Voor ons was het een bewuste keuze. We wilden graag een kind en hadden er goed over nagedacht. Eigenlijk wilde we pas aan kinderen beginnen als mijn vriendin klaar was met studeren, maar toen ze onverwachts zwanger werd, veranderde alles. Binnen enkele dagen hadden we besloten om af te zien van een abortus en begonnen we er zelfs al naar uit te kijken. Een week later volgde een miskraam. Door deze ervaring, merkte we pas hoe graag we kinderen wilde, een paar maanden later besloten we het te proberen.
De ovulatie
Sommige vrouwen voelen helemaal niets van de ovulatie. Twee weken na de laatste dag van de menstruatie is de ovulatie ongeveer bij een regelmatige cyclus van 28 dagen. Sommige vrouwen houden de kern temperatuur bij. Wanneer een vrouw ovuleerd, ligt deze 0.2 tot 0.5 graden Celsius hoger dan gemiddeld.
Mijn vriendin behoorde tot de vrouwen die de ovulatie aanvoelen. We hadden een dag ervoor gemeenschap, de dag van ovulatie zelf en de dag daarna ook nog. Gezien dat een eicel, na de eisprong, slechts 24 uur overleeft, waren meer pogingen niet nodig. Hadden we meer kans willen hebben, dan hadden we eigenlijk een paar dagen voor de eisprong moeten beginnen. We hadden geluk, binnen een week merkte ik aan mijn vriendin dat ze anders was.
Zwanger of toch niet?
De eerste weken zijn zenuwslopend. Ik merkte dat mijn vriendin sneller moe was en haar borsten werden al vrij snel groter, maar echt zekerheid heb je nog niet. Wat doe je als je onzeker bent? Je zoekt zekerheid en waar anders als op het internet vind je die zekerheid?
Tientallen sites verder en nog altijd onzeker. Veel sites laten zien wat er gebeurd
De dag voordat ze ongesteld zou moeten worden, hebben we de test gedaan. Midden in de nacht maakte ze me wakker en liet me de test zien. Nog half slapend zag ik dat deze positief was. De volgende dag werd ik wakker en zag ik dat het geen droom was. Maar ja, hoe ga je dan verder.
Zwanger, en nu?
Mijn vriendin was nog erg onzeker en heeft enkele dagen later nog een test gehaald om meer zekerheid te hebben. Er is altijd een kans op een fout positieve uitslag, ondanks dat deze heel klein is. Ik heb haar laten doen wat ze wilde, zeker nu ze emotioneel erg onstabiel was. Ze kon het ene moment in mijn armen liggen met een lach op haar gezicht en het andere moment liepen de tranen over haar wangen. Meer dan eens heb ik mezelf afgevraagd wat ik verkeerd heb gedaan. Vaak wist ze zelf ook niet eens waarom ze zo reageerde. Ik probeerde haar dan maar te troosten en gerust te stellen, meer kon ik niet doen.
Nadat de tweede test ook positief was, heb ik het mijn familie verteld. Zij wilde liever nog even wachten, bang dat ze nog een miskraam kreeg. Na wat aandringen van mij, heeft ze het toch verteld. Ik heb bewust aangedrongen, wetend dat er mogelijk weer een miskraam volgt. Ze gaf zichzelf nog altijd de schuld van die eerste keer. Ik wilde dat ze iemand, naast mij, had om op terug te vallen. Iemand waar ze op kon steunen. Gelukkig waren allebei onze families erg blij voor ons en steunde ons voor de volle 100%.
Wat te verwachten als vader in spé tijdens de zwangerschap?
Bij iedereen is dit anders. Zo merkt de een helemaal niets van de zwangerschap terwijl de ander er elke dag last van heeft. Helaas behoorde wij tot die laatste groep. Ze moest wel 10 keer op een dag naar het toilet. Lagen we lekker film te kijken, moest de film 3 keer op pauze zodat ze naar het toilet kon gaan.
