Ons gezin houdt van spelletjes. In mindere mate van de huiselijke bordspelletjes maar in grote mate die op de playstation, computer, nintendo en PSP. Iedereen behalve ik. Ik zie niets in die spellen, kan er niets mee en wil en heb er niets mee. Kan mijn aandacht er niet bijhouden en ben teveel digibeet om me daar ook voor te in te zetten. Kortom ik mis de interesse ervoor totaal.
Achter de televisie is zich een hoge stapel van al uitgespeelde spellen aan het vormen. De spellen voor op de playstation en dus de tv. Mijn voorzichtige voorstel deze eventueel via Marktplaats of anders te verkopen leverde forse reacties op! Natuurlijk niet! Ieder uitgespeeld spel heeft nog minstens een aantal missies die niet zijn meegenomen bij het uitspelen! Overal zitten nog verborgen punten, schatten, opdrachten die beslist ooit nog een keer gehaald moeten worden.
Muziekjes
Hysterische namen als: Assasin’s creed, Grand Theft auto IV, Army of two, Red Factor Guerrilla en Roque Warrior, laat blijkbaar bij een aantal het bloed sneller stromen. Ieder zijn eigen interesse gelukkig. Ik heb meer met menselijke aandacht. Wanneer ik onbewust maar eigenlijk noodgedwongen meekijk met al die actie, zie ik enge monsters, onmenselijke wezens, gillende kinderen en vooral veel actie en bloed. Wat ook opvalt, is de nadrukkelijk vervelende repeterende muziekjes! Is er één man die muziekjes componeert voor al die spelletjes? Het lijkt namelijk dat ze allemaal één ding gemeen hebben. Irritante, zich steeds repeterende deuntjes die gedurende een heel spel, lees enkele dagen, door de kamer klinken.
Assasin's creed
Assasin’s creed is een spel dat zich afspeelt in middeleeuws Italië, m.n. Venetië. De hoofdrolspeler gaat met zijn broederschap op zoek naar assasin's om te strijden voor rechtvaardigheid. Dit gaat gepaard met gevechten met zwaarden, messen en kruisbogen. Je kunt dit spel op de playstation, computer en X-box spelen, in ons geval wordt het op de playstation, dus tv, gespeeld. Door mijn interesse voor alles wat met Italië te maken heeft, lukt het me nog wat aandacht voor dit spel op te brengen. Ik hoor regelmatig Italiaans spreken, krijg uitleg over werken van Leonardo da Vinci en zelfs geschiedenisles over Venetië en andere belangrijke steden uit de middeleeuwen.. Maar dat weegt niet op tegen de sletterige vrouwen die er rondlopen en plakken aan de hoofdrolspeler, de belachelijke stunts die deze Ezio Auditore Di Firenze uithaalt. Deze Ezio klimt met gemak in de hoogste toren, langs muren als een spin en vliegt over de daken van deze stad als een hedendaagse freerunner.
Zijn motoriek echter is die van een slager met artrose, zonder zijn witte schortje om. En scheel dat die man is! Als ik Italiaan was en zo neergezet zou worden, zou ik protesteren! Ik weet hoe gevoelig uiterlijkheden bij de Italiaanse man ligt. De Nederlandse man kan daar nog een voorbeeld aan nemen! Het blijft een uit de computer getoverde nepper, net als al zijn vrienden, helpers en ook tegenstanders. Ze steken, prikken en slaan dat het een lieve lust is, mede dankzij de vingervlugge handelingen van onze dochter! Zij is de grootste fan van dit spel en ze speelt het als een fanatieke freefighter.
Mezelf afsluiten
Ook mijn man houdt van al die spellen, heel wat uurtjes, meestal ’s nachts, gaan erin zitten. Het is soms vechten wie er aan de beurt is. Met hun drietjes (zoon ook) wordt er soms tegelijk gespeeld op de computer, de tv en de nintendo. Alles zijn eigen deuntje….. Ik heb er ook veel van geleerd, vooral hoe ik me kan afsluiten van al dat geweld. Ik kijk er soms naar zonder iets te zien en hoor het zonder te luisteren. Wanneer er plotseling veel actie van mij is op de computer, op alle communistisch en er weer een blogje verschijnt, zit deze dame achter de laptop, in gedachten ver weg van alles. Het digitale gezin anno 2010.
