De laatste 10 jaar is er aandacht voor waarden en normen in de sport. De laatste tijd lijkt die aandacht wat te verflauwen. Toch moeten we doorgaan om jeugd met de juiste waarden te laten sporten. Vandaar dit verhaal.
Te laat
Verhit van het harde fietsen, gooide Bart zijn fiets tegen het hek en deed gehaast het kettingslot om het wiel en aan het hek. Hij rende met zijn sporttas de kleedruimte binnen waar de rest van het elftal al zat te luisteren naar de trainer die de opstelling bekend maakte. Het kwam er echt op aan bij deze wedstrijd, want als ze die wonnen, zouden ze zeker bij de laatste vier eindigen en mochten ze meedoen aan het Paastoernooi. Bart kreeg een flinke uitbrander over zijn late komst. ‘Nog een keer en je kunt een wedstrijd op de bank zitten,’zei de trainer Bart kleedde zich snel om en even later liepen ze een rondje rond het veld om zich op te warmen. Ze speelden een aardige eerste helft, met een paar goede kansen maar vijf minuten voor rust stond het nog steeds 0-0.
Aan de bal
Toen kwam Bart aan de bal. Hij passeerde twee spelers en zag uit zijn ooghoek dat er nog maar een verdediger tussen hem en het doel stond. Het leek erop dat hij die ook nog zou kunnen passeren, maar zijn tegenstander was net iets eerder bij de bal dan hij. Terwijl die uithaalde, zette Bart zijn been ertussen en liet zich daarna kermend op het gras vallen, zijn zogenaamd geblesseerde been naar zich toe trekkend. De scheidsrechter floot voor een strafschop. Bart bleef nog even liggen met zijn ogen dicht ‘Yes!!’dacht hij terwijl hij de storm van protesten van de tegenpartij hoorde. Hij stond op en hinkte met een van pijn vertrokken gezicht naar de zijlijn. De strafschop werd genomen en Bart’s elftal ging met 1-0 de rust in.
Onsportief
‘Zo’, dacht Bart triomfantelijk toen ze naar de kleedkamer liepen, ‘ dat heb ik mooi voor elkaar gekregen!’ Maar bij de deur hield de trainer Bart tegen. ‘Moeten we niet even naar jouw zere knie kijken?’ ‘Nee trainer, niet nodig ik heb niks, maar we hebben wel fijn een strafschop gekregen’, zei hij trots. De trainer keek niet blij. ‘Een schwalbe maken is heel onsportief Bart, je kunt er bovendien een kaart voor krijgen. En als je het zo fijn vindt om te acteren, kun je misschien beter aan het toneel gaan in plaats van te blijven voetballen. In de 2e helft viel Bart nog twee keer waarbij hij één keer een vrije trap forceerde en de tweede keer werd beloond met een gele kaart voor zijn tegenstander. Uiteindelijk werd het 2-0 waarmee ze zich plaatsten voor het Paastoernooi.
Grimmig
Toen het vier weken later zover was, kwamen ze in een gunstige poule terecht. Van twee van de drie tegenstanders hadden ze in de competitie altijd met grote cijfers gewonnen en het verbaasde dan ook niemand dat ze op de tweede dag in de finale stonden. In de eerste helft liep alles op rolletjes. Het werd al snel 1-0 en de spelers zagen zich al als toernooiwinnaar uit de strijd komen. In de tweede helft maakte de tegenpartij 1-1 en daarna was opeens de rust uit de ploeg. Bart liet zich daardoor niet van de wijs brengen en haalde alles uit de kast. Als een volleerde Braziliaanse prof maakte hij de ene schwalbe na de andere. Een daarvan leverde een vrije trap op en het scheelde maar een haartje of het was 2-1 geworden. De sfeer bij de tegenstander werd duidelijk grimmiger.
Pijn
Bart liep op vleugels, hij kwam opnieuw aan de bal en koerste recht op het doel af. Hij kon de keeper, die gebogen en met zijn handen wijd het schot afwachtte bijna in zijn ogen kijken. Hij legde aan, wilde schieten maar werd opeens verlamd door een stekende pijn aan zijn achillespees, waar een tegenstander venijnig op had getrapt. Hij stortte op het gras en bleef kronkelend van de pijn liggen. De scheidrechter die hem een dergelijk kunstje al meermalen had zien uithalen, liet doorspelen. De keeper schopte de bal tot ver over de middenlijn en binnen enkele seconden zat de bal aan de andere kant in het doel.
Tranen
Bart lag nog steeds op de grond, ondanks de pijn woedend dat de wedstrijd niet was stilgelegd. De trainer kwam met een van de verzorgers naar hem toe en tussen hen in strompelde hij naar de kant om zich buiten de lijn te laten behandelen. De tranen liepen over Barts wangen. ‘Die stomme scheids had moeten fluiten’, snotterde hij. ‘Helemaal niet,’ zei de trainer, ‘dit is nu precies waarvoor ik je gewaarschuwd heb. Door je eigen gedrag werd je niet serieus genomen toen je eens een keer echt wat had.’ Even later klonk het eindsignaal, de Paasbeker was aan de neus van Bart's team voorbij gegaan.
