Mijn moeder was altijd hevig geïnteresseerd in paranormale zaken. Maar na zijn dood, liet mijn vader niets meer van zich horen. Tot op een dag…

De paranormale ervaring van mijn moeder

Mijn moeder was er van overtuigd, dat er leven was na de dood. Op haar achtste jaar stierf haar eigen moeder in het kraambed. Mijn oma liet er geen gras over groeien. Diezelfde avond nog, kwam ze spoken. Als geest, in een doorzichtig gewaad. Ze bezocht mijn moeder, die er niets van begreep.

'Ben je dan niet dood, mama?' vroeg ze. Oma vertrouwde haar daarop toe:
'Kind, dood bestaat niet.'

Mijn vader

Het laatste contact met oma was inmiddels al lang geleden. Mama's hoop was nu gevestigd op iets anders. De broze gezondheid van mijn vader. Op een avond aan de eettafel, legde ze haar lepel plechtig neer. Ze keek mijn vader aan en zei:

'Joep, doe mij één plezier. Als jij eerder gaat dan ik, neem dan contact op na de dood.'  Mijn vader had nog geen plannen om deze aarde te verlaten. Hij blies een keer nonchalant in zijn soep. En slurpte onverstoorbaar verder.

In de lente van 1983 was het toch zover. Papa blies zijn laatste adem uit. Mama wachtte geduldig af. Maar tot haar grote ontsteltenis, liet Joep niets meer van zich horen. Achtentwintig jaar lang, zweeg hij als het graf.

Een vreemde gebeurtenis

Het was op een vrijdagmiddag in september in het jaar 2011. Ik woonde inmiddels met man en zoon in een oud herenhuis. Het huis was verdeeld in drie verdiepingen. Op de middelste etage was de keuken. Die grensde aan een klein balkon met ijzeren spijlen. Samen met mijn man dronk ik koffie in de keuken. We haalden herinneringen op aan vroeger. Ineens dacht ik weer aan het voorval aan tafel. Ik herhaalde ik de uitspraak van mijn moeder en voegde daaraan toe:

'Maar papa heeft nooit iets van zich laten horen. Hij heeft nog geen klok stilgezet.'

Op dat moment stak er een windvlaag op. Een plastic bloempot, die maandenlang doelloos op het balkon had gelegen, werd gelanceerd. Met veel kabaal rolde het ding over de houten vlonder. En knalde tegen de spijlen. Toen werd het stil. Echtgenoot en ik keken elkaar verbijsterd aan. 'Sorry papa,' zei ik. Toen kregen we een lachbui. We waren het roerend met elkaar eens. Hier was sprake van toeval.

Toeval?

De gebeurtenis was alweer snel vergeten. Op zaterdag sliepen we uit. Mijn zoon van twaalf die niets van het gebeuren had meegekregen, stoof onze slaapkamer binnen.

'Opstaan,' riep hij. Het is al elf uur.' Slaperig keek ik naar de batterij wekker op mijn nachtkastje. En daarna naar de elektrische klok op tafel.
'Je hebt het mis, beste zoon.' zei ik. 'Zie eens, beide klokken staan op tien uur.'
'Nee, het is echt elf uur mama,' zei mijn zoon. 'Kijk maar op de klok in de woonkamer. En die op de computer'. Na enig speurwerk bleek zoon gelijk te hebben.

De batterij wekker liep vrolijk door. En er was die nacht geen stroomstoring geweest. Wintertijd werd het evenmin. Ik kan hieruit slechts twee conclusies trekken.

  • Bravo, papa Joep! Het is je gelukt. Je hebt een bloempot gelanceerd. En je hebt een batterij wekker en een elektrische klok stilgezet. Beide precies een uur! Je hebt veel bijgeleerd in al die jaren.

  • Of het was allemaal maar toeval.


LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in