Een slechte schrijfstijl van een overgewaardeerde schrijver met een geniaal verhaal? In dit stuk tekst zal ik mijn mening geven over het boek 'ik ben niet bang' van Niccolò Ammaniti. Daarin zal ik ingaan op de schrijfstijl en ingaan op het verhaal dat hij geschreven heeft. Het boek heb ik net in een dag uitgelezen en wil graag laten weten wat ik vind van dit geschreven stuk werk van Italiaanse hand.
'Ik ben niet bang'
Ik ben bang van wel. Zojuist heb ik het boek uitgelezen en dit is inmiddels het tweede boek van Niccolo, ik mag Niccolo zeggen, dat ik heb gelezen. Na het lezen van 'Ik haal je op ik neem je mee' dacht ik nooit meer een boek van deze schrijver te willen lezen. Toch heb ik twee dagen later het andere boek van deze Italiaan in mijn hand. En wederom, teleurstellend.
Wat precies mijn probleem is met deze schrijver? Nou ja, met deze schrijver niet specifiek, meer met zijn manier van schrijven en het opbouwen van zijn verhaal richting een bepaald einde. Niccolo is namelijk erg goed in het herhalen van verhalen en psychologische gevoelens in zijn personen in de boeken. Even heel kort samengevat: Er is een klein, naïef jongetje dat anders is dan alle anderen. Deze maakt dan onbegrijpelijke dingen mee en is uiteindelijk de held aan het eind van het verhaal.
Daarnaast maakt Niccolo gebruik van een haast kinderlijke schrijfstijl waarbij in de vertalingen zelfs stijlfouten staan, of die er bij het origineel ook zijn dat weet ik niet, ik spreek geen Italiaans. En mijn schrijven is ook niet zonder fouten. Maar goed, de kinderlijke schrijfstijl dus en dit gevolgd door de achterlijke hoofdfiguren die met de beschreven gedachten niet als mens benoemd mogen worden. Het idee van Niccolo is een beeld te schetsen van mensen, maar dit verhaal had beter een science-fiction kunnen zijn, met die onbegrijpelijke gedachten en gevoelens. Veel wordt overgeromantiseerd en dan nog niet gesproken over de achterlijkheid van de verhalen waarbij toeval alles bepaald. En toeval is niet hetgeen waar de moderne mens nog op rekent, of zie ik dat verkeerd?
Toch kan ik ook begrijpen waarom mensen de boeken van deze schrijver zeker aantrekkelijk vinden en zich er in kunnen laten verzinken. Het einde van zijn boeken is namelijk iets om over na te denken. Helaas doet hij dit niet met de rest van de boeken. Het einde van beide boeken die ik heb gelezen zijn allebei eindelijk een duidelijke betekenis en een duidelijk beeld van wat er daadwerkelijk gebeurd. Eindelijk zijn er rationele, begrijpelijke stukken tekst die toch ook uit het niets komen. Het gevoel dat je een heel boek voor niets gelezen hebt omdat op het einde het hele boek veel aantrekkelijker verteld wordt en de daadwerkelijke manier van schrijven naar voren komt, namelijk eentje om over na te denken. Wanneer mensen gaan denken over een boek, heb je een goed boek geschreven. Dit is alleen bij het einde van de boeken van Niccolo. Helaas is het bij de rest van de boeken altijd een vreemde ketel waarin vanalles wordt gegooid en waarvan niemand weet hoe je het er uit moet halen, onbegrijpelijk wat er bedoeld wordt.
Bij deze stop ik met het lezen van boeken van Niccolo Ammaniti. Ik kwel mezelf niet nogmaals met de gedachte niet te weten wat ik lees en wat ik moet denken om vervolgens helemaal op het eind een zogenoemde 'eye-opener' te krijgen en alleen dat stuk van het boek aantrekkelijk te vinden.
