Hoewel ik haast nooit fiets, is een kapotte versnelling niet erg prettig. Daarom besloot ik onlangs naar de fietsenmaker te gaan. Toen ik mijn tweewieler nog dezelfde dag weer ophaalde werd mij verzekerd dat alles weer naar behoren functioneerde. Tijdens het terugfietsen naar huis werd mij echter al meteen duidelijk dat dat niet het geval was.
Daarom ging ik afgelopen dinsdag terug, naar dezelfde fietsenmaker. En daar begon het probleem. 'Zo ben je niet bij ons weggegaan vorige keer', beet de vrouw mij direct toe. Waarmee ze me dus indirect voor leugenaar uitmaakte. Maar goed, dat besloot ik nog maar even vriendelijk langs me heen te laten gaan. Het werd echter nog erger.
Een blik op de bon van mijn vorige bezoek, die ik nog had bewaard, leverde voor haar een duidelijke conclusie op: 'Jij kwam hier vorige keer helemaal niet voor je versnelling, maar voor je ketting!' Maar dat was simpelweg niet waar. Sterker nog: hoewel de versnelling het na de eerste reparatie nog steeds niet deed was er wel zichtbaar aan gewerkt, dus een misverstand op dat vlak viel ook uit te sluiten. Ik probeerde de vrouw dit duidelijk te maken, maar behalve dat ze me telkens niet liet uitpraten wilde ze ook totaal niet geloven wat ik zei, omdat op het bonnetje toch echt 'ketting' stond.
In dit soort situaties heb ik altijd bijzonder veel moeite om mijn geduld te bewaren en vriendelijk te blijven. Niet dat ik er niet tegen kan als ik word tegengesproken, maar wel als de ander daar totaal geen basis voor heeft. Immers: zoals ik al zei was er duidelijk aan de versnelling gewerkt. Daarbij: de fietsenmaker in kwestie verwerkt tientallen fietsen per dag en tussen mijn beide bezoeken zat anderhalve week. De stelling van de vrouw was dus puur gebaseerd op wat zij op haar bonnetje zag. En enkel naar aanleiding daarvan dacht zij het beter te weten dan ik, nota bene de eigenaar van de fiets.
Zo had ik ook ooit een gesprek met iemand uit Brabant die maar bleef volhouden dat Wierden (mijn woonplaats) vlakbij Amersfoort ligt. En dan nóg denken het beter te weten dan iemand die er 21 jaar van zijn leven heeft gewoond. Wat heb ik toch een hekel aan dat soort mensen. En ik snap het niet: waarom die neurotische drang om hoe dan ook gelijk te willen hebben?
Het is me bij de fietsenmaker gelukt mijn geduld te bewaren, en terwijl ik wat boodschappen deed is er, zo werd mij verteld, zonder kosten (opnieuw) naar de versnelling gekeken. Op weg naar huis moest ik echter een jammerlijke conclusie trekken: hij doet het nog steeds niet…
