Bezint eer ge begint. Toen ik als beginnende hondeneigenaar bijna 20 jaar geleden een Parson kocht, werd ik door hondenkenners voor gek versleten. Een Parson is een geweldig bezit als hij eenmaal opgevoed is, maar de opvoeding van een Parson Russell Terriër is geen sinecure voor een starter.
Kijk voor meer teksten en blogs http://www.tekststudiocasper.nl
Hoe het begon
Ik wilde een echte hond met een handzaam formaat, na hier en daar wat informatie te hebben ingewonnen bleek dat een Jack Russell een goede optie was. Ik had nog nooit een hond gehad en wist er niet veel van, dat er een verschil was tussen een Jack Russell en een Parson Russell was volkomen nieuw voor mij.
Dat ik bij een Parson fokker terecht kwam was dan ook volledig toevallig. Ik werd op slag verliefd op het puppy met de ruwste vacht, driekleurige tekeningen op zijn koppie en een zwart randje om de staartaanzet. Dat het later een geweldige hond zou blijken te zijn was meer geluk dan wijsheid.
Voor hij thuiskwam
Het duurde een aantal weken voor ik mijn nieuwe vriendje kon ophalen, in die tijd heb ik alles gelezen wat ik vinden kon over honden in het algemeen en de Parson in het bijzonder.
Ik raakte verslaafd aan de Natte Neuzen Show ( we schrijven het jaar 1994) en schreef me in voor de pupycursus. Ruim voor de dag dat mijn pup thuiskwam had ik alles klaar: een mandje met een kussentje, een bench met een kussentje, een waterbakje, een etensbakje, puppenkoekjes en de nodige speeltjes.
De puppycursus
Mijn “speelgoedhondje” voelde zich meteen thuis en ons leven samen kon beginnen. Ook begon ik vol overgave aan het opvoeden van mijn allereerste hond. Vol verwachting gingen we naar de eerste bijeenkomst van de puppycursus. Dat werd meteen ons eerste drama. Het is lang geleden maar ik zie me nog zitten. In een kring van mensen met pups van uiteenlopende rassen, mijn pup was dan wel de kleinste, maar hij zat dapper aan mijn voeten belangstellend om zich heen te kijken. Ik weet nog hoe zelfgenoegzaam ik me voelde toen alle hondjes aan de overkant van het zaaltje begonnen te blaffen, de één na de ander. Alles piepte en blafte door elkaar, van enig onderwijs kon geen sprake meer zijn.
Ik bekeek de zenuwachtige baasjes meelevend en aaide tevreden mijn rustige wonderhondje over zijn kleine ruwe kopje. Opeens kwam de instructrice op ons afgestormd, ze pakte mijn hond op, gooide hem op mijn schoot, en ze riep: zorg dat dat dominante kreng geen oogcontact kan maken, hij zit te fixeren.
Het moge duidelijk zijn dat er nooit een warme vriendschap tussen deze juf en mij is ontstaan en even duidelijk werd me toen dat ik nog heel veel te leren had. Bij thuiskomst eerst maar eens opgezocht hoe honden fixeren. Terwijl ik walgelijk tevreden zat te zijn had mijn monstertjes al zijn klasgenootjes geprovoceerd. De Parson Russell Terrier blijft een kleine hond in een grote verpakking. (zie artikel de Parson Russell Terrier, grote hond in een kleine verpakking)
http://dieren.todio.nl/honden/de-parson-russell-terrier-een-geweldige-kleine-hond-6020.html
Vervolgcursussen
Ik heb op cursussen volkomen voor gek gestaan, terwijl alle honden deden wat van ze verwacht werd, vielen mijn hond en ik volledig uit de toon. Alle honden kwamen keurig als de baasjes ze riepen, onaangelijnd en wel. Mijn hond nam, als hij losgelaten werd, de benen om alle andere aanwezigen op het enorme terrein te begroeten. De laatste les voor het examen van de jonge hondencursus, kreeg ik te horen dat wij voor spek en bonen meededen. Ik begreep dat wel, we hadden er drie maanden lang niets van gebakken. In tegenstelling tot onze medecursisten gingen wij tweetjes zeer ontspannen het examen in. Ik had er geen enkele verwachting van. Toen bleek dat mijn hond duidelijk wel begrepen had wat er van ons verwacht werd. Hij ging zitten als het moest en ging keurig liggen en dat allemaal zonder een verzoek daartoe van mijn kant. Wij liepen rondjes om de groep zonder dat hij zijn normale uitvalgedrag vertoonde. Tegen alle verwachting in slaagden we met vlag en wimpel. Nou ja, hij slaagde, ik had er alleen maar met open mond naast gelopen.
Tijdens het uitlaten
Hij heeft me de stuipen op het lijf gejaagd door opeens midden op het spoor te gaan staan kwispelen, hij heeft me tot wanhoop gedreven door achter elke fietser aan te gaan, door scheldende joggers op te jagen, door onder het hek van een kinderboerderij te kruipen om de kippen tot actie te manen. Hij ging in het bos regelmatig op safari. Ik heb eens drie grote herten voorbij zien komen rennen, opgejaagd door, jawel, mijn Parson.
Ik heb heel veel van hem geleerd, over honden in het algemeen en over hem in het bijzonder, de eerste drie jaar van zijn leven hebben we samen hard gewerkt, daarna begrepen we elkaar goed en hij hield zich aan mijn regels, meestal dan.
Manipuleren
Hij is ruim 15 geworden en heeft me zijn hele leven gemanipuleerd. Toen hij een jaar of zes was kon hij opeens geen trappen meer lopen. Hij piepte en ik bracht hem van boven naar beneden of andersom. Ik heb hem om deze reden uitgebreid door de dierenarts laten onderzoeken, we hebben zelfs een cardiogram laten maken. Er was niets te vinden. Uiteraard bleef ik als traplift fungeren en me zorgen maken. Tot hij een keer uit nieuwsgierigheid (hij hoorde iets anders dan anders beneden toen ik thuiskwam) als een speer de trap af en de kamer in kwam rennen. Hij zag mij, stond stokstijf stil, fronste zijn wenkbrauwen, dacht even diep na en besloot meteen vanaf dat moment zelf weer de trap op en af te lopen.
Maar hij was lief en waaks en bereid mij met zijn leven te beschermen,
Toen moest ik hem laten gaan.
Hij hield van mij en ik hield van hem, het is al een paar jaar geleden dat ik hem in moest laten slapen maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan hem denk .De dag voordat we de laatste gang naar de dierenarts maakten, heb ik uren met hem op schoot gezeten, ik heb zachtjes tegen hem gepraat, hij had bijna aldoor zijn ogen dicht. Af en toe keek hij me aan en likte zachtjes mijn wang. Hij gaf naar mijn gevoel duidelijk aan dat het genoeg was geweest.
We hebben snel weer een hond genomen, geen Parson. Niet omdat het geen geweldige honden zijn, maar omdat geen Parson de vergelijking met hem zou doorstaan.
Bedankt rare, lieve, slimme, eerste hond. Bij jou is mijn levenslange liefde voor honden begonnen.
