Het aangrijpende verhaal van Ingrid Betancourt over haar ontvoering door de Colombiaanse FARC. Ruim 6 jaar werd ze vastgehouden in de jungle. Zelfs aan de stilte komt een eind is in 2010 uitgegeven.
Presidentskandidate ontvoerd
In 2002 was Ingrid Betancourt kandidate voor de presidentsverkiezingen in Colombia. Ze werd samen met haar campagneleidster Clara Rojas ontvoerd door de guerrillabeweging FARC. Ruim 6 jaar werden ze vastgehouden in de jungle. De Franse president Sarkozy heeft gelobbyd voor de bevrijding van de in Frankrijk opgegroeide Betancourt. Een bevrijdingsactie van het Colombiaanse leger maakte een einde aan de lange beproeving.
Verslag van de periode in de jungle
De groep gevangenen waar Ingrid deel van uitmaakt wordt van hot naar her gesleept. Ze overleeft de zware tochten maar ternauwernood. In het 493 pagina’s tellende boek vertelt ze over de barre omstandigheden in de jungle. Sanitair en goede medicatie ontbreken. Ze krijgt te maken met ziektes en zwermen insecten. Beschutting tegen hevige regenbuien is niet altijd aanwezig. Ze doet meerdere bloedstollende ontsnappingspogingen.
Via een radiootje luisteren de gevangenen naar een programma waarin familieleden hen toespreken. Schrijnend is de afwezigheid van support van Ingrids man. Als ze ontdekt dat haar vader is overleden is dat een zware klap. De stemmen van haar moeder en kinderen op de radio houden haar overeind. Net als de innige vriendschappen met enkele medegevangenen.
Een groep onbekende guerrillero’s die opduikt blijkt uiteindelijk haar bevrijding te zijn. Ze kan het amper geloven.
Menselijke verhoudingen
De gevangenen en gijzelnemers leven dicht op elkaar. Niet alleen de gegijzelden, ook de guerrillero’s zijn in bepaald opzicht gevangenen. Want eens bij de FARC betekent altijd bij de FARC. Als iemand zich uit jeugdige (over)moed bij de beweging aansluit kan hij niet ongestraft er weer uit stappen.
Ingrid schetst de sympathieke en nare kanten van zowel medegevangenen als ontvoerders. Ze wordt vanuit beide groepen regelmatig op een vernederende manier bejegend. Als presidentskandidate krijgt ze soms meer privileges, wat jaloezie bij anderen opwekt. Of ze wordt juist extra getreiterd, als lid van het politieke systeem dat door de FARC wordt verafschuwd. Ze ziet ook de gefrustreerde kanten van zichzelf. Zo dringt ze in haar wanhoop eens voor bij het eten. Daarmee haalt ze zich de woede van medegevangenen op de hals.
Haar vriendschap met Clara doorstaat de beproevingen niet. De twee totaal verschillende vrouwen hebben ieder hun eigen psychische overlevingsstrategie. Clara probeert zich aan de situatie aan te passen. Ingrid kan maar aan 1 ding denken: ontsnappen.
Schrijfstijl
Ingrid beschrijft levendig en meeslepend wat ze heeft meegemaakt. Haar schrijfstijl is diepgaander en meer beschouwend dan die van Clara Rojas. Clara, die zwanger werd en een kind kreeg tijdens de ontvoering, schreef het boek ‘Ik overleefde voor mijn kind’. Ingrid weet de menselijke verhoudingen in de jungle scherp neer te zetten.
Eindoordeel
Een fascinerend verslag van iemand die de macht over haar eigen levensloop kwijt is en dat weet te doorstaan. Boeiend geschreven, je waant je ter plekke. Af en toe is het zelfs zenuwslopend. Met inzicht in menselijke relaties en oog voor de goede en slechte eigenschappen van zowel gevangenen als ontvoerders. Dit is een boek dat me bij zal blijven.
