"Mode" is een van de columns over gewone, dagelijkse gebeurtenissen die beeldend woordkunstenaar Connie Harkema heeft geschreven voor "Holland Silhouet". Nu zijn ze gebundeld in "Harkefietjes" en te bestellen bij www.kirjaboek.nl.
Mode
Van de week moest ik een artikel over kerstmode schrijven. Ik belde met verschillende modezaken om me van de nieuwste ontwikkelingen op de hoogte te laten stellen.
Hun kledingadvies was als volgt: voor de dames mooie zwart-witte velours, zijde, satijn of fluweel en voor de heren een smoking of donker kostuum.
Terwijl mij deze wetenswaardigheden serieus werden medegedeeld, kon ik een opkomende lachbui nauwelijks onderdrukken. Gedurende het gehele telefoongesprek zag ik namelijk mijn eigen gezin voor me. Een gezin dat wat kleding betreft uitblinkt in disharmonie.
Hoewel mooie glimmende stoffen wel aan mij besteed zijn, stralen ze – dankzij de zigeunerachtige combinaties die ik creëer- toch weinig deftigs uit.
Ook mijn man neemt het niet zo serieus met het heersende modebeeld; hij draagt alleen kleding die hij lekker vindt zitten. Als hij ‘op net’ gaat, moet het een spijkerbroek met een niet te bont overhemd zijn in de kleuren wit of blauw.
Maar zoiets 'moois' als een spijkerbroek zal hij op kerst beslist niet dragen. Want dan viert hij namelijk een van zijn vrije dagen waarop hij zich prettig wil voelen en dat is zonder knellende boordjes. In plaats daarvan wordt het een joggingbroek met sweater. Wel draagt hij er deftige zwarte schoenen onder.
Het resultaat van onze kledingkeuze is dat er een tamelijk frivool geklede vrouw met een sportief geklede echtgenoot over straat gaat, waarbij slechts zijn schoenen in harmonie met haar kleding zijn. Daarentegen passen haar halfhoge schoenen met dikke profielzolen bij de kleding van hem. Zo zijn ze samen toch nog een beetje één.
Tijdens het mode-interview belandde ik als laatste bij de kinderen. Hier ligt het accent op mooi gebreide truien.
Terwijl ik alles braaf noteer, denk ik: een knappe man die mijn zoon een gebreide trui aantrekt! Het moet op z'n minst zeven jaar geleden zijn, dat hij zich grommend en morrend in zo’n kriebeltrui voortbewoog. Inmiddels schijnt dat gekriebel ook weer achterhaald te zijn, zo heb ik mij laten vertellen. Maar mijn zoon is niet te vermurwen. Pas als er Fila, Umbro of Adidas op je sweater staat, dan zie je er tof uit, vindt hij. Met zijn haar in de gel en zijn voeten in Nikes ziet hij eruit als een kopie van zijn vader, maar dan uiteraard veel meer ‘cool’.
Compleet is mijn gezin wanneer ook mijn dochter haar kleding heeft aangetrokken. Zij kiest steevast voor een jurk met veel frutseltjes, kantjes en bloemetjes.
Zo met z’n vieren vormen we een bont gezelschap, waar modeminnend Nederland maar weinig vat op heeft. Aan ons is mijn krantenartikel dan ook niet besteed, maar of we ons daardoor minder feestelijk voelen?!
