De ontdekking, de ellende en het genot van een rijdend huis. Als fanatieke wandelaar en natuurliefhebber heb ik gemengde gevoelens bij het gebruik van een motorhome of camper. Toch heb ik die aanschaf ooit gedaan en wil ik bij deze dan ook het plezier maar ook de problemen beschrijven die bij het gebruik van zo'n rijdend huis horen. Een anders reizen, weg van de snelweg.
Februari, winter en toch willen met onze camper de Franse Noordkust verkennen. Dus het beest uit zijn winterslaap halen en rij- en woonklaar maken. WC casette installeren, waterreservoir vullen, hangbed opmaken, gasflessen aanschaffen, kleding en voeding inslaan. En dan alles opstarten; elektriciteit, gas, waterpomp en boiler. En natuurlijk de auto zelf.
Ik wil als vanzelfsprekend mijn geheime startcode indrukken maar ben plots die cijfercode vergeten. En ik die zo fier ben eindelijk eens wat cijfers te kunnen onthouden. Paniek, maar gelukkig wist M. mijn code nog.
Mist, mooi maar meedogeloos
Op de middag zijn we dan toch op weg. Via Brussel en Gent naar de Franse Noordkust. Bij Steenvoorde, waar we de A25 op willen richting Calais, is de oprit volledig afgesloten. Later vernemen we dat er 's morgens verschillende kettingbotsingen geweest waren. 'Carambolages sur l' A25, pagaille sur les routes', titelt 'La Voix du Nord'. Een kegelspel met auto's. Wij rijden gelukkig langs het mooie St. Omer naar Calais. Een Vlaams landschap in een mistig Frankrijk en dan doemen plotsklaps de kalkkliffen van Blanc Nez op uit mist en zee. Mysterieus, magisch desolaat! Onze Hymer lijkt te varen op een zee van wolken. Ondertussen moeten we wel nuchter de witte krijtstrepen op de weg volgen
De Hymercamper voert ons verder in een golvend duin- en akkerlandschap naar Wissant (witzand?). Mijn herinnering aan dit plaatsje, dateert van 20 jaar geleden, een hotel dicht bij zee, aan de monding van een modderige beek met witte zwanen. Het hotel de la Plage is er nog steeds, zelfs de zwanen zijn nog van de partij, al zullen dat nu wel andere exemplaren zijn. Vreemd, hoe een vaag beeld uit mijn verleden opnieuw vaste vorm aanneemt.
Terug naar nu. We naderen Wissant en zoeken een slaapplaats. Ons nieuwe ritueel: een plek voor de nacht zoeken. We rijden Wissant binnenste buiten, volgen bordjes naar een standplaats, totdat er geen bordjes meer zijn; en rijden richting camping die in februari gesloten blijkt te zijn. Uiteindelijk belanden we toch op de parking waar onze zoektocht begon, en waar je volgens de gemeentelijke richtlijnen niet mag kamperen. Dus wel wat irritatie, al amuseert het mij ook op een vreemde manier.
Wissant is mooi en wij staan rustig op onze kleine parking met een visserssloep en een volks restaurant als buur. Daar kunnen we voor 9 euro nog moules frites eten. Dat doen we dan ook. De mosseltjes uit de streek smaken wel erg mosselig. Anders dan de drie keer dikkere Zeeuwse. Beter of slechter? Wilder in elk geval.
Daarna wandelen we nog even door de straten en de bescheiden villawijken van Wissant. Bij Villa Antoinette hangt een bord met de mededeling dat 'General De Gaulle aiment à venir se reposer dans cette villa'. Hier kwam dus De Gaulle even tot rust. Zo heeft elk huisje zijn kruisje. En wat voor kleine en grote verhalen zouden er nog meer verborgen liggen achter al die gesloten deuren en ramen?
Ochtend in Wissant
Ik word gewekt door de tak-tak-tak motoren van de tractoren met hun aanhangbootjes. Kleine vissers die uitvaren, of is het hier eerder uitrijden? We ontbijten en dan naar het strand. Eb en grijs met in de verte de kliffen van Dover, op het natte strandzand honderden meeuwen en 4 honden. Een stil leven van grijze tinten, alsof meeuwen en mensen, hemel en aarde één worden. We wandelen richting grote rotsblokken, die, even later, resten van Duitse bunkers blijken te zijn. Tijd heelt alle wonden en zelfs gewapend beton begint er dan natuurlijk en mooi uit te zien.
We rijden verder naar het dichtbij gelegen Cap Griz Nez. Ook hier wordt, zoals op vele plaatsen, zelfs in de winter de parkingplaats met dwarsbalken op twee meter twintig hoogte afgesloten om motorhomes te weren en op de vrije plaatsen mogen alleen bussen staan. Het is te zot om los te lopen. Mogen wij Cap Griz Nez dan niet bekijken of bewandelen? We parkeren nu, natuurlijk wel op de busplaatsen.
Cap Gris Nez
Griz Nez is echt ‘gris’ vandaag. We wandelen een eindje langs de klifrand. In de diepte liggen de grote, ronde rotsblokken die door de erosie uit de kalkrotsen gerold zijn, als versteende dinosaurus-eieren op het strand. Nu bij vloed schuimt de branding er ruig en romantisch over heen. Zwermen zeemeeuwen met hun dansende beweging en klagelijk gekrijs versterken nog de intensiteit van dit moment. Ik geniet van wind en weidse wildheid, maar we zoeken toch weer snel de warmte van ons rijdend huisje op.
De kustweg leidt ons verder langs bijna verlaten dorpen. Langs Audreselles en Ambleteuse, waar de Slack-rivier door duin en zee wordt opgeslokt. De droge duinhellingen en vochtige dalen creëren een afwisselend en rijk begroeid landschap met stekelige struiken zoals Duindoorn en Gaspeldoorn. De ondoordringbare Gaspeldoornbosjes beginnen nu al geel te bloeien.
Verder naar Wimereux, waar we even stoppen maar al snel verder rijden. Niet echt aantrekkelijk, te veel huizen zeker, al staan er wel veel kleurrijke villa’s met houten balkons. Maar toch.
Dus belanden we in een nog grotere stad, Boulogne-sur-Mer, maar wel met haven en zeemuseum. En daar, vlakbij museum en haven zijn motorhomes welkom. En dat merk je, op de Quai Nausica staat een zevental campers. Ruimte is er nu genoeg. Echt stil is het natuurlijk niet in zo’n haven, maar geluid hoeft nog niet hinderlijk te zijn. Kleine vissersboten tetteren voorbij, een grote baggerboot bromt boertig langs en een Hovercraft op hoge poten suist sierlijk naar zijn standplaats. Er is hier wel wat te horen en te zien.
Andere geluiden gaan wel hinderen. Eén ratelende, rode Hondagenerator valt nog mee, maar drie op een rij, is net iets te veel van het goede. We verhuizen dus gewoon 4 campers verder. Ook dat is een voordeel van een rijdend huis. Oppakken en wegwezen.
