"Kom," had ze gezegd, "we vragen God of hij ons wil beschermen tegen de aliens en nazi's." En mijn zusjes en ik volgden mijn moeders voorbeeld. We zaten op onze knieën in de achtertuin en bogen onze hoofden tot we het gras raakten, om vervolgens weer omhoog te komen en naar de lucht te kijken. Wij waren er zo zeker van dat dit ritueel noodzakelijk was, onze moeder zei het immers zelf. Pas veel later kwam ik erachter dat mijn moeder een psychische stoornis had.
De slechtste manier om op te groeien, is met een moeder die psychisch niet in orde is. Maar dat realiseer je je pas na je twaalfde, als je zelf in staat bent je ogen te openen en zelf kunt beredeneren of de dingen die je moeder zegt wel logisch zijn. Meestal is het dan helaas al te laat. Hulp is nu toch niet meer nodig. Mijn vader verliet ons toen ik drie was. Mijn zusjes waren toen pas geboren, zij herinneren zich er niets meer van. Waarom mijn vader ons verliet, begon ik me pas veel later af te vragen. Af en toe kwam hij nog wel eens op bezoek, maar het kwam ook voor dat we hem maanden niet zagen. Moeder had inmiddels een andere man gevonden. Iemand genaamd Paul McCartney.
Ze had het vaak over hem. Paul was lief en hij zorgde goed voor haar. Hij woonde ver weg en stuurde haar het geld dat ze nodig had, aangezien moeder zelf geen baan had en het huis niet verliet. 's Avonds zat ze vaak met de deur op slot op haar kamer, en konden we haar horen praten tegen haar nieuwe man. Ze had het enorm druk met Paul, en besteedde nauwelijks tijd aan ons. Boodschappen doen was mijn taak, ik was immers de oudste thuis. Al snel vertelde moeder ons dat Paul McCartney zondag naar ons toe zou komen. Wij waren erg opgewonden, we hadden zoveel over onze nieuwe vader gehoord dat we ons amper in bedwang konden houden. Toen het zondag was stond mijn moeder de hele dag voor het raam, wachtend op haar man. Maar arriveren deed hij niet. En dat heeft hij ook nooit gedaan.
Twee dagen is mijn moeder niet uit haar kamer gekomen, alleen om naar de wc te gaan. En als ze dat deed, zagen we dat haar gezicht rood was van het huilen. Natuurlijk leefden wij erg met haar mee, en we probeerden haar te troosten door te zeggen dat Paul vast de weg kwijt was op zijn weg hiernaartoe. Ze werd dan vaak boos en soms schreeuwde ze dat het allemaal onze schuld was. Het speet ons toen heel erg.
Als je denkt dat dit het ergste is, bereid je dan voor. Nog geen week later hoorde ik haar 's avonds naar buiten gaan. Ik lag toen op bed, en toen ik uit mijn raam keek zag ik haar buiten staan in onze achtertuin. Soms stond ze daar wel twee uur. Ze dacht dat ze aliens zag. Dat was de eerste keer dat ik aan mijn eigen moeder begon te twijfelen. Ik was toen elf jaar. De eerstvolgende keer dat mijn vader een bezoek aan ons bracht, besloot ik met hem te praten. Ik vertelde hem over de aliens die mijn moeder 's avonds zag. Het enige wat hij zei was: "Je moet goed voor je moeder zorgen. Ze is een beetje ziek."
Nog geen twee maanden later kwam de jeugdzorg plotseling aan huis. Mijn moeder gedroeg zich vriendelijk en beleefd, wat ons erg verbaasde. Mijn zusjes en ik vonden het allemaal maar apart. Toen de vrouw van de jeugdzorg weer weg was, zei mijn moeder dat we gewoon moesten doen alsof er niets aan de hand was. "Gewoon meespelen, dan gaan ze vanzelf wel weer weg." En ze had gelijk.
De eerste keer dat ik me echt realiseerde dat mijn moeder gek was, was rond mijn dertiende. Ik had besloten om naar mijn vader te gaan, om hem te vragen waarom moeder allemaal van die vreemde dingen deed. Dat was toen hij me de harde waarheid vertelde. Vader had moeder verlaten omdat zij gek geworden was. Meerdere keren zei hij dat ze naar een psycholoog moest, maar zij weigerde. Volgens haar was er helemaal niets mis met haar. Toen mijn vader me vertelde dat Paul McCartney een zanger van de Beatles was kon ik wel janken. Natuurlijk had ik wel eens gehoord over McCartney. Op TV, radio, en toch was ik niet in staat de link te leggen tussen mijn moeders nieuwe man en een beroemde zanger. Het geld dat naar ons toegestuurd werd, was ook niet van hem. Dat was van mijn eigen vader.
Achteraf besef ik me dat mijn vader ons nooit had moeten verlaten. Hij had het ons veel eerder moeten vertellen. Want ondanks dat ik nu achter de waarheid ben gekomen, denk ik soms nog steeds dat ik aliens zie als ik 's avonds naar buiten ga.
