Elk kind dat niet eet sterft. Voedselopname is primair in het leven van een pasgeborene. De opvoeders zijn dan ook heel erg bezig met het eetgedrag van hun kind. Als er eetproblemen opduiken bij het kind halen ouders alles uit de kast om dit te verhelpen. Men dwingt soms het kind om te eten, of men zet het kind alles voor dat ook maar denkbaar is.
Eetstoornissen bij kinderen kunnen een teken zijn dat er iets loos is in het gezin. Onderliggende of open spanningen tussen het koppel, doodswensen of problemen die doorgegeven worden van generatie op generatie: men kan het zo gek niet bedenken of het geeft aanleiding tot een eetprobleem bij het kind. Omgekeerd kunnen eetproblemen van het kind zorgen voor spanningen en wrijvingen tussen de partners of in het gezin als geheel. Bijvoorbeeld over de aanpak ervan of de oorzaak. Deze aanpak kan er op zich voor zorgen dat het eetprobleem blijft bestaan of verergert. Dan is men ook vlug geneigd om kindertherapie te overwegen.
Eetproblemen: ontwikkeling van eetgedrag
De ontwikkeling van het eetgedrag volgt een vast patroon. Inzicht in deze ontwikkeling, van geboorte tot puber, kan ons begrip en de aanpak van deze eetproblemen bij kinderen helpen verbeteren.
Na de zuigreflex van de baby volgen de fruit -en groentenpapjes met geleidelijk aan grotere hoeveelheden en langere tussenpauzes. Het samen eten met de ouders vereist het leren verdragen van vreemde smaken en geuren.
Eetstoornissen zijn menselijk
Van de ouders wordt verwacht dat ouders hun kind met liefde, geduld en fijngevoeligheid leren genieten van voedsel. De meeste ouders zijn ervan overtuigd dat het leren eten van hun kind vanzelf gaat. Niets is minder waar.
Het eetgedrag vertoont geen 'natuurlijk' verloop zoals in de dierenwereld, maar is 'des mensens'. Dit wil zeggen een opvoedkundig proces dat met horten en stoten verloopt. En op allerlei moeiliijkheden botst.
Structureel eetproblemen
In de periode dat het kind op eigen benen leert te staan, letterlijk en figuurlijk, verkent het zijn omgeving. Op het moment dat het kind in staat is om zich zelfstandig te bewegen komt het ook in aanraking met vreemd voedsel. Op dat moment verschijnt een natuurlijke angst voor onbekend eten. Een oude, beschermende reflex, die echter voor eetproblemen kan zorgen. Een verregaande uitloper hiervan is het chronisch weigeren van voedsel. Soms helpt bij deze weigering van voedsel eenvoudigweg het wachten tot het kind honger krijgt. In enkele gevallen dient een kindertherapeut te interveniëren.
Kindertherapeut en hongergevoel
Een zeer ernstig probleem treedt op wanneer het hongergevoel van het kind zodanig verstoord is dat het niet meer aanvoelt dat het honger heeft. Er is hierbij sprake van een ernstig verstoord hongergevoel. Het kind voelt niet (meer) zelf aan wanneer het voedsel nodig heeft. Dit kan leiden tot een volledige uithongering met soms de dood tot gevolg. Kindertherapie is vaak ook nodig wanneer het kind zeer bang is om brokjes voedsel in te slikken. In ergere gevallen wordt al het eten daarbij geweigerd.
Eetproblemen bij kinderen en kindertherapie
Samen met de ouders en eventueel de andere kinderen van het gezin zal de kinderpsycholoog de onderliggende oorzaken zoeken van de eetstoornissen bij kinderen. De kindertherapeut zal het probleem samen met de ouders nader bekijken. De psychotherapeut zoekt naar de onderliggende oorzaak, om die dan aan te pakken. Met een aantal concrete tips en adviezen kunnen de ouders vaak voldoende geholpen worden. Soms dient de relatie tussen ouders en kind verder geanalyseerd te worden. Of de relatie binnen het koppel. In een aantal ernstige gevallen dient een individuele kindertherapie gestart te worden met het kind.
Bron:
Rigter, J. (2002). Ontwikkelingspsychopathologie bij kinderen en jeugdigen. Bossum, Uitgeverij Coutinho
De relatie ouder-kind, de ontwikkeling van eetgedrag en kindertherapie door de kinderpsycholoog laten