Muziek kan bijzonder veel in beweging brengen in een mens en tussen mensen. Hieronder een impressie van wat in mij opleeft als ik naar de Appassionata van Beethoven luister. Een geschreven concert.
Muziek zonder noten
Snel bewegen handen over het klavier, tonen druppelen heen en weer. Stout trippelen vingers over hoge toetsen, levendig, springerig en kordaat. Bastonen in de aanslag vertolken onheil. Een tegenstrijdig duet. Een stilte volgt en wordt doorbroken door de triangel die zijn eigen geluid vragend zwevend galmt. Ting? Snerpend hoge tonen van violen snijden in contrast het lichte geluid. Vlagen tromgeroffel kabbelen kalm achter dit volle geluidstafereel. Haast opgewonden zoeken lenige vingers in vurig, haastig verlangen de toetsen die zij soms nauwelijks rakend aaien. De hoogste toon huilt zacht.
Ondernemende vingers raken de pianotoetsen in slalom en verwonderde beroering aan. Het ritme hijgt, het ritme stijgt, gaat alsmaar sneller, feller. Dan weer sust rust het drukke geluid. Verlangen -wie heeft het niet?- giert en baant zich schamend een weg naar buiten fluitend als een ondeugende piccolotoon die zich scherp klinkend niet laat loochenen. Feestelijke vioolklanken deinen op de achtergrond, trompetgeschal nadert en slaat om in kalm-droeve fluittonen. Dan rennen vingers over de toetsen van de piano heen en weer als een kleine waterval. Zij kruipen naar de hoogste tonen en geven een verrassend fris geluid. Accoorden kondigen zich dreigend aan en dansen als een ballet op en neer. Naar hoog, naar laag, naar nóg hoger en weer omlaag. Bastonen verrassen ondersteunend. Een zwaar accoord wordt ingehaald door zoet toetsgetrippel en samen maken zij een harmonieus spel.
Vingers rollen heen en weer, niet struikelend gehaast doch eerder alsof zij een afspraak hebben om elkaar te ontzien in een wervelende compositie. In de verte nadert tromgeroffel van de statige pauken. Het komt nader en nader en is vol verwachting van het slotstuk waarin alle tonen gezamenlijk een tevreden rol spelen. Uiteindelijk bereiken zij bombastisch het muzikale toneel waarna zij wegvagen en hoge pianoklanken de uiteindelijke kalmte inluiden. De contrabas zucht.
© vera
