ik ben een meisje nu onderstussen zeventien jaar en heb eigenlijk mijn hele leven overal en nergens gewoont behalve bij mijn biologische ouders.
Ik was negen maanden oud toen ik uit huis werd geplaats, samen met mijn twee oudere broers. Nadat ik eerst bij een crisis gezin heb gezeten ben ik in een pleeggezin geplaatst. De reden waarom wij uit huis zijn geplaatst is nog steeds niet helemaal bekend, maar wat ik weet is dat er vermoedens zijn bij mijn moeder dat ze Munchausen by proxy heeft. Dit houd in dat je andere mensen ziekt maakt en er dan zelf de aandacht voor krijgt doordat artsten bijvoorbeeld tegen haar zeiden wat bent u een goede moeder.
Munchausen by proxy
Mensen met deze ziekte kunnen er weinig aan doen maar voor de mensen erom heen is het niet fijn. ik ben nu zeventien en ben erg aan het nadenken (voornamelijk) over mijn moeder. Mijn moeder is een erg dominante vrouw. Ze probeert op allerlei manieren haar zin te krijgen maar ze weet niet hoe zwaar ik het heb om haar te accepteren. En dan vooral om te accepteren wat er in het verleden is gebeurd, aangezien ik nog steeds merk dat zij deze ziekte heeft. Bijvoorbeeld door kleine dingen zoals mijn broer suiker te geven, terwijl hij dat niet mag hebben. Dit zijn voor mij grote dingen (als kind van mijn moeder) maar het kan voor u als buitenstaander een klein ding zijn. Ik volg op moment therapie om met mijn moeder te leren omgaan. Maar wat ik steeds meer besef is dat mijn moeder nooit een echte moeder voor mij zou kunnen zijn. Dit is begonnen bij het feit dat ze mij niet kon opvoeden en ik niet bij haar ben opgegroeid. Maar nu ik ouder ben, heb ik ook bepaalde verwachtingen bij haar, zoals bijvoorbeeld een keer een Whatsapp bericht van haar of een telefoontje. Dit mis ik vaak van haar. Als ik geen contact zoek met mijn moeder kunnen we zo een jaar geen contact hebben, omdat zei het ook niet zoekt. En als ik vraag of ze weer een keer langs wil komen begint ze altijd over reiskosten waardoor ze niet kan komen als ze die niet krijgt.
Als mijn moeder er is, gaat het over het algemeen wel goed maar heb ik vaak buikpijn en voel ik me niet op mijn gemak. Dit is erg lastig, vooral omdat ik het haar niet kan vertellen. Al met al is mijn omgang met mijn moeder erg slecht en zal ik altijd moeite met haar hebben. Maar ik heb het goedgetroffen, want ik ben terecht gekomen in een pleeggezin waar ze altijd voor mij hebben gezorgd. Helaas is het daar rond mijn viertiende geescaleerd dit kwam doordat ik vaak woede aanvallen had vanwege mijn hechtingsstoornis die ik heb gekregen in mijn hechtingsperiode.
Later bleek dat ik een heftige ontwikkelingsachterstand had, waardoor wij samen de goede keuze hebben gemaakt om naar een groep te gaan waar ze mij konden helpen mijn woede onder controle te krijgen en verder te kunnen met mijn ontwikkeling. Ik zit nu drie jaar in een groep waarbij het heel goed gaat ik heb geen woede aanvallen meer en heb mijn ontwikkelingsachterstand met groote sprongen ingehaald. Ik heb nog steeds erg veel contact met mijn pleeggezin en daar ben ik hun erg dankbaar voor. Ik zou daar nog altijd terecht kunnen en soms slaap ik er ook in de weekenden. Ik ben nu voorbereid om verder te gaan richting zelfstandigheid en me te richten op de toekomst.
