"Veertig" is een van de columns over gewone, dagelijkse gebeurtenissen die beeldend woordkunstenaar Connie Harkema heeft geschreven voor "Holland Silhouet". Nu zijn ze gebundeld in "Harkefietjes" en te bestellen bij www.kirjaboek.nl.
Veertig
De veertig passeren schijnt een magische grens te zijn. Nergens zoveel eufemismen als bij dit getal. ‘Het leven begint bij veertig’ en ‘je tweede jeugd’ zijn enkele van die uitdrukkingen die de ‘pijn’ moeten verzachten.
Nu moet ik zeggen, dat – hoewel ik inmiddels al vijftig ben – ook toen al heel blij was met die leeftijd. Toevalligerwijs raakte ik op dat moment in contact met een handleeskundige, die mij vertelde dat ik een echte laatbloeier ben en me nooit en te nimmer zal vervelen. Afgaande op deze uitspraken móést ik wel concluderen dat het beste deel van het leven mij nog te wachten stond/staat en als dat niet zo zou mogen zijn, zal ik aan mijn veertigste verjaardag toch altijd een blijde herinnering overhouden, dankzij mijn moeder. Zij was het die mij een paar weken voor mijn verjaardag – net als vroeger – een dagje aan de hand meenam. Twee mooie ringen mocht ik van haar uitzoeken. Vervolgens togen we naar een Zwitsers chalet midden in een Rotterdams park: een uitzonderlijke combinatie, die ons van de weeromstuit bij een Noors kerkje deed arriveren. Lachend van de pret om ons ‘taartig vertoon’ bereikten we uiteindelijk het bedoelde etablissement, waar we gezeten tussen de zakenlui een voortreffelijke lunch gebruikten.
En ja, daarna ontkwam mijn moeder er niet aan mij – wilde ze me op echt een leuke dag trakteren – te vergezellen naar de grootste boekenhandel van het land: Selexyz Donner, toen nog simpelweg Donner geheten. Voor een fervent boekenliefhebber als ik is een gebouw met vele verdiepingen boeken boven elkaar natuurlijk het Walhalla en al helemaal als je daar voor een bepaald bedrag mag aankopen.
Na afloop hebben we ons nog even vergaapt aan de mooie ‘hebbedingetjes’ bij het daarnaast gelegen Jungerhans om daarna richting Vlaardingen te rijden. Daar waren we genoodzaakt snel te eten in een gezellig maar rokerig eetcafé, omdat een dag met een moeder en dochter nu eenmaal altijd te kort is. De tijd dwong ons om ons gauw op te maken voor het laatste evenement dat mijn moeder voor mij in petto had: de Berini’s. In de stadsgehoorzaal trakteerde dit duo ons op onvervalste Rotterdamse humor.
Na afloop reden we moe maar voldaan naar huis. Het gaf zeker geen verkeerd gevoel bijna veertig te zijn. En ook niet om tien jaar ouder te zijn, want net na mijn vijftigste gaf ik een eigen boekpresentatie in het theater van Selexyz Donner.