Mijn vriendin werd nog onstabieler. Verschillende emoties wisselden elkaar af. Onzekerheid, angst, vreugde en eenzaamheid. Als partner kun je er niets aan veranderen. Ik heb een keer geprobeerd haar aan het werk te krijgen omdat ze anders niet zou kunnen afstuderen, daar heb ik erg veel spijt van gehad. Met moeite heb ik haar achter de computer gekregen, waarna ze in huilen uit barstte en me boos de kamer uit stuurde. Mijn ervaring is dat je niet tegen een zwangere vrouw in moet gaan.
Vermoeidheid was ook een flinke tegenvaller. Mijn vriendin lag van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op de bank met haar ogen dicht. Af en toe stond ze op en rende ze naar het toilet omdat ze misselijk was of omdat ze weer moest plassen, verder deed ze helemaal niets. Ik maakte haar wakker om te eten, om naar bed te gaan of om op de bank te gaan liggen. Het enige wat leek te helpen, was af en toe met haar te gaan wandelen.
De echo
Met 9 weken hadden we de eerste echo. Spanningen liepen hoog op. Hoe zou het kindje eruit zien, zouden we al weten wat het wordt, een jongen of een meisje. Zou het hartje wel kloppen.
Voordat je de echo hebt, worden er eerst heel veel vragen gesteld. Vragen als: was het gewenst. Wil je laten testen op het syndroom van down en indien blijkt dat je kindje het heeft, wat wil je dan doen. Zitten er erfelijke ziektes in de familie. De studie die ik volg, het werk dat ik doe, wat zij studeert en waar zij werkt. Hoe lang zijn we al samen, zijn we getrouwd. Je wordt als het waren beoordeeld als op de reclame van de landmacht waarin ze een vakje aanvinken.
Tijd voor de echo zelf. De echo was kort en wazig, maar als je goed keek dan kon je het hartje zien kloppen. Het hartje klopte met ongeveer 120 slagen per minuut, wat normaal was. De ontwikkeling van de baby lag op schema en echografisch werd de zwangerschapsduur vastgelegd op precies 9 weken. Alles dik in orde en we kregen de foto’s zelfs mee. Helaas wisten we nog niet wat het zou worden.
Dit was voor ons ook het moment om het te delen met de rest van de wereld. Een beetje bang voor de reacties, plaatste we een foto op internet en wachtte af.
Na de echo stabiliseerde mijn vriendin een beetje. Misschien omdat ze nu wat zekerder was. De baby zag er immers goed uit en het leefde. Langzaamaan ging ze wat meer doen, alleen in de keuken kon ze niet meer komen. Moment dat ze daar binnenliep, moest ze bijna overgeven door allerlei geurtjes die ik zelf niet ruik. Het kwam er dus op neer dat ik de afwas altijd in mijn eentje moest doen, dat ik elke dag moest koken en op moest staan om drinken voor haar te pakken.
Inkopen doen voor de baby.
Tientallen lijstjes met dingen die je moet hebben en dingen die je niet per se nodig hebt. We hebben ze allemaal vergeleken en samengevoegd. Uiteindelijk kwamen we tot een lijst van wel 3 a4’tjes lang. (een behoorlijke afschrikwekkende lijst) Als jonge aanstaande ouders hadden we het niet zo breed en besloten dus al vroeg in de zwangerschap dingetjes te gaan kopen zodat we niet ineens heel veel moesten uitgeven. Ook hebben we op internet de verschillende zwangerschapsboxen aangevraagd. Hier zitten allerlei handige spulletjes in voor de baby of moeder en zijn helemaal gratis.
Mijn tip aan iedereen: Kijk goed rond, koop niet alles bij een zaak, maar vergelijk en let op aanbiedingen.
Een mijlpaal bereikt
Het heeft lang geduurd en als aanstaande vader is mijn geduld talloze keren op de proef gesteld, maar het is zover. Het eerste trimester zit erop. Ondanks alle negatieve ervaringen, kijk ik er met plezier op terug. Het is niet leuk om je vriendin elke dag zo te zien, maar het zijn de kleine dingen.
Het beseffen dat je vader wordt, je familie vertellen dat je vader wordt, je vrienden vertellen dat je vader wordt en natuurlijk de echo en zelf beseffen dat je vader wordt. Het idee is nog altijd erg raar en ik denk dat ik er pas aan kan wennen als de baby er ook echt is.
