Je wordt op zoveel manieren overtuigd dat kinderen je jong houden. Dat alleen al zou een reden moeten of kunnen zijn om aan kinderen te beginnen. Dit is geen betoog om het ‘nemen’ van kinderen af te raden. Zeker niet. Er zit een kern van waarheid in. Kinderen kunnen je jong houden. Daarnaast ben je zo jong als je je voelt. Kinderen kunnen ook je leeftijd benadrukken. Iets waar sommige mensen toch iets meer moeite mee hebben. Iedereen wil zich wel jong(er) voelen. Maar ouder….. nee bedankt.
Kinderen houden je jong
Er is een welbekende uitspraak: kinderen houden je jong.
Hier valt over te twisten.
Ik heb geen moeite met mijn leeftijd. Binnenkort alweer 42 jaar en ik ben blij dat ik deze leeftijd mag halen.
Als ik om me heen kijk.. ouders die hun kinderen verliezen op zeer jonge leeftijd. Het zoontje van mijn vriendin heeft zijn tiende jaar niet mogen bereiken. Oma’s die hun kleinkinderen moeten begraven. Laatst zelfs een overgrootmoeder die haar achterkleinkind ter aarde heeft moeten brengen.
Dus nee. Ik ben blij en trots dat ik mezelf bijna 42 mag noemen.
En ja, door de kinderen heb je meer energie nodig. Zij zitten namelijk op energie level 100. Dat houdt je jong. Je moet wel. Hoe hou je het anders vol. En die grijze haren die ze je geven? Ach, dat is geen ouderdom. Dat is pigment……
Voel je oud
Maar kinderen zijn wel heel goed in staat te zorgen dat je je OUD voelt.
Je kent vast wel de reclame van de welbekende ontbijtkoek, waarin een man in zijn blote kont in Engeland aankomt en in een telefooncel even naar huis belt.
Nadat mijn kinderen bekomen waren van de schok van de blote kont, ging er toch iets aan ze knagen.
Maar mama, waarom gaat die man in zo’n huisje staan bellen, in zijn blote kont? Schatje, dat is een telefooncel.
Oh, maar waarom pakt hij dan niet gewoon zijn mobieltje? Ik heb geen idee waar hij dat mobieltje had moeten laten in zijn blote kont, maar oké…
Nou schatje, toen mama klein was, waren er nog niet echt mobieltjes. Dus als je niet thuis was, dan ging je in een telefooncel om naar huis te bellen. Je stopte er muntgeld in en dan kon je bellen.
Bekomen van de schrik, zegt mijn dochter: ‘maar mama, dat is dan lang geleden’. Ja schatje, dat is aardig wat jaartjes geleden. Toen mama niet veel ouder was dan jij.
Dan was het vroeger wel stom hoor mama. Geen mobiel en dan zou ik dus ook geen Candy crush kunnen spelen.
Er gaat een flits door mijn hoofd. Toen ik mijn ouders vroeg wat zij dan deden toen ze klein waren en ze geen tv hadden. En ik trots kon zeggen dat wij in elk geval Nederland 1 en 2 en een piratenzender hadden. Herinnerend aan de uitspraken van mijn ouders ‘vroeger was het beter’. Ik bedacht me opeens dat ik nu weet hoe zij zich voelden toen ik die vragen stelde.
Maar nee. Toch niet. Mijn dochter gaat voor de kill. Gewoon afmaken. Als je al in de put zit, gewoon zorgen dat je op de bodem van die put terechtkomt. Zij zegt helemaal kalm, bloedserieus, geen greintje sarcasme of LOL: Mama, waren er toen er telefooncellen waren en u dus jong was ook dinosaurussen?
Slik. Die zag ik niet aankomen. Hier moet ik even van bijkomen.
Nee schatje, zo oud is mama nou ook alweer niet. Het woord ‘schatje’ uitspreken, was nu wel wat moeilijker.
Terugkomend op de titel
En zo komen we weer bij mijn uitspraak. Kinderen laten je je prehistorisch oud voelen.
Jong? Hmmm, dat is de moeder van een vriendje, want die is pas 35.
Ik? Ik ben oud. Ik heb nog telefooncellen meegemaakt.
