Wil jij scenarioschrijver worden? En wil je weten wat er allemaal bij komt kijken? Ik ben scenarioschrijver en docent, dus ik zou het moeten weten. In een reeks columns zal ik de werkelijke waarheid uit de doeken doen. Let op: het is geen cursus, maar het zijn indrukken en ik zal geen eigen ervaring schuwen!
Dat je niet al te licht over Dilemma’s moet denken, bleek vandaag. Je dient daarbij te weten dat ik (scenarioschrijver tenslotte) met meer dan gezonde belangstelling de berichten over moord- een doodslag volg. Ik ben overal voor in. Bijlmoord, vergiftiging, onvrijwillige euthanasie. Een lijk is zo geschreven, je legt hem in de berm, op een parkeerplaats of eenzaam in bed. Dan nog de dader. Je geeft hem een stevig motief en de moord is al bijna een feit. Allemaal uit de duim gezogen. Denk je.
Scenario schrijven
Maar wát als je, zoals mij is gebeurd, een brief krijgt van moordenaar X uit de zwaarst bewaakte gevangenis van Nederland die er lucht van heeft gekregen dat jij zijn verhaal wilt schrijven en dat hij je graag wil helpen bij het vervaardigen van het scenario? Een échte moordenaar? Met echt bloed aan zijn handen dat, als je je neus in de envelop steekt nog steeds ruikt? Dan heb je een echt Dilemma. Je moet kiezen. Zoals een echt filmpersonage moet kiezen.
Echte moordenaar
Voordeel van deze hele situatie: je hebt een verhaal uit eerste hand, van de dader zelf. Dat verkoopt gegarandeerd. Bovendien krijg je het motief van de moordenaar gratis en voor niets, uit zijn levensgeschiedenis kun je plukken zoveel je wilt. Nadeel: je begeeft je op een glibberig ethisch vlak, want je gebruikt een echte moord op een echt mens om jouw verhaal te vertellen, om indruk te maken (zoals ik met dit stukje) en om brood op de plank te krijgen. Er is nog een ander nadeel.
Wat heb ik namelijk gedaan om mijn dilemma richting te geven, lafaard die ik ben? Ik heb me er eerst van vergewist dat de moordenaar inderdaad nooit meer vrij kwam (levenslang is tegenwoordig inderdaad levenslang) en daarna heb ik gescheven dat ik met hem wilde corresponderen.
Fascinerend proces
Het werd een fascinerend proces waarin hij zijn motieven blootlegde en mij zijn enige vriend noemde. Ik moet zeggen dat ik in zwakke buien vriendschappelijke gevoelens voor hem begon te koesteren. Hij kwam steeds dichter bij mij, ook al verliep het contact via de postbode (ja, die bestaan nog). Er ging enige tijd, een jaar wel, overheen. Toen kreeg ik een nieuwe brief waarin hij me vroeg of ik zijn zaak wilde bepleiten. Ik was zijn enige vriend. Hij wilde vrij. Hij was onschuldig en had zijn tijd nu wel uitgezeten. Maar ik wist: levenslang is levenslang. Ik wilde zijn zaak niet bepleiten. Ik ben geen pleiter, ik ben schrijver. Dacht ik. Ik sloot de zaak af. Dat verhaal hoefde ik niet meer te schrijven. Ik pakte het armzalige leventje als scenarioschrijver weer op. Ik dook weer in andere moordzaken, onmogelijke liefdesgeschiedenissen, hartstocht en wraakgevoelens, gefnuikte idealen, kortom alles wat een filmverhaal interessant kan maken. Ik vergat X. Hoe moest zijn zonden maar overdenken in de cel, desnoods in de hel.
Vanochtend belde hij om te vertellen dat hij op proefverlof mocht. Dat hij in de stad is. Dat hij bij mij op de hoek in een café zit. Dat hij mij wil spreken…
