Een fragment van een nog te schrijven kort verhaal over een vrouw die haar man steeds minder begrijpt. De man is duidelijk minder geïnteresseerd in zijn vrouw dan andersom.
Onmogelijke mannen
De ruzie
‘Jij begrijpt echt niet wat ik bedoel! Elke keer als ik met je wil praten zeg je maar een beetje ja en nee. We praten nooit meer echt over wat ons bezig houdt. Ik ben het goed zat. Ooit was je gezellig en leuk, maar nu kom je niet meer achter die PC van je vandaan. Je bent gewoon verslaafd. Dat beeldscherm zuigt al je aandacht op. Na je werk loop je naar de koelkast, pakt een magnetronmaaltijd, warmt die op en sjokt door naar de computerkamer boven. Ik trek dit niet langer, heb je dat goed begrepen?’
‘Ja, Liza’, meer dan dat bracht Karel niet uit. Zijn vrouw wierp hem een kwade blik toe. Hij had duidelijk wat verkeerd gezegd, maar wat was hem niet duidelijk. Hij had haar toch gelijk gegeven. Moest hij hier echt meer woorden aan vuil maken? Hij was de laatste tijd best toegeeflijk vond hij zelf. Hij zette zelfs elke week het vuilnis buiten.
‘Wat nou, ja Liza? Ik wilde een gesprek en nu kom je weer niet verder dan ja. Zo schieten we toch nooit wat op. Jij hebt mij gewoon niets meer te vertellen. Donder op, ik wil je niet meer zien vanavond. Ik ben je eigenlijk wel beu. Ik wil mijn moeder bellen.’
Liza stapte de kamer uit en liep naar buiten. Met een harde knal sloeg de voordeur dicht en de raampjes die er in zaten sneuvelden alle vier. Karel ging direct kijken en riep door een tochtig gat in de voordeur naar Liza. Zijn woorden waaiden terug naar binnen.
De Finse schoonheid
Met plankjes hout uit de garage had Karel de deur amateuristisch weer dichtgetimmerd. Hij was daarna als elke avond weer naar de computerkamer gelopen en had zitten chatten met een prachtige vrouw. Ze was Finse, sprak vloeiend Engels en Duits en gaf les aan een middelbare school. Op een website voor docenten had Karel haar leren kennen. Ze hadden het die avond natuurlijk over de ruzie en Anna vroeg hem met klem om meer te gaan praten met zijn vrouw. Karel wilde dat niet. Hij had geen enkele behoefte om de moeder van zijn zoon, die net twee maanden het huis uit was, beter te leren kennen. Ze hadden nu al twintig jaar elke avond gezellig moeten doen, nu had hij een andere gezelschapsdame gevonden. Energie in Liza steken, dat wilde hij niet meer.
Anna was gaan huilen en op de webcam biggelden grote tranen over haar wangen. ‘Jij begrijpt dames niet. Ik dacht nog wel dat je zo’n leuke man was. Jij snapt niet dat wij vrouwen aandacht nodig hebben. Ik snap jouw vrouw best, je moet je eens wat meer gedragen.‘ Anna was direct offline en Karel vermoedde dat ze hem geblokkeerd had. Hij vond vrouwen maar moeilijke wezens.
De telefoon
Liza had na haar vertrek uit huis de bus genomen naar de binnenstad. Ze had zich gedurende de reis enorm zitten opwinden. Hoe kon die man nou zo klunzig doen. Ze wist niet wat hij allemaal uitvoerde op die kamer, maar ze vond het bijna virtueel vreemdgaan. Hij zou het nog liever met de dvd-drive doen dan met haar. Ze maakte zich kwaad en besloot in een cafe zich een stuk in de kraag te drinken en haar moeder te bellen.
Met een glas port in haar handen, een mooie jonge ober achter de bar en haar mobiel voor zich begon ze het nummer van haar ouders in te toetsen. Een donkere zware mannenstem nam de telefoon op.
‘Artur van Polanen.’
‘Hoi pap, is mama er?’
Na een korte uiteenzetting over de hele familie en hun bezigheden gaf haar oude vader aan dat haar moeder even naar de dokter was. Haar vader vroeg of ze wellicht een gesprekje aan kon knopen met hem. Liza drukte woest het gesprek weg. Waarom waren ouders er nooit als je ze nodig had. Na het tweede glas port ging haar telefoon over. In het scherm las ze wie er belde: “mijn echtgenoot.”
