Ik  speelde als klein meisje met de Dinky Toys van mijn oudere broertje en reed met de achterwieltjes als voorwielen. Omgekeerd dus. Kan toch? Mijn broertje raakte bijna overstuur, want dat was fout! Hoezo? Ach jôh, wat maakt het uit, als het maar rijdt! Natuurlijk was ik een spelbreker en ik kreeg een nijdige duw. Ik kondigde dreigend mijn revanche aan: “Wacht maar tot ik ouder ben dan jij!”

 Gekwetst, wat doe je eraan?

 Foei, meende hij soms het recht te hebben om mij te verwijten dat ik mijn eigen manier verkoos boven de gebruikelijke reeds voorgespiegelde manier?  Eens zal hij tegen mij op  kijken zo voelde ik diep van binnen. Ik wil mijn recht op creativiteit, op leven zoals ik ben! Deze wens bleef in een krampachtig stadium verborgen een levenslange sluimerende strijd ten gevolg. Het ouder worden dan mijn broertje is niet gelukt… Het blijft zitten hoor, zo’n conflict,  het blijft zitten en er komen de meest onverklaarbare misverstanden door.  Dit kan op heuse oorlogen uitlopen, oorlogen waarvan niemand eigenlijk de aanleiding nog weet. Er worden negatieve eigenschappen aan een persoon toegedicht waar niemand nog de ontstaansreden van kent. Er worden verboden gecreëerd om het een beetje ordentelijk te houden en daarmee wordt passend bij de heersende orde bedoeld. Dat heet conservatief. Conservatief is: erg bang en onzeker, behoudend dus. De conservatieve discrimineert mensen of hun gedragingen omdat zij met hun gedrag een innerlijke botsing bij de ander teweeg brengen. Die botsing is verwarrend en bedreigend. Die beangstigende verwarring ontleden is bijzonder moeilijk en blijft daarom gewoon bestaan. Anders gezegd: het is toch makkelijker om de pijnlijke situatie met een verbod te ontwijken dan er eerlijk tegenover te staan uit angst voor hetgeen er achter zit. Mensen die een misstand toch te diepgaand onderzoeken en daardoor confronterend zijn worden vaak  veroordeeld, gemeden, buitengesloten of verbannen. Dat overkwam Nelson Mandela, hét symbool van de strijd tegen apartheid in Zuid-Afrika. Hij werd pas op 11 februari 1990 na 20 jaar gevangenschap vanwege zijn revolutionaire ideeën uit de gevangenis vrij gelaten.

De historisch gegroeide discriminatie op grond van sterk gevestigde vooroordelen kent vele voorbeelden. Vrouwen en zwarte mensen hebben aanzienlijk minder kansen in de samenleving dan mannen en blanke mensen. Intussen is er wel reeds lange tijd een tendens om de verschillen gelijk te trekken en dat ook te bereiken. Waar dat gelijk trekken moeilijk haalbaar is of tegengewerkt wordt vertrekken mensen die het beter willen hebben naar kansrijker plaatsen om hun geluk te beproeven. In het boek “Een tweederangs burger” beschrijft Buchi Echemeta* de geschiedenis van de jonge intelligente Adah. Zij heeft een goede baan in de bibliotheek van Lagos in Nigeria. Het is haar droom om London te bezoeken. Wanneer haar echtgenoot naar Engeland vertrekt om daar te studeren beweegt zij hemel en aarde om mee te mogen gaan.  Zij ontdekt al gauw dat Engeland niet het paradijs is zoals zij thuis had leren geloven. Zij wordt met cultuurbotsingen en discriminatie geconfronteerd waar zij niet op voorbereid was.

Persoonlijke groei

In "Als een tweederangs burger" zijn niet alleen de bekende cultuurbotsingen en discriminatie, maar ook het geestelijk zelfstandig worden dat de schrijfster doormaakt boeiend. Het boek is eenvoudig en rechtlijnig geschreven en biedt zo evenwicht aan het moeilijke leven van de schrijfster die haar eigen manier maar deels kon doorzetten.


*Buchi Echemeta: Als een tweederangsburger – een vrouw tussen London en Nigeria.Rainbow Pocketboek.1981.  ISBN: 9067660159

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in