Een hele verrassende film. Deze Nederlandse film begint afwisselend met beelden die langzaam raakvlakken vertonen met het heden. Meerdere onchronologische verhaallijnen draaien om elkaar heen, maar vormen langzaam het plot in deze thriller. Maar de term komische thriller zou je het ook kunnen noemen.
Thriller
Als je de korte inleidende verhaallijn van de film weet, voordat je deze hebt gezien, maakt het de film makkelijker te begrijpen. De film heeft immers een niet chronologische opbouw, die nodig is om de spanning op te bouwen.
Vijf mannen hebben toegang tot een loft waar zij, mocht dat nodig zijn, heen kunnen gaan voor privacy. Deze privacy is per definitie dubieus, aangezien alle mannen een vrouw hebben en we het niet hebben over het voorbereiden van een supriseparty. Nadat de loft in gebruik is genomen kom je ook te weten wie er allemaal wat heeft gedaan. Elke actie lijkt bij te dragen aan een van de verhaallijnen.
Barry Atsma weet inmiddels een zeer stabiele rol neer te zetten. Hij voelt het moment aan, en geeft daar cinematisch of misschien beter dramatisch vorm aan. Anna Drijver speelt sterk. Gijs Naber weet echter ook zich fascinerend in te leven als een nerd, maar misschien nog beter als een mastermind, zonder te veel te vertellen, een erg sterk spel van deze 30-jarige, nog niet op IMDb te vinden jonge acteur. Opgeleid als toneelspeler, maakt hij het zeker ook waar als acteur met een leidende rol. Houd hem in de gaten. Deze drie acteurs dragen de film, zonder de andere deelnemers teniet te doen, immers Fedja van Huêt laat ook vele gezichten zien.
Comedy
Deze film heeft een uiterst goed gebalanseerde verdeling tussen drama (verliefd op een prostituee), thriller (moord en zelfmoord) en heel onverwachts comedy. Zonder zijn toneelspel af te kraken is deze geboren comedian op zijn best. Jeroen van Koningsbrugge weet deze zware en intrigerende film af te wisselen met zijn absolute talent de lucht terug te geven aan het verhaal. Het zijn maar gewoon mensen en zoals in elke groep is daar één komiek bij. Maar wát een extra laag geeft Jeroen aan deze film. Jeroen is heel herkenbaar vanuit zijn Lama's en Draadstaal verledenen, iets waar hij ook duidelijk de ruimte voor kreeg. De realistische, maar ook slapstick-achtige humor zorgt ervoor dat deze goede film juist door de extremen zo goed tot zijn recht komt, van de dood, naar de lach.
Top cast, geen echte last van het Nederlands, maar zeker een zeer frisse wind in de Nederlandse film.
