Hoe kom ik van mijn kinderen af? Er zullen nu al wat lezers zijn afgehaakt, verbolgen om de titel. Anderen zullen dit lezen, klaar om mij af te schieten. De laatste groep denkt ‘dat wil ik ook’. Ik denk dat geen van de groepen helder heeft waar ik op doel. Totdat ze mijn artikel hieronder hebben gelezen.
Ik ben moeder van 2 prachtige kinderen, 1 jongen en 1 meisje. Een heus Koningskoppel, ja. Wij hebben het (heerlijk) druk. Ik werk fulltime en ik studeer. De kids zitten op karate, dansles en pianoles. Daarnaast willen ze nog op paardrijles en voetbal. Deze slaan we voorlopig nog even over, want we rennen vaak van hot naar her.
Kinderen spelen binnen
Er was een tijd dat ik mijn kids nog geen halve minuut (eigenlijk seconde) uit mijn zicht verdroeg. Buiten spelen betekende dus in de tuin spelen, zodat mama elk moment, elke seconde, elke mini seconde een blik (meerdere blikken) kon werpen op haar kroost. Ondertussen zijn ze 9 en 7. Bijna volwassen denken ze zelf. Nu willen ze dus verder gaan dan slechts onze tuin. Begrijp jij dat?
Spelen in de tuin
We hebben een mega grote tuin, 21 bij 7 meter, voldoende ruimte zou je denken. Maar nee, mijn dochter wil op avontuur en zodoende:
* de buurt verkennen,
* met vriendinnen struinen,
* kattekwaad uithalen,
* in bomen klimmen,
* kikkervisjes uit de sloot halen.
Mijn zoon wil binnen zitten en dan vooral naar schermen staren, zoals:
* ds,
* tablet,
* computer,
* tv.
Mama ziet nu in dat het ook wel goed is om ze los te laten. Na elk nieuwsbericht van ontvoerde, verkrachte of vermoorde kinderen moet ik mezelf hier weer van overtuigen. Maar over het algemeen probeer ik te denken dat buitenspelen, buiten de tuin, goed is. Mijn dochter mag nu dus de tuin uit. Met horloge en elk uur melden. Fantastisch, vindt mijn dochter. Saai, vindt mijn zoon vaak. Voor mama is het een groot Dilemma.
Hoe kan ik mijn zoon dwingen om naar buiten te gaan?
Een schermverbod is voldoende.Geen DS, geen tablet, geen TV. Werkt altijd. Hij gaat dus buiten spelen, ook buiten de tuin, samen met zijn zusje, zodat ze op elkaar kunnen letten. En ze genieten allebei.
Mama geniet de eerste 15 minuten. Even rust. Daarna schiet ik in de stress. Ze zullen toch niet… Maar ik blijf voor mezelf herhalen: 'buiten spelen is goed', 'buiten spelen is goed', 'buiten spelen is goed'.
Kleine kinderen worden groot
Maar over 5 jaar is mijn zoon 14. De kans is groot, dat ik dan “klaag” over de hoeveelheid tijd dat hij buiten en NIET binnen is.
Van mijn dochter is het al duidelijk. De kans is niet eens groot. Het is een feit, over 5-7 jaar, bind ik haar vast om haar binnen te houden.
Volwassen worden
Vervolgens is ze 25 jaar en vindt ze het dan nog wel prettig bij mama?
En omdat zijn zusje het zo prettig vindt, vindt mijn zoon het ook wel prettig. En komt hij dan ook maar weer bij mama wonen? Geen idee. Ik hoop het maar. Als moeder kan je jezelf toch goed voor de gek houden. Daar heb jij een ander niet voor nodig.
Antwoord op de titel van dit artikel
Antwoord op de titel…. NIET. Je komt er niet van af. Je blijft je zorgen maken. Als ze er zijn, maken ze je gek. Als ze er niet zijn, mis je ze. Heb je rust, mis je de drukte. Zijn ze druk, mis je de rust.
Een ding is zeker: je komt er NOOIT vanaf. En als moeder zijnde ben ik daar blij om. Over een jaartje of 4-5, als ze (beginnen te) puberen, hoop ik er hetzelfde over te denken.
