Verliefd op een Irani.

Nooit van mijn leven had ik verwacht nog eens naar een land als Iran te reizen. Een ervaring om nooit te vergeten. 

Mijn hele wereld viel in duigen

Het was in het jaar 2000. Ik was verliefd op Ali en Ali kwam uit Iran. Hij woonde al sinds jaren in Europa. Hij had bij zijn oom in Engeland gewoond, bij zijn moeder in Nederland en woonde inmiddels sinds lange tijd in Duitsland, waar ik dus op dat moment ook leefde. We waren een paar maanden samen, toen hij tot mijn verdriet het land uitgezet werd. Hij moest terug naar Iran, of we dat nu leuk vonden of niet. Mijn hele wereld viel in duigen. Dus nam ik het besluit om ook naar Iran te reizen om daar met hem te trouwen, zodat hij weer terug kon komen in mijn duitse leven.

Perzie

Toen mijn familie en vrienden van mijn plan ervoeren, kreeg ik daar veel kritiek op. Men waarschuwde me dat ik nooit meer terug zou komen en mijn kinderen niet meer te zien zou krijgen. Als ik dan vroeg hoe ze dat allemaal wisten, begon iedereen over het boek met de titel: ´Niet zonder mijn dochter. Voor mij was het ongelooflijk hoe bang iedereen kon zijn, alleen omdat ze dit boek hadden gelezen. Het is tenslotte de ervaring van één persoon, dan kan ik toch niet een heel land verdoemen. Vroeger heette het land Perzie en werd bewonderd voor zijn oude cultuur. Ik kan me nog goed herinneren aan de tijd van de Sjah van Perzie.

Een zonnige zaterdag

Op een zonnige zaterdag in april vertrok ik dus naar Iran. Mijn kinderen waren bij mijn beste vriendin ondergebracht, dus hoefde ik me daar geen zorgen over te maken. Eerst vloog ik vanaf Frankfurt naar Londen. Het was maar een uurtje vliegen. Vanaf Londen zou ik dan naar Teheran vliegen waar Ali op me wachtte. Het was een nachtvlucht en ik kreeg dan ook van de stewardes een tandenborstel en een tubetje tandpasta, plus een warm dekentje en vilten pantoffeltjes. Gelukkig kon ik een beetje slapen, waardoor de tijd omvloog tijdens de vlucht.

Een sprookjesachtig uitzicht op Teheran

Teheran is omringd door bergen en je hebt een sprookjesachtig uitzicht tijdens de landing. De hele stad is verlicht. Er is een tijdsverschil van een paar uur, waardoor men aardig in de war raakt van binnen. Het duurt een paar dagen voor men daar aan gewend is. Om een uur vijf in de ochtend kwam ik in Teheran aan. Het duurde eeuwig voor eindelijk mijn koffer op de lopende band verscheen en ik het vliegveld kon verlaten. Natuurlijk had ik een lange regenjas en een hoofddoekje bij me, want dat is nu eenmaal verplicht als je naar een moslemisch land als Iran gaat. Ali stond me al op te wachten in zijn zondagse pak en met een enorme bos bloemen. Kussen mochten we elkaar niet in het openbaar. We mochten niet eens hand in hand lopen op straat, dit is alleen toegestaan als je verloofd bent of getrouwd.

In een hele andere wereld.

Het was geweldig interessant om in zo´n hele andere wereld te zijn. Ik was nieuwsgierig naar wat me te wachten zou staan. Achter in de taxi gezeten, op weg naar huis, hebben we elkaar natuurlijk toch stiekum een kus gegeven. We voelden ons net als een paar verliefde pubers die in het geheim zaten te knuffelen. Ik moest er gewoon van giechelen, dat kon nog wat worden. Door de familie van Ali werd ik heel hartelijk ontvangen en nieuwsgierig bekeken. Vooral de vrouwen waren erg benieuwd naar die Europese vrouw, het was voor de meeste mensen een eerste ontmoeting met een persoon uit Europa en er waren vragen genoeg die ik nog te beantwoorden zou hebben. Het plan was, dat ik drie weken zou blijven. Op dat moment had ik er nog geen idee van, dat het uiteindelijk drie maanden zouden worden. Natuurlijk ben ik weer heelhuids teruggekeerd naar Duitsland en ik ga ooit nog eens een boek schrijven over deze reis. Dat boek ga ik dan uitbrengen onder de titel: ´Niet zonder mezelf.´Want waar je ook heen gaat op aarde, jezelf neem je tenslotte overal mee naartoe en het hangt ook van jezelf af, wat voor ervaringen je opdoet.