Beroemde bouwwerken in Amerika

Amerika, het land van de mogelijkheden. Het land van groot, groter, grootst. Zo ook in haar bouwwerken. Neem Mount Rushmore bijvoorbeeld. Het gedenkteken op Mount Rushmore is het eerste monument op het westelijk halfrond dat is gewijd aan de oorsprong en de leiders van deze grootse westerse republiek. Het is een monumentaal beeld dat een eerbetoon vormt aan vier Amerikaanse presidenten. Onder leiding van beeldhouwer John Gutzon Borglum werden de reusachtige hoofden van George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln en Theodore Roosevelt in de jaren 1927 tot 1941 uitgehakt.

 

De keuze is op Mount Rushmore gevallen omdat deze berg uit bijzonder fijnkorrelig graniet bestaat. De hele onderneming duurde 14 jaar en werd door 530 werklieden gemaakt. De beeldhouwer zelf heeft de voltooiing helaas niet meer kunnen meemaken. De totale kosten bedroegen net iets onder de 1 miljoen dollar. Het uithakken zelf duurde slechts 6,5 jaar maar door gebrek aan financiële middelen werd het werk op gezette tijden stilgelegd, zodat het hele project uiteindelijk veel langer in beslag nam.

 

De hoofden zijn één voor één uitgehakt. Borglum maakte eerst een gipsen model op schaal 1:12 in zijn werkplaats. Hij bevestigde een platte plaat met een horizontale staaf met aanduidingen op het model. Op de berg zelf maakte hij zo'n zelfde instrument waardoor hij in staat was om op de bergwand aan te geven waar er gehakt moest worden. 

 

De omstandigheden rondom de werkplaats waren lastig. De arbeiders moesten in leren harnassen met kabels aan een lier afdalen naar de werkhoogte en daar een pneumatische boor bedienen. Om kracht te kunnen zetten brachten ze daarom eerst een ketting aan waarmee ze zich konden afzetten.

In de boorgaten werd dan dynamiet aangebracht en zo werd er weer een laag weggeblazen. Een uiterst precies werkje omdat het gesteente tot op een afstand van slechts 15 cm van de hoofden werd weggeblazen. De overgebleven stukjes graniet werden met stalen keggen en hamers weggehakt. Met speciale, fijne boren werd de rotswand ten slotte glad gemaakt.

 

Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd de officiële opening voor onbepaalde tijd uitgesteld. Pas op 4 juli 1991 (Independence day), op de vijftigste verjaardag van de voltooiing van het monument, werd er feest gevierd.

 

 

John Roebling was in Berlijn opgeleid tot ingenieur, architect en filosoof. Bij zijn emigratie naar de Verenigde Staten stichtte hij een boerengemeenschap op. Door dit moeilijke en karige bestaan keerde hij terug naar zijn vakgebied en werd aangenomen als civiel-ingenieur bij de aanleg van het Pennsylvania-kanaal. Destijds werden de schepen nog tegen de hellingen opgetrokken door paarden die met henneptouw de boten voorttrok. De henneptouwen waren onbetrouwbaar, en een Duits artikel over draadkabels gaf hem het idee om bij zijn boerderij een lijnbaan op te bouwen waar hij de eerste smeedijzeren draadkabel in Amerika fabriceerde.

 

Het voorstel voor een brug was al vaker gedaan, maar men durfde het niet aan, de onderneming was te grootschalig. De East River was een turbulente, druk bevaren getijrivier, zodat het wegdek voldoende hoog moest komen te liggen om ruimte te bieden aan de masten van de zeilschepen.

 

Toen in 1866 de East River bevroren raakte en er geen veerdiensten meer mogelijk waren werd het voorstel voor een hangbrug met een centrale overspanning van 486 meter, in overweging genomen. Kort na het begin van de bouw overleed John Roebling echter aan een tetanus-infectie aan zijn voet. Het bouwproject werd overgenomen door zijn zoon Washington welke zijn opleiding aan de eerste Amerikaanse opleiding voor civiel-ingenieurs had genoten en al diverse ervaringen had opgedaan in caissonbouw in Europa.

 

Bij het verzinken van de fundering (de caissons) en het uitgraven van de fundering voor de 82 meter hoge torens die de brug ondersteunen, kwamen ook wat problemen voor. De luchtdichte cabines die uit hout en ijzer waren opgetrokken en aan de onderkant open waren gelaten, werden onder druk gezet door er lucht in te pompen. Daardoor kon er geen water binnendringen. Via een luchtsluis konden de werklieden naar binnen en naar buiten. De druk in de caissons was zo hoog dat het zelfs niet mogelijk was om te fluiten, de werklieden liepen de kans om de caissonziekte op te lopen. Een ernstige en vaak dodelijke aandoening. Een bedrijfsarts stelde vast dat de ziekte het gevolg was van te snelle decompressie en merkte dat de ziekte afnam door de patiënt opnieuw in een drukcabine te leggen.

 

De Brooklyn Bridge was de eerste hangbrug met staalkabels en veel van de toegepast details en technieken zouden uitgroeien tot standaard oplossingen voor toekomstige bruggen. De belangrijkste vernieuwing was het spinnen en verankeren van de vier grote hangkabels. Elke kabel bestaat uit 5.282 gegalvaniseerde stalen draden die in 19 strengen waren verwerkt en zo een 40 cm dikke kabel vormden.

Eigenlijk bestaat de Brooklyn Bridge uit twee bruggen, met een centraal, hoger gelegen voetgangersgedeelte tussen de beide rijbanen.

 

Ook schrijven en geld verdienen? Doe met ons mee en meld je hier aan!