Na vele urineweginfecties stelde de nefroloog (een internist die gespecialiseerd is in nierziekten) mij voor om zelfcatherisatie te doen. Na het uitplassen bleef er altijd te veel achter in mijn blaas.
Zelfcatheterisatie is niet altijd gemakkelijk
Het wordt geadviseerd aan patiënten die incontinent zijn, aan degenen die niet kunnen plassen, of aan mensen die niet voldoende de blaas leegmaken.
Ik behoorde tot de laatste groep. Al maanden werd ik keer op keer opgenomen met een urosepsis: een bloedvegiftiging veroorzaakt door een urineweginfectie.
Dus werd mij geleerd om mezelf te catheteriseren, oftewel via een slangetje in de urineleider overtollige urine af te laten lopen. Als ex-verpleegkundige had ik het vrij vlot onder de knie. Het lastigste was om de spiegel steeds op de goede plek neer te zetten, zodat je goed zicht hebt op je genitaliën. Ik moest het drie keer per dag doen. Een aantal verpleegkundigen kwam kijken als ik ermee bezig was. Ze vonden het heel knap dat ik het zo netjes deed. Een andere medewerker was blijkbaar ook nieuwsgierig, maar 'klopte' wel keurig op mijn bedscherm voor hij zijn hoofd om het gordijn stak. We moesten er naderhand om lachen.
Het weekend daarop mocht ik naar huis. Er werd geregeld dat ik alle benodigde spullen meekreeg. Men adviseerde mij om 'het' op het toilet te doen, terwijl ik het in het ziekenhuis altijd op bed deed.
Daar zat ik dan thuis op het toilet. Niks aan de hand, tot ik de wegwerpcatheter uit de verpakking haalde. Toen bleek dat ik allemaal flexibele catheters had meegekregen, terwijl ik in het ziekenhuis gewend was met niet-flexibele te werken.
Ik denk dat er weinig fantasie voor nodig is om je voor te stellen hoe ik de handeling toch nog zo steriel mogelijk probeerde af te ronden. Het kostte me menig zweetdruppel. Uiteindelijk kreeg ik er toch handigheid in.
Op zondagavond moest ik me weer melden in het ziekenhuis en deelde mijn ervaringen met mijn kamergenotes. Bij hoge uitzondering waren het ditmaal allemaal vrouwen. Ik vertelde hoe de catheter op en neer wiebelde en hoe onbeholpen ik me voelde. De hele zaal lag blauw van het lachen.
