Ik probeer hier weer te geven hoe kinderen in hun groei denken. Het is niet makkelijk, maar belangrijk om te weten! Vooral als je kinderen hebt, met kinderen werkt of kinderen wil.
Embryo
Ik ben klein. Het is hier warm en donker. En nat. Ik vind het fijn hier, maar het is wel een beetje klein. Het lijkt wel of ik steeds groter word! Ja hoor kon ik eerst nog lekker met gestrekte beentjes in het water dobberen, moet ik me nu na 9 maanden helemaal dubbelvouwen. Het drukt van alle kanten op me.
De Geboorte
Ik schrik wakker. Wat gebeurt er nou weer? Ik merk dat er iets verandert. Het word steeds minder vol hierbinnen. De druk is groter, alsof iemand mij eruit wil duwen. Ik hoor van alle kanten rare dingen en heel vaag zie ik een soort licht. Ik ben nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Ineens krijg ik echt een duw. Ik schiet naar beneden en val met mijn hoofd naar beneden. Ik schrik hier zo erg van maar tegelijkertijd ben ik verwonderd over dit hele gebeuren. Op het moment dat ik probeer te kijken of ik iets kan zien, voel ik weer een duw en dit keer val ik er uit.
Gelukkig word ik opgevangen door iets, iemand houdt mij vast. Het voelt raar aan en er is hier geen water, het is koud, en alle ruimte om me heen vind ik maar eng! Ik begin te huilen. Ik wil terug naar mijn plekje! Ik wil dat het donker is en warm en dat ik af en toe vaagjes die zachte lieve stem van buiten hoor. Of een lage brommende stem waardoor ik altijd lekker slaap. Niet hier buiten waar ik op een koud ding word neergelegd, en dat er aan me gefrummeld word. Schijnbaar ben ik een 10. Al weet ik niet wat ze bedoelen.
Honger!
Dan word ik ineens weer opgepakt en een nieuwe sensatie gaat door me heen. Ik wil eten. Nog nooit last van gehad maar nu voelt mijn kleine maagje zo leeg aan. Ik probeer rustig mijn oogjes open te doen, en terwijl ik dat doe word ik in dekens gewikkeld en bij iemand neergelegd. En dan is daar die zachte lieve stem, en twee zachte lieve handen die me oppakken. Met al mijn kracht trek ik mijn ogen open en kijk in twee lieve bruine ogen. Ik word flink op de proef gesteld want ineens word ik overgeheveld naar een ander. Ik protesteer! Ik was nog niet klaar met dat andere schepsel. En toch voelt dit ook vertrouwd. Twee ruwere handen, maar wel groter, zodat ik lekker stevig lig. Dit is net zo'n persoon als waar ik net bij lag maar toch is het anders. Deze heeft geen bobbels, en deze staat rechtop en ziet er blij en opgetogen uit. Terwijl de andere in het bed lacht en huilt tegelijk maar er heel erg moe uitziet.
Dan word ik weer teruggelegd en worden de bobbels tevoorschijn gehaald. Ik vraag me af wat de bedoeling is, als er ineens iets in mijn mond gepropt word. Ik kijk verwonderd op naar het mens in bed, kijk dan naar de persoon naast het bed en vraag me af of de wereld soms gek geworden is. Wat nu? Moet ik wachten of proberen te bijten ofzo? Weten ze dan niet dat ik geen tanden heb. Ik kan die bobbels zo echt niet opeten. Ineens komt er iets uit de bobbel die ik in mijn mond heb. Een druppeltje ofzo, het smaakt in ieder geval heerlijk. Hoe krijg ik er meer uit is de grote vraag. In een soort reflex pers ik mijn lippen samen en probeer lucht in te ademen. Er komt meer van dat spul uit, maar ik begin ineens te stuipen en geluiden te maken. Het voelt raar in mijn keel, ik weet niet wat er met me gebeurt, maar na een paar seconden is het over. Ik probeer het nog een keer maar dan zonder in te ademen. Het lukt. En slikken gaat ook goed. En wat is het lekker.
Mama en Papa
Dan streelt de lieve hand over mijn hoofdje. Ik kijk met grote ogen op. Kan ook niet anders want ik zie nauwelijks, alleen vage lijnen. Er word tegen me gepraat maar veel kan ik er niet van maken. Er komen twee woorden op me af waardoor ik een gelukkig gevoel krijg. Mama en papa.
