Het EK Voetbal van 1988 is voor veel Nederlandse voetballiefhebbers één van de mooiste herinneringen aan prestaties van het Nederlands Elftal. Overal op internet vind je verslagen van de wedstrijden van destijds. Je leest echter vooral de feiten en de cijfertjes. Dit artikel gaat over hoe het toernooi werd beleefd door een 11-jarig meisje.
Ik was 11 toen het Europees Kampioenschap voetbal in 1988 in West-Duitsland werd gehouden. Ik was een meisje dat op straat met de jongetjes voetbalde, op zondag als enige in huis naar Studio Sport zat te kijken en de namen van de spelers van het Nederlands Elftal nauwelijks kende. Gelukkig leek het mijn vader en moeder ook leuk om naar de wedstrijden van Nederland te kijken.
De groepswedstrijd tegen de Sovjet-Unie
We zaten er helemaal klaar voor. Met jus d'orange in onze glazen en van die zoutsticks op tafel. En wat gebeurt er nét voor de aftrap? Vrienden van mijn ouders kwamen binnen: voetbalhaters. Ik kon wel huilen. Van ons avondje geconcentreerd voetbal kijken, kwam weinig meer terecht. Ik heb de hele wedstrijd gezien, af en toe met de vingers in de oren om het lawaai van het bezoek niet te horen. Met de uitslag van de wedstrijd wilden de tranen ook wel komen. (Nederland-Rusland 0-1).
De groepswedstrijd tegen Engeland
We zaten er weer klaar voor; mijn ouders en ik. De jus d'orange en zoutsticks waren inmiddels tot traditie gebombardeerd. Ik had iets gehoord over een mopperende spits in de aanloop naar deze wedstrijd. Marco van Basten, nog nooit van gehoord. Maar hij leek niet zo blij te zijn met zijn coach die hem niet meteen op wilde stellen. En nadat hij het ene doelpunt na het andere maakte die avond, snapte ik ook niet zoveel meer van Rinus Michels. Bovendien.. wat was die Marco leuk met zijn pleistertje boven zijn oog! Een nieuwe fan was geboren. (Engeland – Nederland 1-3)
De groepswedstrijd tegen Ierland
Van deze wedstrijd herinner ik me nog de gigantische spanning. We moesten winnen om naar de halve finale te gaan. En het wilde maar niet lukken met dat doelpunt. Totdat Willem Kieft de bal met zijn achterhoofd raakte. Ik juichte natuurlijk maar vond het stiekem wel jammer dat mijn held Marco het doelpunt niet had gemaakt. (Ierland – Nederland 0-1).
De halve finale tegen West-Duitsland
Deze halve finale werd door velen naderhand de echte finale genoemd vanwege de lading die deze wedstrijd had. En wat was het spannend! Tot mijn ontzetting kregen de Duitsers een strafschop en die vervelende Lothar Matthäus benutte hem. Gelukkig kregen we even later zelf een strafschop omdat mijn Marco onderuit werd gehaald. En Ronald Koeman, van wie ik had begrepen dat hij mooi hard kon schieten, schoot ook raak. Vlak voor het einde van de wedstrijd ging er een prachtige pass van Jan Wouters naar Marco van Basten en die maakte er in een vallende beweging 1-2 van. Het dak ging er af in ons huis. Mijn vader, anders altijd de rust zelve, stond te springen op ons leren bank. (West-Duitsland – Nederland 1-2).
De finale tegen de Sovjet-Unie
En daar waren ze weer; de Russen! We hadden nog een appeltje met ze te schillen na de eerste groepswedstrijd. Mijn familie zat uiteraard weer klaar met een glaasje en een zoutje. Want tradities zijn er niet om doorbroken te worden op zo'n essentieel moment. Licht bijgelovig waren we er wel door geworden. Heerlijk dat het na een half uurtje al 1-0 stond door een kopbal van Ruud Gullit met zijn mooie dreadlocks. En in de tweede helft werd het feest nog groter toen Marco van Basten er vanuit een onmogelijke hoek 2-0 van maakte.
Mijn broertje van 9, die geen wedstrijd had gezien, fietste met een oranje vlag op zijn bagagedrager door de straten. En ik? Ik kocht in de dagen en weken erna 3 gigantische posters van Marco van Basten en behing mijn tienerkamertje ermee. Tot op de dag van vandaag heb ik een zwak voor hem.
