In mijn leven stond alles in het teken van eten. En nee, ik was geen vijftig of zestig kilo te zwaar. Maar er was wel een periode dat ik een kilo per maand aankwam en als ik dat maar lang genoeg volgehouden had, was ik wel aan de vijftig kilo overgewicht gekomen. De hemel zij geprezen dat ik een boek las voordat het zover was.
Eten, heel veel eten
Als ik 's ochtends wakker werd, dacht ik eraan wat ik als eerste zou gaan eten, want ik had honger. Ik ben een thuisblijfmoeder met twee dochters, dus ik ben heel veel tijd alleen. De een zat al op school en was dus de ochtend en de middag weg en de jongste was nog klein en sliep dus veel. De nachten waren nog gebroken en zo voelde ik me ook. Ik had het gevoel dat mijn ogen vaak de hele dag niet echt open gingen. Er was geen echte passie in mijn leven, ik stond meer in de stand: overleven.
Vreten, maar wel Sonja Bakker verantwoord
Als dan de oudste naar school was, de jongste gebadderd en gevoed weer lag te slapen in haar bedje, dan ging ik de rommel in de kamer en de keuken opruimen. En de krant lezen. Eind van het verhaal was iedere ochtend weer dat ik aan het aanrecht de krant stond te lezen en intussen at. Eerst maar de vetarme eierkoeken en ontbijtkoek en de Sonja Bakker verantwoorde soja crackers en daarna alles waar ik echt trek in had: koolhydraten en vet. Koekjes (vooral lekker harde koeken, zoals speculaas of stroopkoeken), een plakje kaas, een handje chips en intussen las ik door. Met mijn hand aan de knop van het keukenkastje.
Schaamte
Ik schaamde me vreselijk dat ik dit deed, maar eigenlijk had ik het niet genoeg door om het ook werkelijk te stoppen. In plaats daarvan begon ik het te verstoppen. We hebben geen open keuken, dus ik kon best een koekje nemen, snel doorslikken en daarna pas de kamer inlopen om mijn man van drinken te voorzien. Hem gaf ik geen koekje, want dat is niet gezond. Of wel en dan nam ik er zelf ook eentje, onder het mom van 'dat moet toch ook een keertje kunnen.' En dat terwijl ik het andere koekje nog achterin mijn keel had zitten.
Bedrog
Soms bleef ik 's avonds langer zitten, terwijl mijn man al naar bed ging. Stiekum haalde ik dan de zak chips tevoorschijn en at hem leeg. De lege zak stopte ik wat dieper in de vuilnisbak, zodat het niet op zou vallen. En zo was ik in mijn hoofd de hele dag bezig om gelegenheden te verzinnen waarop ik kon eten. Ik wist wel dat iedereen zag dat ik dikker werd, maar ik wilde er niet over praten. Ik vond mezelf zo zwak en zo dom dat ik dit deed. Maar ik faalde met ieder dieet. Wat een loser. Na anderhalf jaar van dit gedrag was ik ongeveer twaalf kilo aangekomen.
In de greep van een eetverslaving…
Natuurlijk voelde ik me niet meer lekker in mijn lijf, maar ik voelde me vooral niet lekker meer in mijn hoofd. Achteraf gezien was ik nooit meer helemaal helder, kon ik nooit meer helemaal vrij nadenken. Altijd zat er een signaal doorheen dat me erop attendeerde dat ik binnenkort moest gaan eten, of dat ik moest zorgen dat ik de gelegenheid kreeg om te eten. De beslissingen die ik nam, werden er door gekleurd.
..en er weer uit!
Pas na het lezen van het boek "Voel je Goed in je Lijf" van Dokter Phil besefte ik dat dit mechanisme bij mij in werking was getreden. Pas toen kon ik inzien dat ik verslaafd was aan eten. En dat het feit dat je daarvan aankomt misschien niet eens het ergste is. Ik was echt eetverslaafd, mijn hoofd werd in beslag genomen door een ding, er was maar een gedachte die mijn leven beheerste: eten.
Het zit tussen je oren
Ik bleek in staat om binnen een maand dit mechanisme te doorbreken en ik bleek ook in staat om binnen vier maanden 10 kilo af te vallen. Bovendien bleek ik staat ruim zes maanden na de start nog steeds op gewicht te blijven en zelfs nog een klein beetje af te vallen. Niet met een dieet en niet met dwang. Maar enkel en alleen omdat ik het zelf wilde en omdat ik begreep dat een eetverslaving niets te maken heeft met zwakte of met gebrek aan controle. Het heeft heel alles te maken met gelukkig zijn in je hoofd en een nieuwe passie hebben. Maar dat is voer voor een volgend verhaal.
