Ik probeer hier weer te geven hoe kinderen in hun groei denken. Het is niet makkelijk, maar belangrijk om te weten! Vooral als je kinderen hebt, met kinderen werkt of kinderen wil.

Schoenen!

Ik heb iets nieuws ontdekt. Ik kan mezelf sinds kort helemaal alleen voortbewegen! Ik draai mezelf op m'n buik en trap met m'n voetjes tegen de grond. Dan kan ik lekker overal naartoe schuiven, en een hele nieuwe wereld is voor me open gegaan! Ik heb schoenen ontdekt. Iedereen heeft er twee, en soms zitten er kleurige touwtjes aan, of kraaltjes en er is ook iets raars wat ze klittenband noemen. Ik kan uren liggen spelen met die van mama, want die van papa zijn gewoon saai en veel te groot. En mensen vind het schattig als ik aan hun voeten lig te spelen, ik krijg veel aan dacht en er wordt om me gelachen. Het is geweldig!

Gevaar

Mama is boos op me. Ik lig in m'n wiegje naar de beesten te staren en vraag me af wat ik fout heb gedaan. Ik lag rustig op de grond en besloot wat rond te gaan kruipen. Eerst kwam ik in een grote ruimte waar ik verder niks zag behalve deuren. Ik bleef rechtdoor gaan en kroop door een deur die op een kiertje stond. Ik zag allemaal kastjes en dingen die ik nog niet kon. Ik besloot verder te kruipen en kwam bij een openstaand kastje. Ik vroeg me altijd al af wat er in zo'n ding gebeurde, dus ik kroop erin en ging even op m'n gemak op m'n rug liggen. Schijnbaar ben ik in slaap gevallen want voor ik het wist zag ik mama die mijn naam gilde en verder alleen maar kon huilen. Papa pakte mij van haar over en legde me in m'n wiegje. En ik weet nog steeds niet wat ik gedaan heb. Die kastjes zijn zeker gevaarlijk.

Dat doe ik echt niet aan

De volgende dag was de rust wedergekeerd. Ik had besloten om bij de kastjes uit de buurt te blijven, en mama had mij schijnbaar ook vergeven want ze kwam met een grote lach mijn kamer binnen lopen en zei dat ze een cadeautje voor me had. Ik zat al te denken aan iets anders voor boven m'n bed, of een eigen paar schoenen maar dat was het helaas niet. Mama hield een soort pakje omhoog, zoals ze het zelf noemde een kruippakje, en begon me er in te hijsen. Ik wist wel dat ze wraak wilde nemen. Het ding was lichtroze met paarse sterretjes. Afzichtelijk. Waarom moet ik dat aan? Ik kruip zo toch al goed? Maar zodra ze me in het pakje gehesen had begon ze ook nog eens foto's te maken. Ik heb het idee dat die me nog lang gaan achtervolgen.


LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in