Sadie is een Japanse visual kei band die voornamelijk metalmuziek maakt. Begin deze maand bracht deze band een nieuw album uit met de titel COLD BLOOD. Hier is een beoordeling van deze cd.
Zoals in de inleiding al werd gezegd is Sadie een visual kei band. Voor meer informatie over wat visual kei is, klik hier.
Algemeen
- Album gemaakt in: 2011
- Land van herkomst: Japan
- Muziek door: Sadie
- Teksten door: Mao (Sadie)
- Gelimiteerde versie: cd met 12 nummers en dvd met twee live optredens
- Normale versie: cd met 12 nummers
De muziek
Het album begint heerlijk rustig met Doukoku. Het is weliswaar zeker geen ballad, maar Mao's stem is zacht en kalm en er is zelfs een stukje met alleen hem en een piano. Het klinkt erg melancholisch, maar dat is voor deze band niet vreemd. Zowel de teksten, Mao's stem en de melodieën zelf dragen hier aan bij. Hierna wordt het tempo flink opgevoerd met Juggernaut, wat ook meteen veel meer harde gitaren heeft. Het geluid wordt nog harder in LOOSING MY WAY OF THE PROUD, waar Mao laat zien dat hij ook kan grunten. In Sabaku no syndrome wisselt hij tussen het grunten en het zingen, maar het is nu al duidelijk dat dit echt een metalband is – niet alleen door de zang, maar ook door de muziek zelf.
Hierna wordt het weer even iets rustiger met -toge-, maar dit was dan ook een nummer voor een anime; hier wordt meestal geen harde metal voor gebruikt. Toch blijft het duidelijk een Sadie nummer en hebben ze niet hun hele stijl aangepast, wat sommige bands wel doen. Hierna komen nog deathopia – wat rustig begint en vervolgens steeds harder wordt – en Dress, waarvan ook een unplugged versie op het album staat.
Graceful Angel is mijn persoonlijke favoriet, dit vooral vanwege het gitaarwerk. Ondanks de titel is het absoluut niet engelachtig, maar juist een van de hardste nummers op het hele album. Kasume ni kieru hana is juist een stuk rustiger. GIMMICK en Cry more zijn beide weer een mix van zang en schreeuwen, waarvan Cry more meer zang heeft dan GIMMICK. Mabuta no yuutsu eindigt het album op een erg rustige noot, met een piano duidelijk hoorbaar door de andere instrumenten heen. Dit past bij het begin van de cd.
Conclusie
Ik vond het zelf een erg goed album, maar ik weet ook dat het zeker niet voor iedereen is. Mao heeft een aparte stem waar sommige mensen aan moeten wennen, al houd ik er zelf wel van. Metalfans en geïnteresseerden zouden deze cd zeker moeten proberen, al hebben ze misschien moeite met het Japans. Persoonlijk vind ik Japans een mooie taal om naar te luisteren, maar dit geldt vast niet voor iedereen.
Wat voor mensen die niet van metal houden jammer is, is dat er weinig diversiteit is op dit album. Er zijn wel wat rustigere nummers, maar ook die zijn vaak nog van het metalgenre, en er zijn er niet veel van. Als je er dus niet van houdt, kun je dit album beter links laten liggen.
