Het fragment uit "Kerstgevoel" is een van de columns over gewone, dagelijkse gebeurtenissen die beeldend woordkunstenaar Connie Harkema heeft geschreven voor "Holland Silhouet". Nu zijn ze gebundeld in "Harkefietjes" en te bestellen bij www.kirjaboek.nl.
Kerstgevoel
Bij mij komt het kerstgevoel altijd zo rond Sinterklaas.
Advent heeft dan net zijn intrede gedaan en na het heerlijk avondje verandert de jaartafel in kerstsfeer. Langzaam wordt het stalletje opgebouwd: eerst wat groen mos, dan een kribje, de ezel en de os en tot slot de herders met hun schaapjes. In de verte komen Maria en Jozef aangewandeld. Elke dag worden ze door mijn kinderen trouw een stapje naar voren gezet. Ondertussen heeft de engel haar vleugels uitgeslagen en is de ster van Bethlehem aan de hemel verschenen. Op kerstavond wordt het kindje uiteindelijk in het kribje gelegd en beginnen de koningen aan hun weg naar de jaartafel.
Maar voor het zover is, zijn er nog tal van andere leuke voorbereidingen, die de stemming er steeds meer inbrengt. De adventskalender is onze gids en vertelt precies hoeveel tijd we nog hebben, voordat het kerstfeest begint.
Aan de grote tafel wordt volop geknutseld aan kerstkaarten, kerststukjes en andere snuisterijen, terwijl de kaarsjes een warme gloed verspreiden.
Twee weken voor kerst arriveren oma en opa – traditiegetrouw – met de kerstbomen: twee kleine en één grote. Dan gaat het ook nog heerlijk ruiken naar dennengroen.
Terwijl ‘Oh, dennenboom’ door het huis schalt, worden de kinderkamers en de huiskamer tot kerstkamers omgetoverd. Tientallen lampjes doen de bomen glinsteren.
Terwijl ik me op de kerstmenu’s werp en de ene volle boodschappentas na de andere aansleep, bereiden de kinderen zich voor op het schoolkerstdiner. Minuten lang staan ze voor de spiegel te tutten en stellen vragen als: "Zit mijn haar wel goed? Sta ik niet voor gek met dat stomme strikje?"
Pas wanneer ik ze daarin een aantal malen heb gerustgesteld en bovendien steeds opnieuw heb moeten vertellen hoe laat het is en hoe lang we nog moeten wachten, stappen we uiteindelijk in de auto. Het is dan al een beetje donker, wat het extra spannend maakt.
Op school zijn alle lampen uit. Bij elk bordje staat een kaarsje. De tafeltjes zijn tegen elkaar aangeschoven en vormen zo één groot feestelijk gedekt meubelstuk. De anders zo drukke kinderen zijn opvallend stil; een enkel kind huilt.
Als de juf het kerstverhaal vertelt, kun je een speld horen vallen. De tongetjes komen pas weer los, als het kerstbrood op tafel verschijnt. En als daarna de kerststukjes gemaakt worden en het grote licht weer aan is, gedragen de kinderen zich weer als vanouds. Daan en Frits vechten om een hulsttakje en Mieke huilt om haar gebroken kaars.
