Hij probeerde zichzelf van het leven te beroven. Enkele collega's en ik wisten dit te voorkomen. Zoiets is niet leuk om te zien.
De schreeuw om hulp
Tijdens onze late dienst waren alle werkzaamheden gedaan en waren we aan het wachten tot we naar huis konden. Plotseling kregen wij een oproep van iemand, die alleen vertelde dat we heel snel naar hem toe moesten komen. We krijgen vaker van deze oproepen, maar dat is vaak niet serieus. Zijn stem klonk angstig en iets vertelde mij dat we meteen moesten reageren.
De reactie
We waren aangekomen bij zijn verblijf en door het luikje zag ik de man op bed liggen. Hij had een enorme snee in zijn linkerpols. Een enorme hoeveelheid bloed was al uit zijn aderen gestroomd. Bijna de hele ruimte zag rood. Zijn bed, de grond, de muren, maar ook zijn lichaam zaten vol met bloed. Het mesje waarmee hij zichzelf had gesneden, lag op de grond. Direct opende we zijn deur en pakte een handdoek, die op zijn bureau lag. Strak trokken we deze aan om zijn pols, om zo het bloeden te stoppen. Zijn gelaat was wit en ik was bang dat deze man het niet zou redden.
De afloop
Ondertussen was de ambulance gebeld en deze waren binnen 20 minuten ter plaatse. Dit waren 20 lange minuten. De man viel een aantal malen weg, maar kwam vrijwel direct weer bij, omdat we hard in zijn gezicht sloegen. Hij leek het al opgegeven te hebben. Opeens zag mijn collega de ambulance ankomen, waar we erg blij om waren. Het ambulancepersoneel nam het van ons over en legde de man op de brancard. Snel reden ze weg naar het ziekenhuis. Twee uur later kregen we een telefoontje. We kregen te horen dat de man stabiel was en dat hij het zou halen. We waren blij dat de man het overleefd had. Toch vroeg ik me af of de man zelf ook blij zou zijn. Hij wilde zich immers van het leven beroven en ik had dat tegengehouden. Toch heb ik een goed gevoel overgegehouden aan dit alles en kunnen mijn collega's en ik trots zijn op elkaar.
