Negen maanden zwanger! En ik dan?

Negen maanden lang gieren de hormonen door haar lichaam. Negen maanden lang tel je eigenlijk helemaal niet meer mee. Alles draait om haar en dat wat er in haar buik aan het groeien is. Je gaat er volledig in op en wil er voor zorgen dat het haar aan helemaal niets ontbreekt. Je cijfert je helemaal weg. Jij bent even niet heel belangrijk.

Negen maanden zwanger! En ik dan?

Negen maanden lang gieren de hormonen door haar lichaam. Negen maanden lang tel je eigenlijk helemaal niet meer mee. Alles draait om haar en dat wat er in haar buik aan het groeien is. Je gaat er volledig in op en wil er voor zorgen dat het haar aan helemaal niets ontbreekt. Je cijfert je helemaal weg. Jij bent even niet heel belangrijk. Hoe verder je in de zwangerschap komt hoe minder belangrijk jij lijkt te worden. Tenminste, zo lijkt het! Negen maanden lang sta je als man eigenlijk op de achtergrond. Waar je samen ook komt, de meeste aandacht gaat toch uit naar je zwangere partner.

Zou dat de reden zijn dat veel mannen er niet alles aan doen om iedere keer mee te kunnen naar de verloskundige? Aandacht krijg je toch niet. Vragen worden gesteld aan je partner, er wordt geluisterd naar het hartje van je kind, het kaartje wordt weer ingevuld en vijf minuten later sta je weer buiten. Zelf heb je geen woord gezegd. Je staat op het tweede plan.

Gedurende de zwangerschap van je partner heeft ze het constant moeilijk met de hormonen en haar lichaam. Om de haverklap rent ze weer naar de pot en jij komt er weer achteraan met een glaasje water om de nare smaak weg te spoelen. De volle wasmand mag niet meer getild worden, dus loop je achter haar aan naar de waslijn om de mand neer te zetten.

Tegen het eind van de zwangerschap laat je haar steeds minder en minder doen. De was ophangen doe jezelf, want je wilt haar niet belasten. Het huishouden wil je haar ook niet meer laten doen, zodra ze een paar minuten bezig is geweest kan ze niet meer en gaat ze op de bank zitten om de rest van de dag er niet meer weg te komen. Ze zegt dan wel dat ze best meer wil en kan doen, maar uit bezorgdheid sta je het gewoonweg niet toe.

Bijna iedereen die je spreekt en iedereen die je tegenkomt vraagt hoe het met je partner gaat, vraagt hoe het met de kleine gaat. Of wij al weten wat voor geslacht het kind heeft. Hoelang duurt het nog, hoeveel weken je partner nu zwanger is. Alle vragen die er worden gesteld gaan over haar of over het kind. Waar blijf jij?

Ik wil ook gevraagd worden hoe het gaat, ik wil ook gevraagd worden hoe ik me voel. Ik wil ook gevraagd worden wat ik allemaal al heb gedaan in de tussentijd. Ik wil ook gevraagd worden …. Ik wil me ook belangrijk voelen, ik wil ook in de belangstelling staan. Goed, mijn partner is zwanger en niet ik, zij heeft het vast zwaarder dan ik. Maar daarom mag ik zo nu en dan toch ook wel een keer in de belangstelling staan?

Ook wij mannen zijn natuurlijk niet van steen. Ook wij mannen hebben natuurlijk onze emoties. Emoties waar we soms totaal niet mee om kunnen gaan. We weten simpelweg niet wat we ermee moeten doen. Zelfs de meest sterk lijkende man heeft zijn tere kant. En ook de meest sterk lijkende man heeft zo af en toe een schouder nodig om op uit te huilen. En voor hem is er gevoelsmatig maar een iemand die hem die schouder kan uitlenen.

Hoe zij aan het eind van haar zwangerschap ook worstelt met haar hormonen, hoe zeer zij ook haar best moet doen haar eigen emoties onder controle te houden; toch vind zij iedere keer weer dat kleine beetje rust om de rollen nu eens om te draaien. Om nu zelfs eens een keer de uitlaatklep te kunnen zijn. Nu is zij eens een keer de sterkste van de twee. Nu kan zij er eindelijk eens een keer voor haar partner zijn.

Het gevoel je even niet groot te hoeven houden is in een woord heerlijk. Even een keer niet op de tweede, of zelfs derde, plaats mogen komen. Gevoelsmatig sta jij nu even volop in de schijnwerper. Eindelijk draait het even om jou. Hoogzwanger of niet, worstelend met haar gevoelens en hormonen of niet; ze weet precies wanneer jij het even nodig hebt om jezelf wel belangrijk te voelen. Dat is de kracht van de, zwangere, vrouw.

Voor haar ben je wel heel belangrijk!