Per jaar eten Nederlanders gemiddeld 2 kilo drop per persoon. Drop wordt dan ook gezien als een typisch Nederlands product. Maar is drop wel zo Nederlands?
De geschiedenis van drop
In de tijd van de Grieken en Romeinen stond zoethout bekend om de genezende werking tegen hoesten en maagzweer. Het werd gebruikt door onder andere Toetanchamon, Alexander de Grote en Caesar. In 1731 slaagden de Italianen erin om drop te maken van zoethout.
Drop maken
Voor het maken van drop zijn de wortels van de zoethoutstruik nodig. Deze struik groeit in onder andere Griekenland, Italië en Egypte. Als de struik 4 jaar oud is moeten de wortels uit de grond getrokken worden. Dit is een lastig karwei aangezien de wortels meters diep kunnen zitten. Deze wortels gaan vervolgens naar de fabriek.
In de fabriek worden de wortels goed schoongemaakt en in stukken gesneden. Zo krijg je zoethout. Als de zoethout gekookt wordt ontstaat er een soort pap. Deze pap wordt in grote bakken gegoten en gedroogd. Zo ontstaan er blokken drop. Deze blokken kunnen makkelijk naar Nederland vervoerd worden om verder bewerkt te worden.
In de Nederlandse dropfabriek worden de blokken drop weer opgelost in water. Er wordt dan ook zetmeel toegevoegd om de drop zacht te maken. Daarna wordt er salmiak en suiker toegevoegd aan de drop. Ook komen er nog extra kleur-, geur- en smaakstoffen bij. De blokdrop is bruin van kleur, om de drop zwart te maken wordt een soort koolstof toegevoegd. Als de drop klaar is kan het in de vormpjes gegoten worden. Na een aantal dagen drogen wordt het verpakt en gaat het op transport naar de supermarkten.
Nederlandse drop?
In het buitenland zul je niet snel drop aantreffen in de supermarkt. Mensen in andere landen houden namelijk helemaal niet van drop! Alleen in Engeland, Scandinavië en Noord-Duitsland wordt er ook drop gegeten. Hoe komt het dan dat Nederlanders drop zo lekker vinden? Vroeger namen de Nederlandse zeevaarders zoethout mee uit warme landen. Het werd toen gezien als lekkernij. Nu zijn we er nog steeds gek op.
