Het artikel beschrijft de medogenlozestrijd om de macht tussen Cylon en Megacles in het archaisch A|thene (630 v.Chr.) en de uiteindelijke poging om door de wetten van Draco enige stabiliteit te verkrijgen.
Tijdens een van deze conflicten werd er rond 630v. Chr. een poging gedaan door Cylon om de macht te grijpen en de tirannie te vestigen. Cylon was een Atheens lid van de klasse der aanzienlijken en met behulp van schoonvader Theagenes, de tiran van Megara poogde hij de macht te grijpen. Theagenes was ongekend populair onder de bevolking van Megara en deze wilde graag voor zijn schoonzoon een soortgelijke status. Naast hooggeplaatste familieleden was Cylon ook zelf een man die groot aanzien genoot. Zo was hij ook winnaar van een gouden medaille met hardlopen op de Olympische spelen. Alvorens zijn greep naar de macht te doen ging Cylon het orakel van Delphi raadplegen. Hij kreeg van het orakel het advies om zijn staatsgreep te plegen tijdens het grootste festival dat er in Griekenland ter ere van Zeus werd gehouden. In de optiek van Cylon kon hier niets anders mee bedoeld worden dan de Olympische spelen op de Peloponnesos. Het was immers op dit feest dat Zeus alle eer bewezen werd. Het kon volgens hem overigens geen toeval zijn dat het juist dit feest moest zijn. Immers, zoals reeds vermeld had hij daar een speciale band mee. Daar vergiste Cylon zich echter in. Volgens Thucidydes waren er nogal wat religieuze feesten in Griekenland die allemaal aanspraak maakten op de titel het grootste festival ter ere van Zeus. Dit deed echter niets af aan de overtuiging van Cylon dat dit feest bedoeld werd.
Staatsgreep Athene
Op de aanvangsdatum van zijn geliefde Olympische spelen nam Cylon het risico. Samen met soldaten van zijn schoonvader uit Megara en de vele vrienden in Athene wist hij de Akropolis te veroveren. In plaats van het zich erbij neerleggen echter reageerde de Atheense bevolking met veel verontwaardiging. Al snel werd de heilige rots belegerd. Het duurde niet lang voordat men op de rots gebrek aan water en voedsel kreeg. De archont van Athene, Megacles wist na een aantal weken de Akropolis te heroveren. Eenmaal boven op de berg zag hij de coupplegers meer dood dan levend, veroorzaakt door de honger en dorst, op de heilige grond liggen. Megacles wilde de gewijde onteren en beloofde zijn vijanden te zullen sparen. Zij mochten ongehinderd vertrekken. Dit bleek echter een list te zijn. Zo snel als de aanvallers de heilige grond hadden verlaten werden zij gedood. Sommigen vluchten nog terug naar de sacrale plaats, maar zelfs als zij die opnieuw bereikten werden zij alsnog gedood. Hierdoor vloeide werd de heilige plaatsen door het bloed geprofaniseerd. Cylon zelf had echter tijdens de aanval weten te vluchten. Megacles had een fout gemaakt. Megacles had zelfs in de ogen van de Atheense bevolking een misdaad begaan. Sinds oude tijden gold er in Griekenland tempelasiel, hetgeen inhield dat men mensen die hun toevlucht in de tempel hadden gezocht niet mocht doden. De Atheense archoon eponymos van dat jaar Megacles liet ondanks het tempelasiel de opstandelingen doden. Dit bleef niet zonder gevolgen. Spoedig na de heiligschennis deden er zich in Athene onverklaarbare zaken voor.Mensen kregen zweren en stierven als vliegen. Ook was er massale veesterfte en waren er misoogsten. Het was duidelijk dat de goden vertoornd waren. Solon zag zijn kans schoon om op de voorgrond te komen. Hij wist het voorstel aangenomen te krijgen om de familie van Megacles, de Alcmaeoniden te verbannen. Er werden geen halve maatregelen genomen. De gehele familie der Alcmaeoniden werd verbannen. Van de dode familie leden werden de geraamten opgegraven. Ook de overblijfselen werden uit het gebied van A|thene verwijderd.
De wetten van Draco
Om te voorkomen dat er een grote groep ontevredenen in Athene woonde werd er gestreefd meer duidelijkheid te verschaffen over de wetten. Hiertoe werd het gewoonterecht opgetekend. Hierdoor immers zou de bevolking niet geheel aan de willekeur van de Eupatriden ten prooi vallen. Deze optekening van de Atheense wetten worden genoemd naar de oudst bekende wetgever Draco en staan dus bekend als de wetten van Draco. Deze wetgeving is vooral bekend geworden door zijn strengheid. Voor het stelen van een appel uit de boomgaard stond bijvoorbeeld de doodstraf. We spreken ook nu nog van Draconische wetten. Het is echter maar zeer de vraag of dit terecht is. Draco deed niets anders dan de wetten noteren zoals die tot dusver hadden gegolden. Hoewel de wetten teveel de machthebbers beschermden verschafte het toch voor een gedeelte enige rechtszekerheid. De optekening van de wetten zorgde echter niet voor een eind aan de strijd om de macht. Hier was de optekening overigens wel voor bedoeld.
