U kent het vast wel, lastige pubers, soms avonden vol met ruzies. De ouders vinden dat zij gelijk hebben, tot grote ergenis van de puber. Want ouders wil is wet in huis. Hier komt een stukje geschreven voor ouders, door een puber.
Stoere woorden, en vervelende belletjes
Zie het voor u, waarschijnlijk is het vast wel een keer gebeurd. Uw kind komt weer eens te laat thuis, en wanneer u hier iets van zegt wordt er gezegd dat u zich er niet zo mee moet bemoeien. Er wordt met deuren gesmeten, het kind loopt boos naar boven, en de ouders zitten beneden. Of u heeft het kind waarvan u het zoveelste telefoontje van de mentor/ mentrix krijgt, over wat uw kind vandaag weer heeft uitgespookt. Dit zijn volgens de docenten dan ernstige problemen die u direct op zou moeten lossen. U wordt boos op uw kind, en zij wordt boos op u.
Opgroeien
Weet u nog dat ene moment, waarop u altijd ruzie had met uw ouders over wat wel en niet mocht? Er waren toen vast wel eens problemen waarvan u vond, dat uw ouders maar kletste. De meeste keren dat dit soort momenten plaatsvonden was uw weerwoord: 'Maar u bent ook jong geweest.' En dit is hem juist waar het zit, het is moeilijk voor kinderen, dat proces wat opgroeien heet.
Er moet door de puber iets gezocht worden wat voor ieder mens lastig is, namelijk: zichzelf. Dit kan een geheel lange zoektocht zijn, en zeurende ouders maken het er niet makkelijker op. Ouders die zich ermee bemoeien zorgen er juist voor dat de grenzen worden opgezocht. Dat er gekeken wordt hoever de puder kan gaan.
Jezelf kwijt zijn:
Het voelt gewoon alsof de puber zichzelf kwijt is. Dit komt door het veranderen van het lichaam, het veranderen van de stem. En natuurlijk het veranderen van de omgeving. Want er is altijd dat ene moment, waarop pubers wel een paar vrienden hebt die een andere kant op gaan dan zij. Dit alles is zeer lastig en kan zeer vervelend zijn. De enige haven waar een puber denkt zoiets kwijt te kunnen is thuis. Maar wanneer ouders in plaats van luisteren naar hun kind, het opnemen tegen hun kind. Stort alles voor zo'n puber in. Het zal dan niet meer weten waar het wel zichzelf kan zijn.
Actie = reactie
Wacht spoel even terug naar de eerste alinea, die waarin uw kind te laat thuis kwam. Waarschijnlijk bent u direct in de aanval gesprongen. Maar actie = reactie. Wanneer u dus direct in de aanval bent gesprongen tegen uw kind, kan u een aanval terug verwachten. Dit is net zoals een vechtsport, wanneer de eerste vechter de eerste stoot geeft, barst het gevecht uit. Wanneer beide vechters rustig blijven gebeurd er helemaal niets. Als u dus in plaats van boosworden eens eerst achterhaald waarom uw kind weer eens te laat is. Het kan namelijk een gegronde reden zijn.
Hieruit kan dan een gesprek volgen over hoe het echt met uw kind gaat. Vraag dan naar de volledige waarheid, en niet de halve waarheid. Het gaat namelijk niet met alle kinderen even goed als dat u denkt dat het gaat.
En misschien als u nog weet hoe u, uw eigen ouders vond. Kunt u met haar praten over het oogpunt van een ouder. Over hoe alles vroeger was, en hoe alles vroeger beter ging.
Probeer dus niet aan te vallen maar te helpen.
