Dit artikel gaat over de beleving van mijn beroep. Het leven van een verkoopmedewerker in een electronicazaak. Een ondergewaardeerde baan, waarin creatieve hersenspinsels nauwelijks de ruimte krijgen. Hoe bevalt deze baan jou Djoser? Bagger, maar vanavond eet ik vis!
De wekker gaat, krampachtig probeer ik mijn ogen te openen. Ik moet weer opstaan, maar mijn lichaam komt maar niet in beweging. Ik besluit te blijven liggen en doezel weer weg naar dromenland. Ik schrik wakker, vijftien minuten later. Nu echt even actie! Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en trek snel mijn kleren aan, de slavendrijver die mijn wekker heet, heeft zijn werk weer goed gedaan.
Tijd voor een broodje? Helaas, dat is er niet. Als nachtmens is het belangrijker dat je je slaap pakt, anders trek je geen enkele baan waar de wekker je geselt met zijn puntige zweep. Een ontbijt kan ik daarom wel laten schieten. Die slaap, die verdomde slaap. Waarom heb ik dan ook zoveel energie? Ik leef voor de nacht, vind het heerlijk die donkere sferen, kalmte en rust. Even geen vervelende klanten en even geen onderwaardering, maar tijd voor het realiseren van grootse ideëen.
Ik dwaal af en mis weer vijf minuten. Ik ga het niet halen. De baas heeft me al eens gewaarschuwd, ik mag echt niet meer te laat komen. Ik moet er ruim van tevoren zijn, om de zogenaamde dagplanning door te spreken, gek word je ervan. Met een lik groene gel probeer ik mijn lange haar enigszins te fatsoeneren. Zo, klaar is Kees, het kan er weer mee door.
Met stevige stappen loop ik richting mijn werk. Ik hoor de klokken van half tien luiden als ik binnenkom. Een boze blik is op mij gericht, maar het kan me totaal niet boeien. Dit is nou eenmaal wie ik ben. Leven op het randje, kijken hoe ver je kunt gaan en daar met volle teugen van genieten. Is het ooit anders geweest? Waarschijnlijk weet ik gewoon echt niet beter. De baas komt zoals verwacht naar het magazijn toe en vraagt me om uitleg. Ongeïnteresseerd bied ik mijn excuses aan, niet zozeer omdat ik te laat ben, maar omdat ik medelijden heb met iemand die de strijd jarenlang geleden al heeft opgegeven. Het is zo lekker makkelijk voor deze meneer. Hij heeft zijn functie omarmd, en er zelfs de liefde mee bedreven. Wat een held.
Koffie loopt als een rode draad door het leven van een verkoper. Is het niet voor de bevordering van de focus tijdens de verkoop, dan is het wel omdat er slechte grappen voorbij komen tijdens het drinken van een 'bakkie pleur'. Bij elke grap die een collega maakt, moet er worden gelachen. Zij het als een boer met enorme kiespijn, want grappig zijn die 'grappen' allerminst. Driekwart van de gesprekken tussen collega's gaan over het bedrijf zelf, de rest ben ik vergeten.
Er loopt een meneer naar binnen. Mijn baas dirigeert me naar de vitrines met laptops erin. Ik vraag vriendelijk aan de klant of ik hem kan helpen, maar hij wuift me arrogant weg. Ik neem mijn positie achter de balie weer in, wachtend op een volgende prooi die ik kan verslinden en belazeren. Want dat doen we. We lichtten mensen op. Zo krijgen we dat door van de hoge leiding. Het geeft je echt een goed gevoel als mens. De dag vordert met een laag tempo, het is rustig. De baas probeert van alles te verzinnen om mij aan het werk te zetten. Je moet de dag toch weer vol maken.
Een klant is tevreden met een reparatie en besluit ons een fooi van maar liefst vijftig euro te geven. Mijn collega en ik mogen het samen delen. Hoera! Het lichtpunt van de week, dat betekent een leuk terrasje met wat vrienden. Mijn collega besluit echter anders, en belt naar het hoofdkantoor om te vragen of wij deze fooi tot ons mogen nemen. Een verwacht antwoord volgt. We moeten het geld in de kassa deponeren. Alsof ik geen plezier mag beleven, of de winkelketen nog niet groot genoeg is.
Op de vraag waarom mijn collega Russisch Roullete speelt onder werktijd en daarmee ons vonnis tekent antwoord hij: "Ik durfde het niet aan, sorry".
Ik besef nu pas dat ik te maken heb met een verloren kerel. Eentje die compleet is opgeslokt door het bedrijf. Ik voel me een ongelukkige vent. Een eenzame verkoper. Niemand begrijpt me. Niemand ziet in, dat ik elke dag moet lijden onder zoveel simpelheid, de slechte grappen, de nare klanten en de smerige provisie-verzekeringen waar de grote heren zoveel mee verdienen. Verkoop je geen verzekeringen? Zeg maar gedag tegen je baan, je huurbaas en je favoriete pistoletje, want je vliegt eruit! Zo werkt het tegenwoordig in deze prestatiemaatschappij. Zien wij er wat van terug? Natuurlijk niet, slechts een klein deel wordt aan ons besteed. Morgen weer een dag, vooruit met de geit!
