Ik en mijn vriend hebben samen een kinderwens. Één keer was het raak maar is het mis gegaan. Om deze reden heb ik toen deze 'brief' geschreven, om mijn emoties van me af te schrijven. Hoewel het misschien erg persoonlijk is, hoop ik dat ik hiermee anderen kan steunen bij hun verlies.
Lieve Ster,
Ik noem je maar Ster omdat ik niet weet of je een jongetje of een meisje bent. Ik weet ook niet waar je nu bent. In mijn hoofd ben je nu op een plek met andere kindjes die deze wereld ook niet mochten meemaken. Ik heb het heel moeilijk gehad met het besef dat jij mijn kindje had kunnen zijn. Ik had niet eens door dat jij in me aan het groeien was. Natuurlijk had ik wel testen gedaan maar die waren allemaal negatief. Alsof ze toch al wisten dat het niet zo mocht zijn. Ik heb me beroerd gevoeld, en ik heb me schuldig gevoeld. Ook al kon ik er niks aan veranderen, ik heb vaak gedroomd dat ik degene was die je had vermoord. Ik heb zo veel gehuild, op een gegeven moment had ik gewoon geen tranen meer. Het was leeg. Ik voelde me leeg.
Ook je papa had het er moeilijk mee. Hij weet hoe het voelt om een kindje te verliezen en nu was jij ook al weg. Ook hij heeft gehuild. Dat vind ik zo fijn aan hem, hij is een stoere vent maar schaamt zich niet om te huilen. Ik had het hem ook erg kwalijk genomen als hij niks had laten merken. Maar we hebben erg veel steun aan elkaar gehad.
Ik ben erg boos geweest op de arts. Omdat ik namelijk nog niet officiëel stond ingeschreven mocht hij me niet helpen. Ik had op dat moment nog de naïeve hoop dat je misschien gered kon worden. Natuurlijk was dit sowieso niet gelukt, jij was al weg. Maar voor mij was het wel gevaarlijk, want als het niet goed schoon zou zijn van binnen, zou het zomaar kunnen dat ik nooit meer zwanger zou kunnen raken. Maar uiteindelijk ben ik in het ziekenhuis geweest waar ze mij wisten te vertellen dat je inderdaad al weg was, maar dat je alles netjes had achtergelaten. Een geluk bij een heel groot ongeluk.
Dus lieve Ster, ik mis je. Ook al ken ik je verder niet en heb ik je nooit mogen leren kennen. Toch mis ik je. Omdat je een stukje bent van mijzelf en een stukje van je vader. En ik weet dat je ergens bent waar je het goed hebt. Waar er voor je gezorgd wordt en waar je kan doen en laten wat je wil. Ik hoop niet dat je je beseft dat wij bestaan en dat je misschien verdrietig bent omdat je niet bij ons kan zijn. Wij zullen elkaar heus ooit ontmoeten. Het zal alleen nog een tijdje duren. Het klinkt misschien raar, maar het was onze tijd gewoon nog niet.
Kusjes en knuffels van mama en papa.
