Albumrecensie: Nick Cave & The Bad Seeds – Live From KCRW

Na een aantal verschillende samenwerkingen keerde rock icoon Nick Cave dit jaar terug met zijn bekende begeleidingsband, The Bad Seeds. Het laatste wapenfeit dat uit deze collaboratie ontstond was het album ‘Dig! Lazarus Dig!’ (2008), maar met Push The Sky Away maakte de Australiër een ijzersterke comeback. Het album werd in verscheidene media benoemd tot beste plaat van 2013. Om dit succesvolle jaar af te sluiten brengen Nick Cave & The Bad Seeds het speciale album Live From KCRW uit, dat gevuld is met opnames uit radiosessies.

Nick Cave

De concerten van Nick Cave staan bekend als ronduit scherp en vlammend. Het nu uitgebrachte album is echter een complete tegenhanger van dit beeld. De opnames uit de radiostudio leveren een intieme bewerking op van Nick Cave’s werk. De nummers op Cave’s vierde livealbum zijn een samenvatting van de hoogtepunten van Nick Cave & The Bad Seeds. Vier van de tien tracks zijn afkomstig van het meest recente album Push The Sky Away.

De zware nummers worden uitgekleed en het slepende, diepe geluid wordt verruild voor het zweverige en dromerige. De rockcomposities worden teruggebracht tot op singer-songwriter-formaat. Hoewel Cave’s rauwe stem uitstekend in het rockgenre past, blijkt uit deze stijl op zijn lijf geschreven. De met emotie doordrenkte stem staat in fraai contrast tot de scherpe gitaarakkoordjes. Het bijna negen minuten durende ‘Higgs Boson Blues’, dat in originele uitvoering door Nick Cave gekozen is als volgende single van Push The Sky Away, blijft ondanks haar duur continu interessant.

Far From Me

‘Far From Me’, ondersteund door de viool van Warren Ellis, met wie Cave eerder een geheel album samenwerkte, is één van de donkere nummers op de plaat. Na dertig jaar Nick Cave & The Bad Seeds is het niveau van de nieuwe muziek prijzenswaardig, elk nummer past binnen de muziek van het moment, maar blijft vooral dichtbij de inmiddels bekende stijl van de artiest zelf. De bewerking van ‘Stranger Than Kindness’ lijkt op te bouwen naar een explosie die niet echt komt, maar is desondanks een fijne rock-ballad. Al is de echo richting het eind wat overbodig.

Mercy Seat

Dat intensiteit niet verloren hoeft te gaan als het ritme van een nummer wordt vertraagd, bewijst het populaire nummer ‘The Mercy Seat’, dat door de instrumentale invulling wat folky aandoet. Wat vooral opvalt is de gevoeligheid van alle nummers op het album. Door het weglaten van bepaalde melodielijnen lijkt de ruimte voor de emotie nóg groter te zijn geworden. ‘Wide Lovely Eyes’ klinkt chaotisch en is daardoor één van de mindere momenten, maar wordt meteen gecompenseerd door het recente ‘Mermaids’. De akoestische versies leveren geen lichtere editie op van Cave’s nummers, maar klinken voor het leeuwendeel juist donkerder dan de originele uitvoeringen.

Push The Sky Away

De dromerigheid van het album bereikt zijn hoogtepunt bij ‘Push The Sky Away’, naamgever van het laatste album, waarbij synthesizer-klanken om de donkere vocalen heen zweven. De beheersing van verscheidene instrumenten blijkt een belangrijk ingrediënt in het recente succes van Cave. Met afsluiter ‘Jack The Ripper’ grijpen Nick Cave & The Bad Seeds overduidelijk terug op hun oorspronkelijke stijl, wat een geweldige uitvoering oplevert.

Nick Cave en Bad Seeds

Nick Cave & The Bad Seeds laten door de keuze om een live-plaat in te vullen met radiosessies een nieuw geluid horen. De radio-uitvoeringen van de al bekende nummers zijn zo goed dat er geen beeld nodig is om je de iconische, ruige kop van de Australische zanger voor te kunnen stellen. De plaat brengt een volledige concertervaring met enkel audio. De hernieuwde invulling van de nummers op Live From KCRW maakt het album een mooie aanvulling op Cave’s toch al imposante oeuvre.