Ik leef in een maatschappij die heel anders is dan ikzelf. Het is niets radicaals – gewoon allemaal kleine dingen die tezamen een lawine vormen. Op de een of andere manier ben ik opgevoed om zelfstandig en eigenzinnig te zijn, en dat zijn eigenschappen die in de maatschappij waarin ik leef niet echt normaal worden gevonden. Hier wordt iedereen geacht ingetogen te zijn en de man bijna alles te laten doen.
Kortom, vrouwen worden nog steeds geacht hun verlangens te onderdrukken in de hoop daarmee hun man een plezier te doen. Natuurlijk zeggen de mannen hier dat ze van krachtige, talentvolle en sterke vrouwen houden. Maar kijk even iets verder en je ziet dat het niet meer is dan een automatisch afgedraaide litanie, zoiets als de litanieën die je hoort van mensen in de kerk: robotachtig, onoprecht en afstandelijk.
Ik weet niet goed hoe ik daarmee moet omgaan. Hoe kan een krachtige, sterke en intelligente vrouw samenleven met mensen die zich voortdurend geïntimideerd voelen door die kenmerken? Te krachtig zijn plaatst je in een isolement; sterk zijn intimideert mannen; intelligent zijn is bedreigend voor iedereen. Waar moet je jezelf dan plaatsen? Nergens. Als dat lang zo doorgaat, word je eenzaam en ga je denken dat je jezelf misschien beter een beetje kunt veranderen. Misschien kun je je kracht van tijd tot tijd verbergen, misschien moet je een toontje lager zingen. Misschien moet je niet laten zien wat je werkelijk denkt, omdat je dan misschien te intelligent klinkt.
Als die twijfels je bekruipen, besef je dat je jezelf aan het kwijtraken bent. Je vergeet wie je bent en dat moet je jezelf niet aandoen. Ik ben me zeer bewust van deze valkuil – daarom weiger ik me te laten kneden tot het beeld dat de maatschappij van de vrouw heeft. Ik weet dat ik anders ben, zoals iedereen dat is. We hebben allemaal iets te geven, iets bij te dragen. Maar hoe kunnen we die dingen herkennen als we de vrijheid niet krijgen onszelf te ontdekken? Als onze ziel ernaar hunkert om te zingen, kunnen we dat dan doen als men zegt dat we moeten zwijgen? Moeten we blijven zitten als we ernaar snakken hartstochtelijk te dansen?
Het wordt tijd dat de maatschappij beseft hoe bijzonder alle mensen zijn. We zijn op aarde om iets unieks aan iedereen te geven, en dat is alleen mogelijk als iemand de vrijheid krijgt om zichzelf te zijn. Wat je geslacht is, is niet belangrijk. Belangrijk is dat je handelt in overeenstemming met wie je werkelijk bent en je uniciteit gebruikt om de mensen om je heen iets waardevols te geven. Echt zijn en trouw aan wie we werkelijk zijn is iets waarnaar we voorturend moeten streven, want als we dat doen, is ons leven een voortdurende zegening voor iedereen.
