De kroning van Clovis en het moordadige, hebzuchtige, eerzuchtige en zedeloze leven van van deze Frankische koning, die weinjig naliet om koning te worden
Met Clovis, zo wordt duidelijk, begon er een samenhangend verhaal van de Franken. Clovis was een hebzuchtig en eerzuchtig man die zijn gebied door oorlogen begon uit te breiden. Hij trouwde met Clothilde, ofschoon hij al getrouwd was, maar kennelijk vond hij daar iets op. Deze Clothilde was christen. Toen de eerste zoon geboren werd liet Clothilde hem dopen. Ongelukkigerwijs overleed de baby, wat voor Clovis aanleiding was om bij de geboorte van zijn tweede zoon een doop niet meer toe te staan. Uiteindelijk bleek dat Clothilde over een behoorlijke invloed op haar man beschikte en werden alle kinderen, inclusief Clovis zelf toch gedoopt. Dit bleek van groot belang. Hij werd gedoopt volgens de orthodoxe katholieke kerk en niet volgens het in zwang zijnde arianisme. Dit was ook van groot belang voor de rol van de Franken in de geschiedenis.
De kroning van Clovis
De kroning van Clovis wordt door allerlei wondervertellingen omgeven. Zo zou op die dag een witte duif de kerk zijn binnengevlogen met in zijn poten een flesje olie. Bij iedere kroning van koningen in de stad Reims werd dit flesje getoond als het originele flesje, zonder welke de zalving van een koning van Frankrijk nooit rechtsgeldig kon zijn. In de geschiedenis der Franken zoals die tot ons gekomen is, wordt verteld over moorden en listen in Clovis’ strijd om het koningschap. In die strijd liet Clovis zoveel mogelijk familieleden (die immers in aanmerking zouden kunnen komen voor de troon) vermoorden, of vermoordde hij ze eigenhandig.
Een bezwaard gemoed
Op een dag, zo vertelt Gregorius van Tours, zei Clovis tegen wie het maar horen wilde dat hij een bezwaard gemoed had, omdat het hem ontbrak aan familieleden. Hij had ze zelf vermoord, maar daar werd niet over gesproken. Het was echter niet het verdriet dat hem dit liet zeggen, beweert Gregorius van Tours nadrukkelijk. Volgens Gregorius hoopte Clovis dat iemand, denkend dat zijn gevoelens echt waren, zich misschien zou verraden door te zeggen familie te zijn. Clovis liet vier zonen na: Theodorik (een zoon van zijn eerste vrouw), Clotharius I, Chlodomir en Childebert (zonen van Clothilde). Het land werd, zoals dat in die tijd gebruikelijk was, verdeeld onder de vier zonen. Zo ontstonden er vier Frankische staten: Austrasië, Neustrië, Acquitanië en Bourgondië. Een voortdurende oorlog tussen de gebieden was het gevolg. De koningen deden niets anders dan moordpartijen organiseren.
Het ontbreken van goede zeden bij Merovingische vorsten
Ook hun manier van leven werd uitgebreid besproken door Gregorius van Tours. Zo beweerde hij dat het houden van ´bijzitten´ tot een normale gewoonte was geworden en dat dezelfde kwalen onder de leden van het hof aangetroffen werden, als die er aan oosterse hoven voorkwamen, waar veelwijverij bedreven werd. Een anekdote zal dit misschien verduidelijken.
Clotharius I was met Ingundis getrouwd. Op zekere dag sprak zijn Ingundis tegen hem over haar zuster. Zij vroeg hem of haar man er niet voor kon zorgen dat zij een goede echtgenoot zou krijgen. Zij wees op de schoonheid van haar zuster. Het moest toch, zo zei zijn vrouw, makkelijk zijn iemand die er zo uitzag een goede man te bezorgen. Clotharius beloofde zijn vrouw zijn best te doen. Hij was zeer onder de indruk van zijn schoonzus, zelfs zo onder de indruk dat hij zich niet kon bedwingen. Hij nam bezit van haar. Bij zijn thuiskomst, toen zijn vrouw hem vroeg of hij iets voor haar zuster had kunnen betekenen, zei hij “jazeker “. “Welnu wie is het” vroeg zijn vrouw. “Ik kon geen betere man voor haar vinden dan ikzelf” zei Clotharius I. “Ik heb haar tot vrouw gemaakt en ik ben er zeker van dat u dat genoegen zal doen”. Waarop zijn vrouw antwoordde dat het haar niets deerde, zolang zij maar in de gunst van haar heer bleef.
Dit als voorbeeld van de zedeloosheid waar Gregorius van Tours op doelde. Langzamerhand vervielen de koningen, volgens Gregorius, in een leven van het najagen van plezier en een leven zonder inhoud. Zo zijn zij ook de geschiedenis in gegaan.
