Ouders denken vaak te weten wat hun kinderen zullen worden. Kinderen weten het al, prinses, brandweer of politieagent. Niets van die moeilijke woorden die de ouders hanteren. Mijn kinderen weten het al. Ze worden arts.
Realistische ouders
Ouders hebben vaak een zeer realistisch en vooral objectief beeld over de toekomst van hun kinderen. Denken ze zelf.
Je hoort ze op het schoolplein. Mijn kind doet het zo goed.. die wordt advocaat, arts of… Vul maar in.
De kinderen. Die weten vaak niet eens dat die woorden bestaan en al helemaal niet wat ze inhouden.
Meisjes willen meestal prinses of model worden. Jongens brandweerman of politieagent.
Mijn zoontje wilde toen hij 4 jaar was een uitvindende advocaten held worden. Uitvinder uit de Donald Duck. Advocaat, ik denk uit Pippie langkous of anders ging het om een avocado. En held, ja, gewoon omdat hij een jongen is. Welke jongen wil nou geen superheld zijn.
Arts
Van de week besloten mijn kinderen dat ze arts zouden worden. Dokter.
En ze wilden bewijzen dat ze dat nu eigenlijk al zijn, dus mama mocht patiënt spelen. Mama moest op de bank liggen en alles lijdzaam ondergaan.
Daar lig je dan, terwijl 2 kinderen aan je lopen te porren. Ondertussen krijg je aanwijzingen waar je op pijn moet reageren. “Als ik hier aanraak, moet u zeggen dat het heel veel pijn doet, mama”.
Als gehoorzame moeder begin je te kermen van de pijn als de aangegeven plek wordt aangeraakt. In eerste instantie een schrikreactie. Beiden geschokt. Vervolgens zegt mijn dochter lachend: “mama, heeft u daar echt pijn?”.
Nee schat, mama doet net alsof, dat moest toch.
Vervolgens krijg ik tijdens het lichamelijk onderzoek een elleboog in mijn maag, en kerm van de pijn. Als echte artsen krijg ik een reprimande: “Nee, dat mag niet. We hebben niet gezegd dat u daar pijn heeft”. Als ik uitleg dat dat een echte pijn is, moeten ze lachen. “Dan krijgt u wel een pleister, mama”.
Pleisters. Het wondermiddel van kinderen. Ze zeggen pijn te hebben, je doet er een pleister op en voila, de pijn is weg.
Diagnose
Tijdens de diagnose houdt mijn zoontje op de laptop mijn medisch dossier bij. Er ontstaan spontaan nieuwe ziektes. De laboratoria zouden ervan in de stress schieten.
Nadat ik volgeplakt ben met pleisters, vinden ze dat de pleisters verschoond moeten worden.
Mijn dochtertje zegt al lachend dat het verwijderen van de pleisters GEEN pijn zal doen. Ze zal ze snel weghalen en nieuwe plaatsen. Het enige wat ik denk is: “ha, nog een reden om blij te zijn dat ik niet zo harig ben”.
Als de kinderen een stuk of 5 pleisters verwijderd hebben, ontdekken ze ineens een infectie. Ik moet met spoed geopereerd worden. Terwijl mijn dochtertje me over de operatie vertelt, brengt mijn zoontje mij alvast onder narcose. Ik probeer nog te zeggen dat daar een toestemmingsformulier voor getekend moet worden, maar ik krijg te horen dat dat zo niet werkt in de praktijk van mijn kinderen. Zij zijn de dokters, dus zij weten wat goed is en zij zeggen dat ik geopereerd moet worden. “Mama, u wordt nu geopereerd, anders gaat u dood. En de narcose is al toegediend, dus u kunt niet meer praten”.
“En nu stil liggen en ogen dicht”.
Ja dokter.
“We zijn allebei dokter, dus het is ja dokters”.
Als gehoorzame moeder zeg ik: “ja, dokterS.
Pijnbestrijding
Als ik 1 minuut later uit de narcose wordt gehaald, wordt mij verteld dat de operatie goed gegaan is. Ik ben van nek tot navel opengemaakt om de infectie te verwijderen. Ik zal dus dagen nodig hebben om op te knappen.
Er is ook goed nieuws. Tijdens de operatie hebben ze ontdekt dat ik zwanger was. Ik ben dus tijdens de operatie ook bevallen en het is een meisje.
Wauw. Ik heb niet alleen een operatie gehad waarbij een infectie in mijn hele lijf verwijderd is, ik heb er ook nog eens een kind bij. En dat zonder zwangerschapsdiagnose. Wat een artsen.
Na de operatie verga ik natuurlijk van de pijn. En als pijnbestrijding krijg ik geen morfine. Nee, een massage is voldoende.
De waarheid
De volgende ochtend kruipt mijn dochter bij me in bed. Ze moet me wat vertellen.
“Mama, u heeft gisteren tijdens de operatie niet echt nog een baby gekregen. Dat was nep. We hebben gewoon een pop van mij gebruikt”.
Zichtbaar teleurgesteld vraag ik of de infectie dan wel verwijderd is en of ik blijf leven. Ja, dat wel, zegt mijn dochter. Mama is helemaal beter, want wij zijn echte dokters. Opgelucht geef ik mijn dochtertje een knuffel. Trots dat ik niet 1, nee 2 kinderen heb die het medische vak al onder de knie hebben.
