"Handscanner" is een van de columns over gewone, dagelijkse gebeurtenissen die beeldend woordkunstenaar Connie Harkema heeft geschreven voor "Holland Silhouet". Nu zijn ze gebundeld in "Harkefietjes" en te bestellen bij www.kirjaboek.nl.
Handscanner
Ik had er wel al eens op een afstandje naar staan kijken. ‘Maakt u zelf even uw kassabon? Boodschappen doen met de handscanner: leuk, zelfstandig, snel en verstandig.’ Met name dat ‘snel’ sprak me wel aan. Toch telkens weer koos ik voor de traditionele manier van boodschappen doen. Dus eerst wachten in de rij voor de kassa, dan alle boodschappen uit de winkelwagen op de lopende band leggen en als laatste alle artikelen in boodschappentassen doen. Tijdrovend, maar niet ergerlijk. Dat woord gebruik ik pas wanneer ik zie dat al mijn ‘tere’ boodschappen zoals toetjes, chips en brood tussen de pakken melk en flessen cola op de lopende band worden fijn gedrukt. Met opeengeklemde kaken probeer ik dan deze stakkers onder de boodschappen te bevrijden. Dit, terwijl ik aan de ene kant de lopende band bevoorraad en aan de andere kant mijn tassen vul. Ondertussen moet ik ook nog afrekenen en mijn flessenbon en kortingspasje overhandigen. Dit was een tweede reden om tot handscanning over te gaan.
Degene die mij uiteindelijk over de scanstreep trok, was mijn vader die het systeem recht de hemel in prees. Ik dacht: wat hij kan, kan ik ook. De volgende keer heb ik de stoute schoenen aangetrokken en me aangemeld bij de service counter. Na een kwartier had ik het benodigde pasje, waarna ik nog eens een kwartier moest wachten op iemand die mij het systeem zou uitleggen. Ondertussen was ik mijn winkelwagen kwijt. Die was – compleet met lege boodschappentassen – zelfstandig gaan winkelen. Na enige tijd zoeken zag ik het nieuwe baasje van mijn boodschappengerei. Ze excuseerde zich voor haar onoplettendheid, waarna ik eindelijk met de vuurdoop kon beginnen. Aardappelen, bananen, appelmoes, uien: het ging allemaal goed. Peren, appels, witlof: dat schoot op. Na twintig artikelen gescand te hebben belandde ik bij de andijvie. Ai, dat werd te moeilijk voor mijn handscanner. Drie personeelsleden moesten eraan te pas komen om te constateren dat mijn handscan stuk was. Ik kreeg een andere. Eén minpuntje: ik moest al mijn ingeladen boodschappen opnieuw scannen.
Inmiddels was ik al een uur in de winkel en had nog niets gekocht. De andijvie bleef een moeilijk te verklaren zaak; die kon ook door mijn nieuwe scanner niet worden gelezen en moest apart worden afgerekend. Intussen probeerde ik het boodschappen doen nog steeds leuk te vinden en was ik vol goede wil mijn scanmissie te voltooien. Echter na zeven foutmeldingen en een eindresultaat van tien gulden verschil bij de kassa, kringelden er rookwolkjes uit mijn oren. Al mijn boodschappen voor de hele week moesten worden uitgeladen. Achter me hoorde ik gezucht en gesteun. Het zweet stond op mijn rug. Voor mijn winkelwagen was alleen plaats achter het klaphekje achter de scankassa, zodat ik al mijn boodschappen vanaf de lopende band over dat bewuste hekje in mijn kar moest hevelen. Achter me drongen de winkelwagens van mensen, die wel scankundig waren. De scankassa was niet bedoeld voor klunzen zoals ik en ik stond dan ook duidelijk in de weg. Misschien onnodig te vertellen dat dit de eerste en tegelijk laatste keer was, dat ik de handscan heb gebruikt. Tegenwoordig moet mijn vader met kalmerende middelen komen als hij vertelt over zijn ‘leuke, zelfstandige, snelle en verstandige’ manier van boodschappen doen.
