De zweeftrein is een trein die boven de grond zweeft op een speciaal hiervoor aangelegde baan. Doordat er in de trein en in de spoorbaan magneten zitten die elkaar afstoten, zweeft de trein. Daarom wordt de zweeftrein ook wel magneettrein genoemd. Met topsnelheid kan een zweeftrein wel vijfhonderd kilometer per uur halen.
Geschiedenis
In de jaren ’70 werden in Japan al proefritten gemaakt. De eerste magneettrein noemden ze de ‘ML 100’. Dit staat voor Magnetic Levitation 100, en de trein is gebouwd ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van de Japanse treinmaatschappij. In de ML 100 konden vier personen zitten. De lengte van de trein was slechts 7 meter, 2,5 meter breed en 2 meter hoog. Deze zweeftrein woog 3500 kilo en de maximumsnelheid was zestig kilometer per uur.
De opvolger van de ML 100 was de Ml 500. Deze trein werd getest op een proeftraject van zeven kilometer. In 1979 werd er een wereldsnelheidsrecord behaald: 517 kilometer per uur. Aan deze topsnelheden van boven de vijfhonderd kilometer per uur dankt de trein zijn naam. Vergeleken met de ML 100 was deze zweeftrein groot te noemen: 13,5 meter lang, 3,7 meter breed en 2,9 meter hoog. Het gewicht van deze trein was 10.000 kilo.
Na het experimenteren met deze treinen werden andere treinen ontworpen. De MLU001 was zo’n trein, bedoeld om apparatuur te vervoeren. Zijn opvolger, de MLU002, was bedoeld om passagiers te vervoeren. Doordat de trein hoger, breder en langer werd konden er maar liefst vierenveertig passagiers worden vervoerd. Ook het gewicht werd zwaarder: 17.000 kilo. Hierdoor liep de snelheid terug naar 394 kilometer per uur. Om deze treinen ook op langere afstanden te testen, werd een traject geopend van 18,4 kilometer lengte. Later werd deze verlengd tot 42.8 kilometer.
Na veel geëxperimenteer werd uiteindelijk de veiligste, betrouwbaarste en snelste zweeftrein ontworpen: de MLX01. Met topsnelheid zou deze trein wel vijfhonderdvijftig kilometer kunnen halen.
Werking
In de spoorbaan en in de trein zitten magneten waar stroom door loopt. Wanneer deze elektromagneten worden aangezet ontstaat er magnetisme. Als de magneten met dezelfde uiteinden naar elkaar toestaan ontstaat er een afstotende kracht, waardoor de trein de lucht in wordt geduwd. Nu moet de machinist de magneten in de spoorbaan een voor een aanzetten waardoor de trein vooruit wordt geduwd.
Veiligheid
Een zweeftrein heeft aërodynamische remmen. Dat betekent dat de trein gebruik maakt van lucht. Die lucht zorgt namelijk voor weerstand waardoor de trein afremt. Naast dit aërodynamische systeem heeft de zeeftrein ook schijfremmen. Een andere mogelijkheid is tot slot het elektrisch remmen, waarbij de aantrekkingskracht van de magneten in de trein en in de baan een belangrijke rol speelt.
Er is door sommige wetenschappers beweerd dat de magnetische golven niet goed voor mensen is. Zolang een magnetisch veld niet sterk is, is er niet veel aan de hand. In Japan zijn er speciale trappen en in- en uitstapsluizen ontworpen zodat de benen niet met de magnetische golven in aanraking komen.
Transrapid
Vergeleken met de magnetische golven op de perrons in Japan, bestaan die in Duitsland niet. De Transrapid die daar rijdt gebruikt de aantrekkingskracht van sterke magneten aan de onderkant van de baan en de trein. De zijkanten van de Transrapid zijn om de baan gevouwen waardoor het magnetische veld tussen de trein en de baan blijft.
De Transrapid werd voor het eerst getest in 1987 in het Duitse plaatsje Lathen. Hier lag een proeftraject van 31.5 kilometer. De Transrapid is groter en kan over veel steilere hellingen zweven dan de Japanse zweeftrein Maglev. Daarnaast kan deze trein bij stroomuitval nog een halfuur op een accu blijven zweven. Bij een echt noodgeval kunnen de passagiers de trein via een opblaasbare glijbaan verlaten.
