In mijn leven ben ik al wat dierbare vrienden verloren. Mensen, maar ook lieve vrienden in de vorm van een dier. Honden, katten, maar zeker ook papegaaien, die soms zo veel jaar een maatje, een huisgenoot, deelgenoot in je leven zijn. Hier beschrijf ik het afscheid van mijn lieve amazonepapegaai Lory vanuit zijn wereld, zoals ik me dat heb voorgesteld. Ik mis hem nog dagelijks om mij heen.
Ik gluur vanuit mijn vermoeide ogen naar boven. Haar gezicht is betraand. Ik voel haar verdriet wel, maar ik kan er niets meer aan doen. Ik ben zo moe.
Lory vertelt
Wat is het lang geleden dat ik geboren ben. Ik weet het zelf niet eens meer. Ik heb nog een vage herinnering van uitgestrekte wouden. Het was warm en vochtig. Alle schakeringen van groen die je je maar kunt bedenken waren om mij heen. De kleuren waren intens, het hele leven was zinderend en intens. Dat weet ik nog, meer eigenlijk niet echt, want daarna heb ik toch een soort zwart gat. Pijn, duisternis, veel van mijn soortgenoten om mij heen, op elkaar gepakt, warm, koud, dood en kilte.
De herinneringen die ik daarna heb zijn heel anders. De kleuren zijn fletser, de lucht is droog. Het leven is eigenlijk een beetje benauwd. Ik leef van maaltijd naar maaltijd. Ik ren dan naar de tralies en krijg wat te eten. Soms wat andijvie en een aardappeltje, dan weer een stukje koek of een hapje sinaasappel. Mijn bakje ligt vol zaad. Mensen, ik ben een amazonepapegaai, uit het uitgestrekte amazonegebied. Ik heb gevlogen, genoten, ik kende vrijheid!
Ik woon in bij een gezin. Ik heb weinig ruimte nodig vinden ze. Ik verveel me. Alles is grijs, tot er ineens iemand toch vriendschap met me sluit. Ik mag nu af en toe uit mijn traliekamertje. Dan kan ik erop zitten en kan ik alles wat beter zien, zonder al die spijltjes voor mijn neus. Soms knagen die mooie herinneringen die ik koester. Van dat zinderende leven dat ik had. Ik ben de tel van de jaren kwijt geraakt. Iedere dag is min of meer hetzelfde.
De mensen waar ik woon worden oud en ik mag bij de dochter gaan wonen. Ik neem mijn eigen traliekamertje mee. Ik verveel me nog steeds. De dochter is ook best oud geworden eigenlijk. We wonen in een klein huisje en als ze uit de buurt is, dan roep ik haar, heel hard.
De grote verandering
Alweer een verhuizing… Wat gebeurt er nu weer. Ik kijk naar haar. Ze is nog jong. Ik voel me oud. Een ouwe vent voel ik me eigenlijk. Ze doet wel heel lief tegen me. Mijn traliekamer ben ik kwijt. Ik weet niet wat ze daarmee gedaan hebben. Eerlijk gezegd word ik doodmoe. Ik heb nu veel ruimte en er is geen tralie te zien, maar het is wel een eind weg om te gaan eten en te gaan drinken. Ik heb er nog een vriend bij, hij is ietsje jonger dan ik en een stuk actiever.
De tijd vliegt. Ik voel me eigenlijk uitstekend. Er is kracht in mijn lijf teruggekomen. Ik krijg nog steeds groente en fruit en nootjes soms en in mijn bak liggen brokken. Die zijn heel lekker en maken me sterk zegt ze. Dat voel ik ook! Ik mag vaak mee naar buiten en nergens zijn tralies. Het is bijna of mijn gevangenschap voorbij is. Ik mag vaak onder de douche ook. Dat is zo lekker! Ik voel me ieder jaar jonger worden. Ik ben zeker zo actief als mijn vriendje Jaba. In de loop der jaren hebben we trouwens nog meer vriendjes gekregen. Het is hier echt gezellig. Bijna vrij… Het leven is niet meer zo grauw en grijs, maar kleurrijk en afwisselend. We gaan zelfs vaak met de auto mee.
Tenminste 60 ben ik, zegt ze, misschien zelfs ouder. Mijn lijfje wil niet meer. Ik ben zo moe. Ze houdt me bij zich en vertroetelt me. Steeds kijkt ze naar me en vertelt me dat ze van me houdt en me zal missen, maar dat als het tijd is voor mij, ik mag gaan. Het is een zware dag voor mij. Alles gaat moeizaam, maar ze houdt me overeind en zorgt dat ik lekker warm blijf. Ik voel me zo moe…
De laatste verhuizing
Ik gluur vanuit mijn vermoeide ogen naar boven en zie haar betraande gezicht. Ik voel haar pijn. Dan voel ik hoe vanuit mijn binnenste een soort gouden energie groeit en uit mijn lichaam breekt. Ineens ben ik jong en vol energie. Ik ben vrij, echt vrij. Ik sla mijn gouden vleugels uit. Wat zie ik er prachtig uit.
