Tien dagen alleen in de stilte.

Hoe men door het leven kan gaan als men zonder geld op zak is. Liefdevolle menselijkheid te beleven is een rijke ervaring. 

Op weg naar Chio

Het was in de tijd dat ik op Tenerife als vrije kunstenares onderweg was. In een periode van tweeënhalf jaar, woonde, huisde of overnachtte ik op zevenentwintig verschillen plaatsen. Zonder geld, maar met een buskaart ter waarde van dertig euro was ik weer eens op pad, deze keer naar Chio, in het zuiden. Toen ik in het dorpje aankwam, was het al aardig donker en ik wist niet precies waar de finca waar ik heen wilde lag. Maar de mensen op het eiland zijn zeer behulpzaam dus ging ik vol vertrouwen op pad naar de supermarkt van het dorpje. Een supermarkt is hier namelijk zoiets als een sociaal trefpunt en tevens een vervanging voor de plaatselijke krant. Al snel vond ik daar twee señoras, moeder en dochter, die natuurlijk familie waren van de dueños van de finca. Hier is op de één of andere manier iedereen familie van iedereen.

Avontuurlijk

De twee dames waren meteen bereid me te begeleiden. De toegangsweg was nogal avontuurlijk en in het donker gevaarlijk. Ze haalden een zaklamp, namen twee tassen van me over en gingen me voor. Aangekomen, namen ze hartelijk afscheid en wensten me veel geluk. Ik was blij met de kaarsen die ik vond, want er was daar gas noch licht. Wel stromend water, koud. Om te kunnen koken of koffie zetten, moest ik buiten een vuurtje maken. Mijn dagelijkse werk bestond uit het verzamelen van hout, wat in overvloed te vinden was. ´s Morgens een vuurtje kunnen maken om koffie te zetten, zonder eerst op zoek te moeten naar brandbaar materiaal is een vorm van luxe. De eerste drie dagen leefde ik van de macaroni en spaghetti met tomatensaus die ik in de keuken vond. De volgende drie dagen at ik brood wat van dag tot dag droger werd. Er moest duidelijk iets gebeuren, want ik had geen flauw idee hoe lang dit avontuur zou gaan duren.

Een zilveren ketting

Het enige waardevolle dat ik bezat, was een zilveren ketting, met een maansteen in een zilveren vlechtwerk gevat. Dat was een verjaardagskado van een vriend uit India, die een winkel had op het eiland. Ik wilde weten waar ik die kettnig kon verkopen en begon natuurlijk in de supermarkt te vragen. De mensen keken me een beetje vreemd aan en ik kreeg de goeie raad me bij de sociale dienst te melden als ik geld nodig had. Verder zoekend, vertelde me een aardig meisje, dat bij de post werkte me, dat er in het volgende stadje een winkel was die met zekerheid sieraden kocht. Het was al te laat om er nog met de bus heen te gaan en voor het donker weer thuis te zijn.

Wachten

De volgende dag ging ik vroeg op pad, want mijn maag knorde. De lagato´s hadden de afgelopen nacht mijn laatste stuk droog brood opgegeten. Eigen schuld, had ik het maar beter moeten verstoppen. Het duurde eeuwig voor er een bus kwam. Net toen ik begon te twijfelen, werd mijn geduld gelukkig beloond. Snel was ik in het bewuste stadje en na even gezocht te hebben, vond ik de winkel. De eigenaresse was er nog niet en het meisje dat in de winkel bediende, kon geen aankopen doen. Dus wachten. In de buurt stond een bank, daar ging ik lekker in het zonnetje zitten. Water had ik altijd bij me. Het werd later en later. De winkel ging in de middagspauze dicht en twee en een half uur later weer open. De mensen houden hier siësta. Mijn laatste twee sigaretten had ik al lang gerookt en ik snakte naar een bak koffie. Tegen een uur of vijf in de middag, stapte de eigenaresse eindelijk de winkel binnen, ik er achteraan.

