Is reizen niet: alles met nieuwe ogen bekijken? Weg van huis, weg van gewoontes. De vertrouwde wereld even als vreemdeling bekijken. Even!
We reizen om te leren of om af te leren. Ik ben alleen op weg, met de motorhome natuurlijk, rij van Schriek naar Hannut, via Aarschot en Tienen. Zo doorkruis ik mijn eigen geboortestreek nog eens, om dan na familiebezoek via Andenne, Samsonvallei (Goyet, kasteel en oude steengroeve) in Durbuy terecht te komen. Ondertussen is het halfzes geworden en donker in deze periode van het jaar. In het gezellige Durbuy ga ik koffie drinken in één van de vele brasserieën. Ik ben nog maar net gezeten of er komt er een oud–studente aan het tafeltje naast mij plaatsnemen. Gezelschap dus op 200 km van huis, terwijl ik in mijn eigen woonplaats nooit kennissen tegenkom. Vreemd gevoel maar wel prettig.
Overnachten in Barvaux
Na het gezelschap, terug naar mijn motorhome. Ik was van plan op de parking in Durbuy te overnachten maar beslis om naar een mij bekende parkeerplaats bij de Ourthe in Barvaux te rijden. Helaas, daar aangekomen zie ik dat campers hier niet meer welkom zijn. Een trend die zich steeds meer doorzet, de parking afsluiten met slagbomen op 2m20 hoogte. Waarschijnlijk willen ze ons allemaal naar de camping afvoeren. Ik rij dan even verder en parkeer bij het station van Barvaux. Rustig, alleen mogelijk af en toe een goederentrein die mijn nachtrust komt verstoren. We zien wel. Tot morgenvroeg.
Ochtend in Barvaux
De treingeluiden vielen mee. Buiten is het mistig grijs en mooi berijpt. Zonder ontbijt rij ik richting Hotton. Onderweg zie ik een wegwijzer naar het dorpje Biron en dat dorpje wou ik net bezoeken. Er zou daar een huis te koop staan en dat wil ik wel eens bekijken. Dat is ook maar een excuus om witte landelijke wegen te berijden, al is dat met een camper niet altijd vanzelfsprekend. Genieten kan ik dan wel van bossen, hagen en witte weilanden met koeien en paarden. Kunnen die beesten met blote voeten en blote benen zomaar tegen die koude nattigheid? De zon wil er wel doorkomen en dan wordt het kerstmis-mooi. Ik stop even om glinsterende meidoornbessen en lange schaduwen van eikenbomen te fotograferen.
Menhir van Oppagne
Biron is Biron, een rustig dorp, wel bewoonbaar. Ik vind geen huis te koop, stop dus niet maar rij verder naar Oppagne om zo, mogelijk toch in Hotton te geraken. En dan plotseling zie ik: de zon, mist, een eikenboom en 3 menhirs zomaar midden tussen de ordinaire stoppels van een geoogst maisveld. De menhir van Oppagne! Ik stop, stap uit en ren over de stoppels naar de menhir. Een magisch moment van harmonie. Deze staande stenen, spirituele wegwijzers, energetische antennes of gewoon grenspalen, ze spreken gelukkig nog steeds tot onze verbeelding. Zelfs rituelen worden hier blijkbaar terug opgevoerd. Aan de takken van de eikenboom hangen kleurige lintjes. Gebedsvaantjes? Even voel ik mij in het verre Tibet, wie komt hier de natuurgoden aanbidden? Ik doe in elk geval mijn eigen ritueel, al is het dan met een moderne digitale camera. Moet kunnen! De zon zindert tussen de knoestige eikentakken en zelfs de maisstoppels lijken in aanbidding te buigen.
Met moeite kan ik mij losrukken van dit magisch moment maar de motorhome wacht. We willen verder. We? Het is net alsof, ik alléén, plots met veel ben.
Info over de menhirs
Les trois menhirs d’Oppagne gelegen midden in een akker op een hoogte van 287m, werden voor het eerst in 1888 opgemerkt. Ze zijn gemaakt van zogenaamde ‘puddingstenen’ of conglomeraat. De grootste van de drie heeft een hoogte van 3,20m, een breedte van 1,20m en zit 1,44m diep in de grond. Hij weegt meer dan 9 ton.
Frébutte C., Toussaint M., Hubert F ., Masy P. et Pirson S. (sorti de presse en juin 2002). Nouvelle campagne archéologique sur le site des trois menhirs d’Oppagne à Wéris (commune de Durbuy), Bulletin trimestriel de l&am
