De naam Amélie Nothomb is de meeste mensen niet vreemd, maar dat betekent niet dat iedereen ook haar boeken kent. Wie is Amélie Nothomb en wat schrijft ze eigenlijk?
In Frankrijk en Franstalig België is ze waanzinnig populair, haar boeken worden er verslonden. En hoewel haar boeken vlotjes vertaald worden naar het Nederlands is dat bij ons toch enigszins anders. Amélie Nothomb intrigeert, dat zeker. Met haar zwarte haren en felrode lippen heeft ze iets sprookjesachtigs. Giftige appels eet ze niet, maar naar eigen zeggen eet ze wel rottend fruit. Ze begint met schrijven op een ontiegelijk vroeg uur en drinkt dan zwarte thee, recht uit de theepot. Wie een interview met Amélie Nothomb leest valt meteen voor haar scherp gevoel voor humor. En wil graag meer over haar te weten komen.
Zus Juliette
In 1968 werd Amélie in Japan geboren, haar zus Juliette was toen twee jaar. Vader Patrick Nothomb was ambassadeur van België waardoor de meisjes afwisselend in Japan, China, de Verenigde Staten, Laos, Birma en Bangladesh woonden. De zusjes waren beste vriendinnen, en Juliette zou later nog in meerdere van haar romans opgevoerd worden. Amélie heeft een grote adoratie voor haar.
Als Amélie 17 jaar is, verhuist het gezin naar België. Amélie begint dan aan haar studie Romaanse filologie, maar ze is er erg eenzaam omdat ze het gevoel heeft anders dan de anderen te zijn.
Albin Michel
Dat het voortdurend verhuizen uit haar jeugd een duidelijke stempel drukt op haar werk hoeft niet te verbazen. Vooral de Japanse cultuur is regelmatig terug te vinden in haar romans. Al de romans van Nothomb werden trouwens uitgegeven door Albin Michel. Het is zelfs zo dat ze in Parijs werkt in een bureau dat voorzien is door haar uitgever (Nothomb woont afwisselend in Parijs en in Brussel). Verder is er een soort vervreemding in haar werk die een sprookjesachtige sfeer geeft. Nothomb blijkt zich zeer goed te kunnen inleven in de meest bizarre, soms ronduit gestoorde, personages. Wat haar lezers ook niet ontgaat is haar bijzondere vorm van humor. Zij is intelligent en heeft antwoord op alles, dat valt op in interviews maar ook in haar boeken. Het moet iets genetisch zijn want ook haar zus Juliette beschikt over dezelfde vorm van humor (zelf schreef zij een kookboek dat haast leest als een roman).
Japan
Na het behalen van haar diploma keerde Nothomb terug naar Japan om er tolk te worden. Maar haar poging mislukte, in plaats daarvan schreef ze in 1999 Stupeur et tremblement, dit werd meteen zo’n groot succes dat ook het manuscript dat ze in 1992 schreef Hygiène de l’assasin met succes werd uitgegeven.
Voor of tegen
Nothomb heeft voor- en tegenstanders. Haar fans zijn dol op haar spitse humor, haar spetterende persoonlijkheid, het donkere imago dat ze zich aanmeet (zwart haar, rode lippen, vreemde hoeden) en haar vreemde gewoonten (het eten van rottende fruit, drinken van gloedhete thee en opstaan wanneer anderen gaan slapen). Critici vinden haar verwaand en ze vinden haar boeken te simpel en schematisch.
Over het algemeen wordt Nothomb meer als een bestsellerauteur dan als een literair auteur gezien. Ze publiceert inderdaad één boek per jaar, al beweert ze er drie per jaar te schrijven (zelfkritiek verhindert haar om ze allemaal te publiceren).
Wie Nothomb in het Frans kan lezen, begrijpt ook waarom het minder succesvol is in het Nederlands. Dat is helemaal geen kritiek op Marijke Arijs die haar boeken vertaalt, maar Nothomb lijkt gewoon heel moeilijk te vertalen. Het spitse van de dialogen gaat jammer genoeg verloren in het Nederlands.
www.youtube.com, www.wikipedia.com, www.amelie-nothomb.net