Tranen in mijn ogen

Ik legde mijn ketting op de toonbank en vroeg of ze interesse had hem te kopen. Ze zei heel resoluut nee en legde me uit dat de mensen hier deze stenen niet zo mogen. De tranen sprongen in mijn ogen en ik legde haar uit, dat ik al drie dagen bijna niets gegeten had en dat ik er maar 20 euro voor wilde hebben. Ze greep naar de ketting, gaf me mijn 20 euro en kwam achter de toonbank vandaan om te omarmen. Ik voelde me net een klein kind. Terwijl ze me in haar armen hield, zei ze, ssst nina, no llura (ssst meisje, niet huilen). Ze ging koffie voor me zetten en stuurde een vrouw, die ook net in de winkel was naar een supermarkt in de buurt. Even later kwam ze terug met een plastic tas met twee heerlijke, verse broodjes, een pakje ham, kaas en een grote fles vruchtsap. Allemaal voor mij. Weer kreeg ik tranen in mijn ogen, zoveel liefdevolle menselijkheid. Maar nu moest ik toch echt gauw naar de bushalte, want het zou snel donker worden. Genoeglijk zat ik uit mijn plastic tas van het brood en de kaas te peuzelen terwijl ik op de bus wachtte. Wat smaakt een broodje dan heerlijk zeg. Veel mensen kennen dit gevoel helemaal niet meer dacht ik en moest om mezelf lachen. Verrekte optimiste.

Zelfs de ham smaakte

Eenmaal thuis gekomen, liet ik me de ham zelfs smaken, alhoewel ik al sinds een jaar of vijf geen vlees- of worstproducten meer at. Deze avond genoot ik anders van de stilte die hier heerstte. Geen radio, geen t.v., alleen het getingeling van het bamboe wind ding dat naast de deur hing. Ik maakte gezellig een vuurtje in de open haard, deed een paar kaarsen aan en begon mijn gedachtes op te schrijven die ik aan mijn zoon richtte.

Wat er ook gebeurd

Tijdens het weekend kreeg ik visite van mijn Canarische ex vriend. We hadden een gezellige dag samen. Hij bracht iets lekkers te eten en een flesje wijn mee. Hij vond het geweldig op de finca. Is het ook, als je niet hoeft te hongeren. Bij helder weer zie je het eiland la Gomera liggen, een onbeschrijflijk uitzicht. Toen hij weer naar huis moest, gaf hij me 20 euro, zodat ik niet nog een keer in dezelfde situatie zou komen te zitten. De dag daarop, kreeg ik laat in de avond, een telefoontje van de eigenaar van de finca. Hij zei dat ik persé de volgende dag naar Puerto de la Cruz terug moest komen. Hij had iets heel goeds voor ons georganiseerd. Ik vroeg hem waar het om ging. Hij zei alleen maar: ´Dat zie je wel als je weer hier bent, kom nou maar gauw terug.´ Ik was blij, weer naar de bewoonde wereld terug te kunnen keren. Tien dagen stilte waren werkelijk genoeg voor me geweest. Veel inzichten waren me gegeven. Dat was ook één van de dingen die ik aan mijn zoon had geschreven. Wat er ook met je gebeurd, uiteindelijk gebeurt er helemaal niets me je. Want ben je door de ervaring heen, ben je uiteindelijk nog steeds dezelfde ziel, alleen een ervaring rijker. En daarvoor zijn we toch tenslotte naar de aarde gekomen, om onze ervaringen op te doen en er iets uit te leren. En dingen zijn alleen maar echt belangrijk, als jij ze belangrijk maakt. Het hangt allemaal af van jouw reactie en zienswijze op het leven. Toen ik hem later mijn schrijfsels overhandigde, zei hij: ´Dank je mam, weer iets voor mijn schatkistje.´ Bepakt en bezakt ging ik de volgende ochtend op pad. Nieuwsgierig naar hetgeen me te wachten zou staan.