In de rouw om je hond

Als je pup net in huis is, als je begint aan het lange traject van zindelijk maken en opvoeden, dan sta je niet stil bij het feit dat een hond nu eenmaal korter leeft dan een mens. In de loop der jaren wordt de band met je hond steeds sterker, hij of zij hoort bij je en is een deel van jouw leven. Als je decennia lang honden houdt word je onvermijdelijk meerdere keren geconfronteerd met het overlijden van een geliefde hond.

Wat slechts een hondenbezitter begrijpen kan…

Waarschijnlijk begrijpt alleen een hondenbezitter hoe het overlijden van je hond je kan raken. Voor een hondeneigenaar is het elke keer weer een diep drama en denk niet dat je eraan went. Dit is ons verhaal: wij hebben het de afgelopen drie jaar twee keer meegemaakt. De eerste keer 2,5 jaar geleden en de tweede keer bijna een week geleden.

Er zijn twee mogelijkheden:

•      Je hond is ziek en lijdt. Je moet beslissen hoe lang je hem dit wilt laten doormaken.
•      Je komt op een gewone ochtend beneden en je hond ligt op een van haar favoriete plekjes. Je kriebelt achter het oor,  je aait op de borst, maar er is geen reactie. Ze is er niet meer.

Onze hond Jimmy

Jim was een stoere Parson Russell reu, geboren in 1994 en overleden in februari 2010. In 2008 werd vastgesteld dat Jimmy aan het syndroom van Cushing leed ( zie mijn artikel "het syndroom van Cushing, wat is dat").

De gemiddelde overlevingstijd na het ontstaan van Cushing is met de juiste behandeling en medicatie 22 maanden. Jim was al een ouder hondje en hij heeft met Cushing nog anderhalf jaar geleefd. Vanaf de diagnose kijk je anders naar je hond. Hij wordt regelmatig gecontroleerd en je bent attent op elke verandering.

Je neemt samen met je partner de beslissing de hond te laten leven zolang hij een hondswaardig leven heeft. In februari 2010 was dat niet meer zo. Het moeilijke van euthanasie lijkt het bepalen van het juiste tijdstip. Ben je te laat dan lijdt je hond onnodig, ben je te vroeg, dan heb je het gevoel dat je hem vermoordt.

De hond geeft het aan

Onze Jim gaf naar ons gevoel duidelijk aan dat het genoeg was, op zondag heeft hij een aantal uren bij ons gelegen, hij keek ons af en toe aan, likte zachtjes onze handen en we hebben afscheid genomen. We wisten toen we maandagochtend een klein rondje met hem liepen dat dit het laatste rondje was. Later op die dag is hij in de armen van zijn baasjes bij de dierenarts overleden. Bij onze eigen dierenarts, Dierenkliniek Almere-Buiten, waar ze ons kennen en altijd goed voor onze honden zorgen.

Crematie hond

Dan moet beslist worden wat er met de hond moet gebeuren, wij hebben gekozen voor een crematie. Als je prijsstelt op de as van je huisdier, wordt hij of zij individueel gecremeerd. Als je geen waarde hecht aan het bewaren van de as, worden de dieren nog steeds individueel gecremeerd en met 3 of 4 dieren tegelijk uitgestrooid. Dit is een uitermate persoonlijke keuze.

Wij hebben voor de laatste optie gekozen. Jimmy is door het Crematorium Naarden bij de dierenarts opgehaald en twee dagen later kregen wij een kaartje dat Jimmy gecremeerd was. Wij hebben een fotoboek gemaakt van Jimmy’s leven en dat bladeren we regelmatig door.

Onze hond Joy

Joy was een statige Golden Retriever dame, geboren in 2001. Joy was een sterke hond, zowel geestelijk als lichamelijk. Opeens, op een zaterdagavond had ze niet zo’n trek in eten. Dat is uitzonderlijk voor Retrievers. We hielden er rekening mee dat we er ’s nachts uit moesten om haar uit te laten. De volgende ochtend om 6 uur vonden we haar, op een van haar favoriete plekjes, op het kleed in de woonkamer. Ze lag op haar zij, zoals gewoonlijk. Alleen ademde ze niet meer. We hebben er verbijsterd naast gezeten. We hebben haar geaaid, zachtjes haar naam genoemd, maar we moesten het onder ogen zien: Joy was er niet meer.

In het weekend kun je overleden dieren niet naar het Crematorium in Naarden brengen, ze kunnen wel opgehaald worden. Om negen uur konden we bellen en om twee uur werd ze gehaald. Nadat het overlijden van Joy bekend werd kregen we heel wat bezoek. Ze heeft haar hele leven in dezelfde straat, in hetzelfde huis gewoond en ze had zo haar eigen fanclub.

Toen ze de auto van het dierencrematorium ingedragen werd, lag ze in een grote blauwe mand en er lag een wit dekentje over haar heen. Wij, haar baasjes hebben haar samen naar de auto begeleid, samen met onze andere hond.

De dag erna is ze gecremeerd.

Wij hebben verdriet, we missen haar en we moeten voor de tweede keer een hond begeleiden die niet helemaal begrijpt wat er gebeurt, maar die duidelijk zijn maatje mist.

In het begin van dit artikel staat het al, er zijn twee mogelijkheden:

• Je neemt de beslissing je hond in te laten slapen
• De beslissing wordt voor je genomen.

De beslissing nemen is heel moeilijk. Als het sterven volkomen onverwacht komt, zoals bij Joy, heb je geen afscheid kunnen nemen. Het is erg dat je er niet bij hebt kunnen zijn. Aan de andere kant is ziekte en pijn haar bespaard gebleven.

Wat is erger? We zijn er niet uit maar het is zeker dat het verdriet even groot is. Als er twee honden zijn maakt de overblijvende hond ook een vreemde tijd door, hij mist zijn maatje, de baasjes zijn anders dan anders, de hond kan onzeker worden.  Wij lopen extra veel met hem en houden de normale routine erin. Als hij het huis doorzoekt en zachtjes jankt, gaan we even met hem ballen.

Nu, een week later is het fotoboek van Joy bijna klaar, haar leven van pup tot oude dame. Nog een laatste controle en dan gaat het digitale boek per mail naar Albelli en eind van de week hebben we er weer een boek bij.  Een boek dat getuigt van een gelukkig hondenleven.