Rampenfilms vormen een speciaal genre in de filmgeschiedenis. Hoe verhoudt Pompeii zich tot zijn voorgangers en is hij de moeite waard?
Soms denk ik wel eens dat m'n leven een stuk simpeler zou zijn als ik alleen maar films zou kijken waar ik vantevoren een goed gevoel over heb. Kan ook leiden tot teleurstellingen natuurlijk, maar waarom ga ik zitten voor films waar ik aan de trailer al kan zien dat ik het eigenlijk niks vind? Volgens mij ben ik verslaafd aan mijn eigen cynisme.
Rampenfilm Pompeii
Pompeii is een rampenfilm in een lange traditie van rampenfilms, beginnend met The Towering Inferno en Airport en doorlopend naar films als The Poseidon Inferno, Titanic en The Day After Tomorrow. Rampenfilms volgen traditioneel een vergelijkbaar scenario: je begint met een lange setup, waarin de (meestal) enorme cast vluchtig wordt voorgesteld, de hoofdpersoon krijgt een love-interest toegewezen, er is meestal een spanningsveld met één of meerdere concurrenten en dan begint het wachten op de ramp. De ramp gaat los en dan ga je als kijker wegstrepen: wie gaat er eerst en vooral wie blijft er over.
Pompeii volgt het stramien precies: we worden voorgesteld aan Kit Harington (Jon Snow uit Game of Thrones). Zijn familie is vermoord door Kiefer Sutherland en nu is hij gladiator. Hij is op weg naar Pompeii en ontmoet onderweg Emily Browning, dochter van rijke ouders Jared Harris en Carrie Ann Moss. Vanzelfsprekend wordt hij verliefd. Er is een concurrerende gladiator in het spel, gespeeld door Adewale Akinnuoye-Agbaje, en Kiefer Sutherland heeft een hulpje, gespeeld door Sasha Roiz. Verder heeft Emily Browning nog een vriendin en de gladiatoren hebben een oppas en een baas en en en en…. geen idee. Het zijn stapels mensen. Uiteindelijk doet het er niet toe want je zit te wachten op de ramp. Paul W.S. Anderson (de regisseur van dit juweeltje) weet dat het er niks toe doet en het komt vast daardoor dat hij er niet echt tijd in lijkt te steken dat we iets om deze mensen zouden moeten gaan geven.
Overeenkomst met Titanic
Het fijne aan een film als Pompeii (en dat is een overeenkomst met Titanic) is dat het eigenlijk onmogelijk is om hem te verpesten door het einde te verklappen. Net zoals je wist dat de boot ging zinken, weet je al dat de vulkaan gaat uitbarsten. Dus waar het om gaat is hoe spectaculair de uitbarsting er uit ziet en hoe "verrassend" iedereen doodgaat. Dat houdt in dat je van iedereen die je in de eerste helft van de film hebt ontmoet, met uitzondering wellicht van de twee hoofdpersonen, eigenlijk al weet dat ze er aan gaan. Eigenlijk is het net Final Destination… je vraagt je niet af "wie?" maar "hoe?" en "wanneer?".
Zijn rampenfilms spannend?
Ziet de ramp er leuk en spannend uit? Op zich wel. Ik heb nog nooit de blinde pech gehad verzeild te raken in een vulkaanuitbarsting, dus ik heb geen referentiekader. Ik heb op de middelbare school Plinius' verslag van de uitbarsting gelezen en ik moet zeggen: wat ik zag in de film kwam in ieder geval enigszins overeen met het verhaal.
Wat moet je nou met een rampenfilm? Enerzijds kun je net zo goed meteen doorspoelen naar de ramp – het begin doet er toch niet toe (dat doe ik meestal met Titanic), maar als je dat doet interesseert het je nog minder wat er met de personages gebeurt. Ik geef eigenlijk de voorkeur aan films die zo snel mogelijk met de ramp beginnen en dan het voorstellen van de karakters tijdens de ramp laten doorgaan: 2012 ging meer die kant op, net als Cloverfield.
Pompeii was uiteindelijk geen slechte film. Het heeft allemaal te maken met verwachtingen. Ik heb zo'n beetje alle films van Anderson gezien (Event Horizon, Alien vs. Predator, Resident Evil) – de man is heel aardig met actie, heeft wel wat humor en is geen ster met dialogen en verhaallijnen. Pompeii past prima in het rijtje. De acteurs doen het allemaal niet onaardig, vooral Kiefer Sutherland is leuk als slechterik – lekker over the top en totaal niet serieus te nemen.
Ik zou zeggen: pak er een bakje popcorn bij, schakel je hersens uit en ga er lekker voor zitten.
Pompeii krijgt een vijfje 🙂
