Aan ieder van mijn auto's bewaar ik herinneringen. Dit was mijn eerste nieuwe auto, een Toyota. Wat was ik trots.
Moe van tweedehandsjes
Na al mijn ervaringen met gebruikte auto's, was ik het gedoe met reparaties zo ontzettend zat dat ik al mijn spaargeld bijeen schraapte. Vervolgens leende ik wat ik lenen kon, en begon te wroeten in autobladen. Na een paar weken had ik een leuk lijstje met merken en modellen samengesteld. Het bezoeken van dealers kon beginnen.
Passen en meten
Ik ben nogal gek op auto's, dus ik had in principe net zoveel merkdealers kunnen afstropen als er automerken bestaan. Maar ik had zo mijn voorkeuren. Qua geld, qua merk, qua uitstraling en qua betrouwbaarheid. Ook wegligging, kleur en 'look and feel' werden in de blender gegooid. Tot slot moest ik ook nog achter het stuur passen; ik ben namelijk één meter negentig. En sturen met mijn wenkbrauwen tegen een zonneklep is nu ook weer niet mijn ideaalbeeld.
Japannertje
Toen ik alle plussen en minnen, mitsen en maren had afgevinkt bleef er één merk over, met één model. Ik werd ook allerhartelijkst ontvangen bij de Toyota dealer, één dorp verderop. Ik kreeg een vorstelijke inruilprijs voor die verrotte Citroën Visa GT, en in kon de volgende dag mijn nieuwe auto al ophalen: een luchtblauwe Toyota Starlet éénpuntnul. Dat was inderdaad een klein motortje. Maar vergeleken met de Citroën Visa GT voelde dit Japannertje aan als een grotere auto. Hij was lekker stil en had leuke extra's zoals sportstriping, een spoiler en verstralers in de grille. Ik vond het wel wat.
Wachttijd
Toen ik de volgende dag dan blij en opgetogen mijn nieuwe auto kwam afhalen viel één ding al direct tegen: ik werd pas geholpen na een wachttijd van een uur. Wat een tegenstelling was dat met de dag ervoor. En daarna moest een monteur de auto nog afleveringsklaar maken. Toen ik eindelijk de sleutels in ontvangst mocht nemen werd er naar de auto, die inmiddels buiten stond, gewezen en zonder enige uitleg van de verkoper kon ik instappen. Ik verwachtte wel enige égards, maar op mijn vraag of ik misschien wat uitleg kon krijgen werd morrend gereageerd. Kennelijk was het bedrag van negenduizend euro toch niet goed genoeg voor een prettige behandeling. Maar ja, ik was toch erg blij met mijn eerste nieuwe auto. Vol goede moed ging ik op weg. Ik zou onderweg wel uitzoeken waar alle knopjes voor dienden.
Verblindend
Na ergens gauw een frietje te hebben gescoord, het was al donker aan het worden, reed ik trots naar een vriendin van me. Op de provinciale weg werd ik echter continu getrakteerd op met grootlicht seinende tegenliggers. Ik dacht eerst nog dat ik al die mensen kende, maar het werden er wel wat veel. Toen bleek dat ik zelf met grootlicht reed. Wist ik veel, want zo goed was de uitleg van die verkoper ook weer niet geweest.
Aan of uit
Eenmaal bij mijn vriendin aangekomen kon ik dus eerst gaan zitten pielen met alle knopjes en schakelaars om het grootlicht uit te zetten. Wat bleek? Dat kon niet. Ik had maar twee keuzes, zo bleek; alles aan of alles uit. En dan bedoel ik de autoverlichting. Had ik eindelijk een nieuwe auto, kon ik de volgende dag wéér naar de garage. Ik was niet echt blij, kan ik u verzekeren. En op de terugweg verblindde ik alle tegenliggers want zeg nou zelf, met alle lichten uit rijden is midden in de nacht ook niet zo jofel.
Alweer een ander
De garage had een foutje gemaakt bij het aansluiten van de extra lampen. Het was wel het enige foutje dat er ooit bij die auto is opgetreden. Maar zo gek was dat nu ook weer niet, want na een jaar moest ik weer afstand doen van deze kabouterauto. Ik ging een auto 'van de zaak' rijden. Dus moest ik er weer vanaf. Maar inruilen ging niet, want dat deed de volgende dealer niet graag. Dus zette ik de auto in consignatie bij de Toyota dealer, die hem weer snel verkocht had. Maar volgens mij ben ik toen wel voor twee mille genaaid. Maar goed, het is lang geleden.
